Alles ademt eetcafé bij Eissehof in het mooiste wierdedorp van Nederland. Behalve het uitmuntende eten dan | restaurantrecensie

Het is doodstil en schemerig op straat, een schommel waait piepend heen en weer. We lopen door een idyllisch maar uitgestorven straatje. Maar dan gaan we de bocht om en worden meteen warm verwelkomd door de lichtjes van een traditioneel dorpscafé. We zijn bij Restaurant Café Eisseshof, die ook dienstdoet als dorpshuis, in Niehove.

Het pand, dat al vierhonderd jaar voornamelijk gebruikt wordt door dorpsbewoners om samen te komen voor een borrel of koffie, is gebouwd in de 17de eeuw. In 1985 kocht Vereniging Dorpshuis Niehove het café en begon er jazz- en bluesconcerten te organiseren. Om het onderhoud te kunnen betalen, verhuren ze sinds 2007 het pand deels aan Lisalotte Veen en Hussein Goudsmit. Zij hebben er een Indonesisch restaurant van gemaakt, waar mensen vanuit de hele provincie op af komen.

Dat het een oud pand is, merk je aan alles. En dat het een dorpscafé is, ook. We zien ramen van enkel glas, krakende houten vloeren, zware deuren en donkere balken aan het plafond. De sfeer is warm, gemoedelijk en bruin. Hier en daar staan of liggen spulletjes en boeken. Door de speakers klinkt muziek van Van Morrison. Vanaf onze tafel zien we de kerk, met een klok die precies om 18.00 uur begint te luiden.

In dit dorpscafé geen friet en burgers, maar gado gado, soto en rendang. Indonesisch eten met biologische producten en zoveel mogelijk groenten en vlees uit de omgeving. Internationaal met een lokale twist dus.

Kiezen van de menukaart is moeilijk. We zien veel wat we willen proberen; roti, kabeljauw, rendang, om maar een paar te noemen. En wat doe je als je niet kan kiezen? Dan bestel je alles. De Mixed Rijsttafel om precies te zijn. We starten met een smaakvolle soto kip en soto udang (met garnalen). We proeven van alles: gember, laurier, citroengras, limoen, ui, taugé en natuurlijk lekker zoute kippenbouillon. Daarna komt de hele tafel vol te staan met kleine bakjes eten. Zo eten we een semoer: runderstoofvlees in een lekker zoete ketjapsaus. Helaas is het vlees in dit gerecht net te taai. Dat is beter bij de rendang: pittig gebakken rundvlees in een lekkere kokossaus.

Ook krijgen we kabeljauw in een romige kokosmelksaus, gebakken pittige makreel (ikan bali) en boontjes die pittig gemarineerd zijn. Op de witte rijst ligt geroosterde kokos, wat we een erg goede toevoeging vinden. Al grijpen we vaker naar de lekker zoute, vettige bami.

Over de tempé tahoe (gebakken tofoe en tempé) waren we van tevoren het minst enthousiast, maar het gerecht verrast. Vooral de tofu is superlekker luchtig gebakken en doordrongen van smaak. De gado gado eet ook lekker weg. De groenten zijn knapperig en de pindasaus precies licht en zoet genoeg.

Het toetje dat we krijgen (chocolade-sinaasappeltaart) hadden we kunnen overslaan: te droog. Al zijn we wel te spreken over de smaakcombinatie.

Helaas, we vinden het vervelend om te zeggen, maar we zijn niet enthousiast. Er werken wat jonge meiden in de bediening, gastvrouw Lisalotte loopt rond en af en toe verschijnt kok Hussein in de eetzaal. Hij is het vriendelijkst, komt zelfs vragen of alles heeft gesmaakt. Maar de rest van de avond is de uitleg bij de gerechten die wij krijgen summier, niemand komt even een praatje maken en we moeten lang wachten tot ons wijnglas bijgevuld wordt.

We zoeken verklaringen. Misschien hebben ze last van de deur die de eetkamer van de gang met de keuken scheidt. Die lijkt nogal zwaar en dat is onhandig als je je handen vol hebt met borden eten. Of het is te druk, de ruimte zit immers tot de nok gevuld.

Zeker weten. En dan op een warme dag, op de fiets, zodat we op het terras kunnen zitten en we rechtstreeks zicht hebben op de prachtige kerktoren.