Politie in de Natalie Barneykade, waar het drama zich afspeelde. Foto: DVHN
De broers Djibriel (17) en Dawud (14) leven in een andere werkelijkheid sinds hun halfbroer Ismail (29) in Groningen hun moeder om het leven bracht. Sheila (53) wilde haar oudste zoon – die voor een week was geschorst op zijn adres voor begeleid wonen – niet op straat laten staan.
De datum 7 september 2025 staat voor altijd in hun geheugen gegrift. Djibriel en Dawud vertellen hun verhaal in de kleine keuken in het flatje van hun vader in de provincie Groningen. De huiskamer doet dienst als slaapkamer voor de broers.
Dawud was die zondagmorgen op tijd wakker, net als zijn moeder en zijn veel oudere halfbroer Ismail (29). Ismail logeerde bij hoge uitzondering bij Sheila en de jongens omdat de leiding van zijn huis voor begeleid wonen hem na een geweldsincident had geschorst.
Uit de keuken kwam geschreeuw. Dawud ging kijken en zag dat Ismail zijn moeder met een mes aanviel. ,,Ik was heel bang, kon niets doen. Ismail zag me niet eens staan. Hij leek compleet van de wereld.” In paniek rende Dawud naar buiten. Op blote voeten. De buurman zag hem, nam hem mee naar binnen en belde de politie.
Djibriel sliep die morgen uit en werd wakker van het geschreeuw. ,,Plotseling was het stil.” Hij hield rekening met het ergste: had de onberekenbare Ismail zijn moeder en Dawud wat aangedaan? ,,Ik belde eerst m’n moeder, daarna m’n broertje. Beiden namen niet op.” Voordat hij op onderzoek kon, kwamen agenten boven die hem sommeerden op z’n kamer te blijven. ,,Mijn moeder was dood, zeiden ze. Later moest ik mee naar de buren. Ik wilde sokken aantrekken en m’n tanden poetsen. Maar daar kreeg ik de tijd niet voor.”
Politie deed onderzoek bij de woning na de moord. Foto: Persbureau Meter|DuoFocus
In de voortuin zag hij halfbroer Ismail staan. ,,Hij stond rustig en staarde verdrietig naar de grond. Alsof hij nu pas besefte wat hij gedaan had, alsof hij spijt had.” Tot zijn grote opluchting trof hij bij de buren Dawud in goede gezondheid aan. Die kreeg toen pas door dat zijn moeder de aanval niet had overleefd.
Lange dag op het politiebureau
De politie nam foto’s van de handen en de voeten van de jongens. Ze moesten bij de buren wachten en werden uiteindelijk meegenomen naar het politiebureau. Beiden zonder schoenen. Djibriel: ,,Die van mij lagen pal naast de voordeur. Toch mocht ik ze niet pakken. Waarom zo moeilijk doen? Het was toch duidelijk wat er wasgebeurd?”
De vader van beide jongens kwam naar het bureau, maar kreeg amper gelegenheid hen te troosten. ,,Een bizarre situatie. Ik mocht ze zien onder toezicht. Praten over wat er was gebeurd mocht niet. Dus we hadden het over de chocolademelk en de sokken die de jongens van de buren hadden gekregen”, schetst vader Yasir. Djibriel: ,,Vreselijk. Wij zijn slachtoffers maar werden behandeld als verdachten.” Na lang wachten moesten ze, vol verdriet en vol vragen, naar een ander politiebureau. En weer lang wachten.
Daarna werden de broers afzonderlijk en na elkaar ondervraagd. Minderjarige getuigen hebben bij een verhoor recht op een advocaat en een vertrouwenspersoon, zoals een ouder. „Ik mocht er niet bij zijn”, zegt Yasir evenwel. Een advocaat inschakelen was volgens hem ook niet mogelijk. ,,De gesprekken werden opgenomen op camera, dat was afdoende. Het waren twee vriendelijke dames hoor. De jongens zijn niet slecht behandeld. Maar het duurde lang. En zonder vader of advocaat, dat is niet oké.”
,,Er leek geen einde aan te komen”, zegt Djibriel. ,,We zaten daar maar, de hele dag zonder eten en er werden eindeloos vragen gesteld.” De 17-jarige kiest zijn woorden zorgvuldig. Hij vertelt dat hij zijn telefoon moest inleveren. ,,Voor extra bewijs, zeiden ze. Ik zag allerlei berichten van bezorgde vrienden, maar mocht niet antwoorden.”
Telefoons in beslag genomen
De telefoon van Dawud lag nog in huis en werd ook ingenomen. ,,We konden niemand appen of spreken”, zegt de jongste. Hij is stilletjes, in gedachten verzonken. Djibriel:. ,,Daar zaten we. Bij papa in het flatje. Mama dood, Ismail in de cel, geen telefoon. Afgesloten van de wereld. Als een gevangene.’’ Na 3 dagen kregen de jongens hun toestellen terug.
Maar ook mét hun telefoon hebben ze het gevoel dat hun leven stilstaat. Ze missen hun moeder, hun leven in de stad, vrienden en sportclub. Ze zijn een paar keer naar school geweest maar dat ging niet echt lekker. Ze zijn veel bij hun vader thuis, die vanwege gezondheidsklachten momenteel niet werkt.
Natuurlijk zijn ze boos op hun broer, omdat die een einde maakte aan het leven van hun moeder – de spil in hun leven. ,,Onze broer is verward. En heel impulsief. Maar ook heel lief”, zegt Djibriel. Dawud: ,,Hij is gek op ons, bracht altijd cadeautjes voor ons mee.’’ De gezichten van de jongens staan strak. Hun verhaal is verdrietig, maar huilen doen ze niet.
‘Geen hulp, want vooroordelen’
De jongens hadden een warme relatie met de familie van Sheila, maar sinds haar overlijden verloopt het contact moeizaam. De verwanten zijn bang dat de vader met zijn kinderen naar het buitenland vertrekt. De uit Soedan afkomstige Yasir woont sinds zijn jeugd in Nederland. Hij en Sheila scheidden 4 jaar geleden. De jongens woonden bij hun moeder in de stad en waren om het weekend bij hun vader.
Yasir is vorig jaar getrouwd met een Soedanese vrouw. Ze woont in Dubai en hij wilde in de nabije toekomst bij haar in Dubai gaan wonen. Zijn zoons hebben daar al meerdere keren vakantie gevierd. ,,Maar nu is alles anders”, verzucht de vader. ,,De jongens hebben mij hier nodig. Ze zijn hier geboren en moeten hier hun school afmaken. Daarna zien we verder.”
Daarvoor moeten dingen worden geregeld zoals een grotere woning dan de kleine flat, bijschrijven van de kinderen, financiën (toeslagen, kinderbijslag, alimentatie). Yasir: ,,We hebben documenten nodig, een overlijdensakte, maar die krijgen we niet. Hulpverleners, instanties, de politie; iedereen krijgt te horen dat ik mijn kinderen wil kidnappen. Mensen van organisaties raken hierdoor bevooroordeeld en helpen ons niet.”
Vader en moeder zijn moslims
Yasir is moslim. Net als de Nederlandse moeder van de kinderen. Sheila (geboren in Assen) bekeerde zich op jonge leeftijd tot de Islam en studeerde Arabisch, werkte als vertaler en gaf later Arabische les op de Open Universiteit in Groningen. Tot haar overlijden werkte ze namens justitie als geestelijk verzorger (imam) in onder andere Forensisch Psychiatrisch Centrum Mesdag. De sociaal bewogen vrouw was actief voor tal van maatschappelijke organisaties in Groningen.
Met een Marokkaanse Islamiet kreeg ze eerder zoon Ismail en 2 jaar later een dochter. Nadat die relatie stuk liep, bouwde Sheila een gezin op met Yasir. Met hem kreeg ze de zonen Djibriel en Dawud. Vader Yasir: ,,We hadden het goed, waren 16 jaar samen. Er was alleen altijd stress rond de oudste kinderen. Ze waren niet te handhaven, gewelddadig naar haar toe.” Beiden werden in begeleid wonen geplaatst. ,,Vooral Ismail hebben we vaak verhuisd omdat het nogal eens misging. Hij gebruikt harddrugs en dat wordt niet geaccepteerd.’’
Terug naar Djibriel en Dawud, die hun namen danken aan de liefde van hun moeder voor Arabische talen. Ze zijn lamgeslagen door hun verlies en willen graag terug naar de stad Groningen, met hun vader. Die heeft de gemeente om hulp gevraagd bij het vinden van woonruimte. ,,Deze flat met maar één slaapkamer is veel te klein voor ons drieën. Bovendien is het woonklimaat niet in orde. De jongens hebben ook al last van de luchtwegen en tranende ogen. De geboden oplossing? We mogen naar een opvang voor Oekraïners in de stad. Dat is toch geen passende plek voor deze jongens? Wij zijn Nederlanders!”
Raad voor de Kinderbescherming
Sinds vorige week is er nog een grote zorg bijgekomen. De ouders van Sheila proberen via de rechter de jongens onder toezicht van de Raad voor de Kinderbescherming te krijgen. Dat brengt veel onrust. ,,We voelen ons onveilig”, aldus Yasir. Djibriel: ,,De familie wil regelen dat onze vader niet voor ons gaat zorgen, probeert ons uit elkaar te halen. Terwijl Dawud en ik bij onze vader willen zijn. Dat is het beste voor ons.”
De jongens en hun vader voelen zich in de steek gelaten. ,,Deze situatie is niet oké. Mijn kinderen zijn verdrietig en raken gefrustreerd. We hebben gebrek aan alles: woonruimte, geld, hulp. Er is geen aandacht voor wat deze jongens nodig hebben, hun eigen netwerk, sociale structuur. Wij willen verder met ons leven, hoe moeilijk ook. Maar we worden tegengewerkt. Nu Sheila weg is, stort alles in.”
Politie: vader mocht wel bij verhoren zijn
Een woordvoerder van de politie reageert schriftelijk op het beeld dat de minderjarige zonen van Sheila en haar ex schetsen: ‘De betrokkenen hebben een ingrijpende en impactvolle gebeurtenis meegemaakt. Mijn collega’s hebben hier zorg en aandacht voor gehad en hen zorgvuldig meegenomen in het proces. Ook over de gesprekken die met hen zijn gevoerd als getuigen en de mogelijkheid om daar een volwassene bij aanwezig te laten zijn. Wij hebben daar dus een ander beeld bij en vinden het dan ook vervelend om te horen dat zij dat anders hebben ervaren. De zorg voor de familie en de minderjarige kinderen staat voorop. We willen in goed contact blijven en gaan daarom ook niet verder op deze casus in via de media.’
Gemeente onderzoekt mogelijkheden
De gemeente Groningen bevestigt in een schriftelijke reactie ‘dat er contact is geweest met de gemeente over het vinden van geschikte woonruimte voor nabestaanden in onze gemeente . Het hebben van passende woonruimte is voor hen van groot belang. We onderzoeken nu de mogelijkheden.’
De gemeente schrijft ook dat ze Sheila op haar verzoek heeft geholpen bij haar zoektocht naar opvang voor Ismail. ‘Dat is helaas niet gelukt. We vinden de gehele situatie intens verdrietig voor de kinderen en familie.’
De familie van Sheila wilde niet meewerken aan of reageren op het verhaal over haar.
Slachtofferadvocaat: ‘Politie wil zorgvuldig onderzoek doen bij moord’
,,Alles is niet wat het lijkt. Dat weet de politie ook en daarom is in moordzaken zorgvuldig onderzoek nodig”, reageert slachtofferadvocaat Ronald Spoelstra op het relaas van Djibriel en Dawud. Voor de goede orde, de advocaat van VYVRE Letselschade Advocaten in Groningen is niet betrokken bij deze zaak en geeft onafhankelijk duiding.
Zijn cliënten vinden het doorgaans juist belangrijk dat de politie zorgvuldig werkt, zegt Spoelstra. ,,Ze begrijpen het ook als ze daar dan hun telefoon een paar dagen voor moeten missen.”
Aan de andere kant ziet hij ook: ,,Deze jongens hebben in korte tijd heel veel narigheid gezien. Dramatisch. En dan schermt de politie ze af van hun vader. Maar dat kan niet anders in het belang van het onderzoek. De politie wil zeker weten dat wat ze vertellen hun eigen verhaal is.”
De advocaat heeft nog nooit gehoord dat een ouder werd geweigerd aanwezig te zijn bij een verhoor van minderjarige getuigen.
