De tijd stond plotseling stil voor Hannah Bruinsma (21) uit Groningen, de parel uit het gezin

Het was drie weken voor Hannah’s overlijden, maar dat wist niemand, toen Jari – de vriend van haar zus Sanne – haar vroeg wat de mooiste leeftijd was, wanneer zij de tijd stil zou willen zetten. ‘Nu’, zei Hannah. Dít was de mooiste tijd van haar 21-jarige leven. Nu lééfde ze, deinde ze mee op de metershoge golven van geluk, met zoveel grootse plannen.

Drie weken later stond de tijd stil.

Hannah Bruinsma (16 mei 2002-27 februari 2024) had het grootste gelijk van de wereld dat ze de klok nú stil wilde zetten. Al haar dromen, die ze als 14-jarige op een bucketlist had gezet, leken uit te komen. Zou je uitzoomen op het leven van Hannah, dan zag je een gelukkige studente psychologie – haar droomstudie – met hechte vriendinnen uit haar geboortestad Kampen, een mooie ontluikende liefde met Max en een steeds groter wordende vriendenschare in Groningen, háár studentenstad.

Groningen. Het had een bijzondere uitwerking op Hannah. Dat was niet gek, want na haar oudste broer Nick hoorde ze ook van zussen Rosa en Sanne elke keer weer de verhalen van de stad. Hoe geweldig moest het zijn om dáár ooit zelf te gaan studeren.

Maar de weg daarnaartoe was allerminst makkelijk. Al in groep 2 van de lagere school herkenden de leerkrachten kenmerken van dyslexie. Hannah ging na groep 4 naar groep 6 van het speciaal onderwijs.

De impact van dyslexie en de wisseling van school maakten Hannah onzeker. Toen ze 9 was, namen haar ouders haar mee naar een theatershow van Peter Jan Rens over dyslexie. Tussen al die honderden kinderen drong het tot haar door dat dyslexie iets anders betekende dan niet intelligent zijn. Ze was niet langer de enige.

Na het voortgezet onderwijs in Kampen deed ze marketing in Zwolle op mbo-niveau 4. De dag dat daar een ex-gevangene en een ex-verslaafde spraken, maakte diepe indruk. Hannah was altijd al goed geweest in luisteren, maar nu wist ze het zeker: ze wilde psychologie gaan studeren, ze wilde mensen van andere culturen en achtergronden leren begrijpen en hen helpen.

En toen kon ze ook naar Groningen, net als Nick, Rosa en Sanne. Al scheelde dat maar een haar: Hannah werd als allerlaatste van de 290 studenten ingeloot bij Toegepaste Psychologie aan de Hanze Hogeschool.

Het was een gouden greep, zowel Groningen als psychologie. Als ze vrijdags thuiskwam in Kampen kon ze urenlang vol vuur praten over haar studie. En als Nick dat weekend ook langs kwam, konden ze samen uren filosoferen over de meest uiteenlopende vragen van het leven.

Nick had altijd een speciale band gehad met Hannah, zijn zusje dat acht jaar na hem als jongste in het gezin was geboren. De twee hadden veel raakvlakken, maar Hannah nam voor alle gezinsleden een bijzondere plek in. Ook met Rosa en Sanne kon ze het heel goed vinden. Je kon met haar lachen en ze had altijd een luisterend oor.

Groningen was ‘thuis’ voor de levenslustige Hannah. Even had ze getwijfeld of ze zich zou aansluiten bij studentenvereniging Albertus, maar echt thuis voelde ze zich bij kitesurfvereniging Released. Dat relaxte, dat avontuurlijke, dat go-with-the-flow, paste Hannah als een jas.

Ze genóót van Groningen, de perfecte studentenstad. Ze bloeide op in het uitgaansleven, ze hield ervan. Van een wijntje, van dansen, van samen met Femke, haar nichtje, buurmeisje én hartsvriendin in één, van het samenzijn met vrienden, van dat lied dat dát gevoel zo weergeeft: Het gras van het Noorderplantsoen. En dat ze tijdens de introductie van Released Max had leren kennen, was net zo geweldig als al het andere in haar leven.

Die dankbaarheid had Hannah als klein meisje al gehad. Daar liep ze door de dierentuin in Emmen en wel tien keer keek ze op naar Ineke en zei ze: ‘Mama, wat vind ik het gezellig en wat vind ik dít mooi!’.

‘Wat bén je toch een pareltje’, zei Ineke haar vaak.

Dát was Hannah. Het pareltje van het gezin. Het gemak waarmee ze het leven aanvloog, dat ze nergens een probleem van maakte, dat ze nooit oordeelde, zo relaxed ze in het leven stond.

En nu, nú wilde Hannah de wijzers van de klok wel stilzetten. Ze had zoveel plannen: ze wilde Max voorstellen aan haar ouders, ze wilde in het bestuur van Released, ze wilde op zoek naar een grotere kamer, maar dan bínnen de diepenring. Nu mocht de tijd wel eventjes halt houden.

Drie weken later stapte Hannah op maandagochtend ietwat grieperig op de trein naar Groningen. ’s Avonds om acht uur facetimede ze met haar moeder. In haar pyjama, want echt fit voelde ze zich nog niet. En omdat ze de volgende ochtend een belangrijk college had, ging ze met een paracetamol vroeg onder de wol. Om half één ’s nachts skipte ze op haar telefoon een nummer op Spotify.

Toen stond de tijd stil.

Autopsie wees uit dat Hannah Bruinsma in haar slaap overleed aan aritmogene cardiomyopathie, een zeldzame aandoening aan de linkerhartspier waardoor de zuurstoftoevoer plotseling stopte. Volgens artsen overleed ze binnen enkele seconden en merkte ze er niets van.

In een bomvol crematorium namen vrienden en geliefden afscheid van Hannah. Nick vertelde over het verlies van zijn zusje en of mensen iets konden doen. Ja, zei hij, neem een voorbeeld aan Hannah. Wees dankbaar in het leven en probeer zonder vooroordelen naar anderen te kijken, zoals Hannah deed. Dan laat je Hannah een beetje voortleven. Toen volgde een toost met prosecco en zong iedereen mee met Het gras van het Noorderplantsoen.

In dat Noorderplantsoen lopen honderden familieleden, vrienden en vriendinnen op zaterdag 1 november hun Hart voor Hannah, voor de hartstichting. Op hartvoorhannah.run kun je geld doneren.