Jenny Noorman bij de Wensambulance Noord-Nederland (op de post in Tynaarlo), die laatste wensen vervult van zieke mensen. Foto: Geert Job Sevink
Nog één keer terug naar huis. Nog één keer op de koffie bij zoon of dochter. De wensen lijken klein, maar hun impact is groot. Jenny Noorman (59) uit Borger maakt op de Wensambulance het verschil in het leven van zieke mensen.
„Het is heel dankbaar om te helpen bij het vervullen van iemands laatste wens. Ik vind het bijzonder dat je zo dicht bij mensen mag komen. Soms sta ik erbij met een brok in mijn keel.”
Jenny Noorman (59) uit Borger groeide op in Oude Pekela, waar thuis het motto was: iedereen is gelijk en verdient respect. Je inzetten voor de samenleving werd haar met de paplepel ingegoten. Zo had haar vader naast zijn betaalde werk ook een vrijwillige baan als brandweercommandant.
Jenny wilde vooral voor anderen zorgen. Bij elke pop die ze kreeg, legde ze een verbandje aan.
Ze werd verpleegkundige en ontpopte zich tot hoofd spoedeisende hulp in het ziekenhuis van Stadskanaal en teamleider spoedeisende hulp bij Treant (na de fusie van Stadskanaal met Emmen en Hoogeveen). Ze bleef bijscholingen volgen zodat ze altijd terug kon naar het uitvoerende werk, wat ze inmiddels inderdaad weer doet. Ze houdt van het contact met de patiënten.
Stichting Wensambulance
Haar tante leidde haar, zonder dat te weten, naar de Wensambulance.
„Zij had kanker. Tegen het einde moest ze een keer naar het ziekenhuis, in de ambulance. Ze vond dat ritje zó leuk, puur vanwege het feit dat ze er even uit was. Toen ze was overleden, dacht ik: Als ze dit al zo fijn vond, in een gewone ambulance richting het ziekenhuis, hadden we dan niet nog ergens anders met haar naartoe kunnen gaan?”
Het liet Jenny niet los. Ze ging zoeken op internet en stuitte op de Wensambulance Noord-Nederland, toen nog Stichting Ambience Noord-Nederland geheten. Ze was er snel over uit: ze wilde mee op die Wensambulance. Laatste wensen vervullen van mensen die nog maar kort te leven hebben en van mensen die alleen liggend kunnen worden vervoerd.
„Bij die laatste groep heb je het bijvoorbeeld over mensen die een auto-ongeluk hebben gehad waarbij een tweede persoon is omgekomen. Als zij graag naar de uitvaart willen, zorgt de Wensambulance daarvoor.”
Jenny Noorman: "Vaak is het iets kleins wat mensen willen." Foto: Geert Job Sevink
Nog één keer de kat zien
De meeste wensen van terminaal zieke mensen zijn niet van het type bucketlist, als in ‘dingen die je ooit nog eens gedaan moet hebben.’ „Vaak is het iets kleins. Nog één keer naar je huis of nog één keer op de koffie bij je zoon of dochter. En naar zee, die wens komt ook vaak voorbij. Even met de voeten in het water, als het nog lukt.”
Ook was er een terminaal zieke man die zijn kat nog een laatste keer wilde zien. Het dier was te wild om in een transportmand te kunnen vervoeren naar het verpleeghuis. En dus bracht de Wensambulance de man naar zijn kat toe.
„De mensen die met de Wensambulance meegaan, zijn al afscheid aan het nemen van het leven. Het is een heel ander contact dan je hebt op de spoedeisende hulp. Je bent bij heel intieme momenten. En soms verandert een wensdag in een sterfdag. Dan kom je bij iemand en gáát het gewoon niet meer. Als alle dierbaren er dan zijn, vanwege de wensdag, is dat eigenlijk ook weer heel mooi.”
Opgeven?
In Zachte Krachten komen mensen aan het woord die de wereld mooier maken, zonder winstbejag. U kunt iemand aandragen via marijke.brouwer@dvhn.nl en wie weet vindt u uw kandidaat terug in deze serie.
