‘Altijd weer die moslims’, ‘femicide’, ‘het is elke week raak’: de vooroordelen vlogen over tafel nadat een 53-jarige vrouw uit Groningen werd doodgestoken. Wie was zij? ,,Sheila zag altijd de mens, in welke situatie ook.’’
Sheila heet ze. Ze is moeder, dochter, zus, dierbare vriendin en collega. Dat ze niet meer in leven is, is voor haar naasten nauwelijks te bevatten.
Ze is zondag doodgestoken, in haar huis in de Groningse wijk De Held. Haar buren, zo tekende deze krant op, kenden haar alleen van gezicht en schetsten een beeld van een vrouw die een teruggetrokken bestaan leidde.
Dat ze moslima was, was voer voor speculaties op social media. Het zou wel om femicide gaan en de 29-jarige verdachte was al veroordeeld zonder dat iemand wist wat er aan de hand was. Hij blijkt haar oudste zoon te zijn.
Mensen uit haar naaste omgeving klommen in de pen. Sheila was een sociaal bewogen vrouw, zo stelden zij. Als er iemand midden in het leven stond, was het Sheila wel.
Ze kan goed luisteren, ze is als een zus
Ze groeide op in de provincie Groningen. Al voor ze kinderen kreeg, bekeerde ze zich tot de islam. Ze studeerde Arabisch en werkte als vertaler, gaf later Arabische les op de Open Universiteit in Groningen.
Dat gaf haar onvoldoende voldoening, waarop ze een studie theologie volgde. Ze werd geestelijk verzorger en ging zo’n twintig jaar geleden aan de slag in de gevangenis in Hoogeveen en het Huis van Bewaring in Groningen. Van de 50 islamitische geestelijk verzorgers die toentertijd in Nederlandse gevangenissen werkten, waren er zes vrouw.
Ze werd gevangenisimam genoemd en gedetineerden spraken vol lof over haar, zo valt in een interview in dagblad Trouw uit 2010 te lezen. ,,Ze kan goed luisteren, ze is als een zus, ze begrijpt mij’’, zo sprak een gevangene. Anderen zeiden bij haar warmte, gezelligheid en het geloof te vinden.
‘Wij moslims geloven in het lot’
Sheila zag altijd de mens, in welke situatie ook, zo laten enkelen van haar naasten weten. Als geestelijk verzorger, ook in tbs-kliniek Mesdag in Groningen, voerde ze gesprekken met gedetineerden over identiteit, familie, verantwoordelijkheid en man-vrouwverhoudingen. Ze vond het als geestelijk verzorger belangrijk om een open houding aan te nemen, om niet te oordelen.
In het interview met Trouw liet ze weten zichzelf niet als imam te zien. ,,Men verwacht van een imam dat hij met kant en klare antwoorden komt en dat doe ik niet. Ik wil mensen zelf laten nadenken. Het is heel islamitisch om je eigen verantwoordelijkheid te nemen. Wij moslims geloven in het lot. Er gebeuren veel dingen in een mensenleven waarop we geen invloed kunnen uitoefenen. Maar je kunt wel zelf kiezen hoe je daarmee omgaat.’’
Actief voor stichting Noaberschap
Een aantal jaren geleden ontdekte Sheila dat zij afstamt van een slaafgemaakte bediende van Curaçao die halverwege de achttiende eeuw door een Nederlands juristenechtpaar uit Suriname werd meegenomen naar Groningen. Vanaf dat moment werd ze actief voor de stichting Noaberschap/Keti Koti in Groningen, die zich inzet voor bewustwording van het koloniale verleden.
,,Ze was een harde werker met een mooie visie, met belangstelling voor verschillende culturen en geloven’’, zegt een vriendin van haar. Via social media laat iemand een bericht achter: ‘Lieve prachtige Sheila, wat zal je gemist worden.’
