Roelien Kamminga (47) is 100 dagen burgemeester van Groningen. ‘Zelfs voor mij een krappe huizenmarkt’

Ze had het trapje al onder de arm toen de bode vroeg of hij moest helpen. Nee hoor, antwoordde Roelien Kamminga (47). „Dat kan ik zelf wel.” Boek na boek, plank na plank. De grote statige boekenkast in de burgemeesterskamer op het stadhuis, een bibliotheek zonder lezers, ruimde de kersverse burgemeester eigenhandig leeg.

Het was een ochtend in hartje zomer. Een van de spaarzame momenten waarop ze tijd overhad omdat een afspraak niet doorging. Haar voorgangers namen de boeken die ze zelf leuk vonden mee, zegt ze met een lach. Maar er bleef ook een hoop achter. Boeken die niets over haar zeggen. En dus mochten ze weg.

„Ik kan intelligente verhalen gaan vertellen bij al die boeken die niets met mij te maken hebben, maar zo ben ik niet”, zegt ze kijkend naar de nu kale muur. „Als je een boekenkast hebt, dan moet-ie iets over jou zeggen.”

Er komt een kast voor terug, belooft ze. Een kleinere. Met meer Kamminga en minder traditie. Ze lacht. „Ik ben iets meer van de internetgeneratie dan een groot aantal van mijn voorgangers. Ik ken het fenomeen Kobo (een e-reader, red.) en alles daaromheen.”

Een ruimte hoeft geen gezag uit te stralen met meters boekenruggen, vindt Kamminga. Zoveel is duidelijk. „Deze kamer kan wel wat meer kleur gebruiken.”

Kamminga wil vooral minder vergaderen en meer doen, zegt ze. In de stad wordt ze lang niet altijd herkend. Dat past haar goed. „Ik word op de Grote Markt net zo hard aan de kant geduwd als iemand er langs wil als ieder ander. Groningen is nuchter, mensen doen niet zo aan autoriteit. Dat heeft ook wel charme. Mensen zeggen vaak: u ziet er niet uit als een burgemeester en dat vind ik mooi. Ik krijg ook veel positieve reacties dat de nieuwe burgemeester een jonge vrouw is.”

Burgemeester ben je 24 uur per dag, zeven dagen in de week. Die eerste honderd dagen had Kamminga nodig om te ervaren hoe ze daarmee moest omgaan. Zoals tijdens het vrijgezellenfeest van een vriendin. Toen het echt gezellig werd, ging zij naar huis.

En dan zijn er nog de vele uitnodigingen, simpelweg omdat ze burgemeester is. „Ik vind heel veel leuk, maar ik zit nu in de fase dat ik ook af en toe ‘nee’ zeg.”

In die eerste honderd dagen is ze geconfronteerd met demonstraties, overlast van daklozen en drugsgebruikers en andere veiligheidsvraagstukken, zoals die in de nacht. „Het is hier niet onveiliger dan in andere steden”, benadrukt Kamminga. Ze wil ervoor waken dat Groningen onder studenten de naam krijgt een onveilige plek te zijn. Het zijn geluiden die via de Rijksuniversiteit al wel bij haar binnendruppelen.

Ze is trots op hoe de Rode Lijn-demonstratie voor Gaza in Groningen is verlopen. „Dat was op Open Monumentendag en de synagoge kon gewoon openblijven. Het zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar ik ben trots op hoe we dat hier met elkaar doen. Dat komt ook door de sfeer en cultuur in de stad.”

Naast haar kennismaking met de stad kreeg Kamminga ook te maken met de nasleep van een pijnlijke affaire uit het recente stadhuisverleden. NRC schreef een uitgebreide reconstructie over de strafzaak van haar voorganger Koen Schuiling en de rol van de politiechef daarin. Schuiling is veroordeeld voor schennispleging, maar NRC plaatst daar in het artikel vraagtekens bij. De krant spreekt over tunnelvisie bij politie en Openbaar Ministerie.

Ze heeft dan wel haar kamer op het stadhuis in die eerste honderd dagen naar eigen smaak ingericht, het is Roelien Kamminga nog niet gelukt een huis te vinden in Groningen. Al was dat misschien ook iets te veel gevraagd, want in de zomer lag de woningmarkt op z’n gat. Groningens eerste burger woont zodoende nog altijd in Zuidbroek.

„Net als overal in het land komt er gewoon weinig aanbod bij”, zegt ze schouderophalend. En Kamminga is van plan een blijvertje te zijn in Groningen, dus zoekt ze ook een woning waar ze lang wil blijven wonen.