Hond vermist? Renske (35) uit Groningen zoekt totdat ze hem vindt. ‘Het kan elk baasje overkomen’

Een berichtje verschijnt in de groepsapp. ‘Hond vermist. Wie kan er helpen?’ Terwijl Renske Wemer (35) uit Groningen met het baasje belt voor meer informatie, gaan enkele vrijwilligers gelijk de hort op. In de uren daarna speuren ze het gebied af. Een bericht op Facebook van de vermissing wordt al snel honderden keren gedeeld.

Het is een van de vele voorbeelden van de zoektochten van de Honden Zoekgroep Noord-Nederland (HZNN). „In een normale periode zijn we elke week met 1 à 2 zoektochten bezig”, zegt Wemer. „De vuurwerkperiode van december en de zomermaanden zijn pieken. Met warm weer zetten mensen hun deuren open en raken meer honden vermist.”

Honderden vrijwilligers zitten in WhatsAppgroepen (per gemeente één) om elk moment in actie te komen bij een vermissing of loslopende hond. Ze halen alles uit de kast om het dier te vinden: drones, nachtkijkers, vangkooien, livecamera’s, warmtebeeldkijkers en speurhonden. Ook zoeken ze naar sporen, zoals pootafdrukken of een sleepspoor van een riem die nog aan de hond vastzit.

De hulp is meer dan welkom, weet Wemer. Zo’n tien jaar geleden overkwam het haar zelf. Ze liep met haar hond in het bos, toen die plots de weg overstak. Het liep gelukkig goed af. Maar ze had mazzel, beseft ze. „Ik voelde me zo machteloos. Ik zakte bijna door mijn benen. Je denkt meteen het ergste: dat je hond aangereden op de weg ligt.” 

Sindsdien helpt ze met zoektochten. Eerst bij een andere groep, vier jaar geleden richtte ze samen met drie anderen HZNN op, als onderdeel van Stichting Honden Zoekgroep met ook groepen in Gelderland en Woudenberg en omstreken.

Wemer is medebestuurslid, coördineert zoektochten en komt zelf regelmatig in actie. Naast haar werk als docent, besteedt ze er zo’n beetje elk vrij uur aan. „Sommige mensen lopen hard na hun werk. Ik pak de zoektas. Zo vaak als ik maar kan.”

Zelfs met de feestdagen is ze weleens op pad. „Een Paasontbijt of een Vegter nieuwjaarsrolletje eet ik dan in mijn auto op. Het is te vergelijken met topsport. Wij zijn allemaal gedreven en gaan door tot een hond gevonden is.”

Dat lukt in de meeste gevallen. Sinds de groep bestaat, is vier keer een hond niet teruggevonden. Bijna altijd vinden ze de honden levend terug.

De hereniging tussen hond en baasje is waar Wemer het voor doet. „Eigenaren huilen van blijdschap. Ik snap die band tussen mens en dier goed”, zegt ze. „Daarbij help ik ook het baasje. Ik ben een van de contactpersonen en help ze tijdens de zoektocht. Dat gaat soms behoorlijk ver. Als iemand niet kan slapen vanwege stress, stuur ik ze een rustgevend muziekje.”

Wemer heeft zelf twee golden retrievers, Jazzy en Hayley. Ze zegt lachend: „Het zijn de meest verwende honden van Groningen. Ze slapen op bed en als ik op een terras zit, bestellen ze gewoon zalm of bitterballen mee van de kaart.”

Nu ze weet hoe makkelijk een hond vermist raakt, is ze zelf behoorlijk op haar hoede. Haar blonde viervoeters laat ze niet loslopen, hebben gps-trackers aan hun halsband en gaan met oud en nieuw naar een rustige plek.

Toch is Wemer duidelijk: een vermissing kan elk baasje overkomen. „Mensen reageren vaak dat de eigenaar niet goed op zijn hond heeft gelet. Dan denk ik: joh, het blijft een dier, die reageert nu eenmaal op impulsen.”

Toch heeft de Groningse wat tips voor hondenbezitters. Een daarvan is, vooral met oud en nieuw, altijd voor een extra deur tussen je hond en buitendeur – een soort sluis – te zorgen, zodat die niet weg kan glippen in een onbewaakt moment. Ook een dubbele aanlijning is handig. Een laatste advies: „Laat je honden chippen en zorg dat de chip op je naam en telefoonnummer staat. Dat moet je, vanwege privacywetgeving, als eigenaar zelf registreren.”