Marijke Don (65) uit Anloo drijft op liefde en verbinding. ‘Je moet naar het licht kijken’

Op naar Anloo.

Marijke Don blijkt koster te zijn. Ze woont in Anloo naast de Magnuskerk en zorgt er voor dat in de kerk diensten, voorstellingen, concerten, vergaderingen, huwelijken en begrafenissen kunnen plaatsvinden.

Ze doet dat samen met haar vrouw, Marieke. ,,De kerk is ons tweede huis. Mensen moeten zich hier welkom voelen. Ons werk is voorwaardenscheppend”, zegt Don. Zes jaar geleden werd ze erop gewezen dat de Magnuskerk een koster zocht. ,,Door mijn zusje, die woont hier in de buurt”, vertelt ze.

,,Ik woonde in Benningbroek en werkte als chef bij Sociale Zaken in een gemeente in Noord-Holland. Daarna deed ik een tijd vrijwilligerswerk. Ik had het gevoel dat de dingen die ik daar deed af waren, maar wilde toch van betekenis zijn. En ik wilde in de buurt van mijn zusje wonen. Ineens kwam dit op mijn pad. Hoe zeggen ze dat? Als je ergens een deur sluit, gaat er ook weer een open.”

Don (65) is vrijzinnig protestants opgevoed. Daardoor had ze enig idee wat er bij het kosterschap kwam kijken. ,, Nu ga ik weer naar de kerk, door mijn vak natuurlijk, maar ik voel me er ook gezien en thuis. De boodschap van Jezus, die raakt me. Liefde en verbinding, dat is ook mijn drive.”

425 leden telt de Magnuskerk op papier. Wekelijks komen zo’n veertig mensen bij elkaar voor een dienst, daar zitten misschien twee inwoners van Anloo tussen. ,,Toch voelen de mensen van Anloo dat de kerk van het dorp is, en dat is óók zo”, zegt Don. ,,Tegelijkertijd is de kerk van iedereen. Daarom probeer ik mensen erbij te betrekken.”

Gevraagd naar voorbeelden, zegt ze dat het niet veel voorstelt, dat het kleine dingen zijn. ,,Ik deel in het winkelcentrum bloemen uit. Daar word een ander blij van, en ik ook. Van de week zei een man: ‘Dan zijn er drie mensen blij. Mijn vrouw, ik en jij.”

Andere kleine dingen: de gedichten die ze plaatst in kerkblaadje Magnusnieuws, de spreuken op het bord aan de buitenkant van de kosterswoning. Bijdragen aan een tanende maatschappij noemt ze het. ,,Het leven is best lastig. Daarom vind ik dat je er alles aan moet doen om het een beetje mooier te maken.”

Don vertelt over een project met verhalen en teksten van en over Leonard Cohen. Op een poster waren regels verbeeld uit zijn lied Anthem: ‘Forget your perfect offering / There is a crack, a crack in everything / That’s how the light gets in’. Om het leven dragelijk te maken, moet je naar het licht kijken.

Laatst was er in de kerk een dominee, die had het over ‘de ander tevoorschijn luisteren’. ,,Het is fijn als je bij een ander je verhaal kwijt kunt”, zegt ze. ,,Als jij wilt dat je op een humane manier wordt behandeld, moet je ook anderen op zo’n manier behandelen. Het klinkt misschien uitgekauwd, maar het gaat om zoeken naar verbinding.”

Toen Don hoorde dat iemand haar had voorgedragen voor ‘Zachte krachten’ was er een aarzeling. Waarom moet het over mij gaan, dacht ze. ,,Mijn zusje trok mij over de streep. Die zei: ‘Er zijn zoveel leuke dingen te vertellen. Doe het nou maar gewoon.”