Olya (25) helpt Oekraïense kinderen in Groningen: ‘We maken het voor een paar uur zorgeloos’

Ze laat een filmpje op haar telefoon zien. Van zichzelf, een jaar geleden. Te zien en te horen is hoe ze haast foutloos een van de verhalen uit Floddertje opzegt, het kinderboek uit 1973 van Annie M.G. Schmidt. Aan de hand van Floddertje leerde een vriend haar om haar Nederlands te verfijnen en te verrijken.

,,Ik probeer mijn Nederlands te ontwikkelen. Ik vind het belangrijk de taal te spreken, omdat ik het leuk vind om met Nederlanders te kunnen communiceren, maar ook omdat het gemakkelijk is voor culturele uitjes’’, zegt Olya Prokhvatilova (25).

Ze kwam in september 2021 naar Groningen voor haar master Marketing, Analytics en Data science aan de RUG. Ze had tijdens haar studie, thuis in de Oekraïense stad Bila Tservka, stage gelopen in Sittard. Tijdens die stage had ze Groningen bezocht waar ze verrukt was over het Academiegebouw. Vandaar dat ze haar master in Groningen ging doen.

Ze was hier nog geen half jaar of in Oekraïne brak de oorlog uit. Vanzelfsprekend heeft ze contact met haar ouders, haar familie en vrienden, maar ze is nooit meer terug geweest. ,,Ik durf het niet’’, zegt ze. ,,Het luchtalarm is zo gewoon geworden dat mensen niet meer naar de schuilkelders gaan.’’

Ondertussen ging haar leven in Groningen verder. ,,Ik wist toen de oorlog begon dat ik Oekraïense mensen wilde helpen. Dat kon via de Oekraïense school.’’

Daar, aan de Prinsesseweg, trachtte ze elke zaterdag de gevluchte kinderen iets van een thuis te geven. ,,Hun leven veranderde heel snel, ze hadden beelden van de oorlog in hun hoofd. Op de Oekraïense school boden wij ze een luisterend oor en konden ze een beetje ontspannen.’’

Niet alleen via Floddertje, maar ook via Nederlandse krakers als Verdronken vlinder van Boudewijn de Groot, Je loog tegen mij van Drukwerk en Het kleine café aan de haven van Vader Abraham, timmerde Olya aan haar Nederlands. Met succes. ,,Ik probeer mijn leven hier op te bouwen, vriendschappen te sluiten, ik leer over de geschiedenis, de literatuur en de poëzie van Nederland. Ik voel me thuis in dit land en doe mijn best te integreren.’’

Ze vond een klein jaar geleden een baan in Sittard, als data-analist bij Fromatech Ingredients, waar ze jaren geleden stage liep. Ze meldde zich onmiddellijk aan als vrijwilliger bij de Oekraïense school in Maastricht, tegelijkertijd reist ze nog geregeld af naar de Oekraïense school in Groningen. ,,Ik doe het voor de kinderen, met wie ik veel deel. We maken het voor een paar uur zorgeloos, terwijl we weten hoe zwaar het is in Oekraïne.’’

Ze leest op het moment Taal is zeg maar echt mijn ding van Paulien Cornelisse. ,,Ik wil Nederlandser worden’’, spreekt ze haar wens uit. ,,En ik wil dat de oorlog stopt, het doet me pijn als ik mijn ouders spreek en hoor hoe slecht de situatie daar is.’’

Over haar vriendin in de oorlog schreef ze het gedicht Fanfare dat ze voordroeg in Groningen tijdens de herdenking van de inval door Rusland. Ze vertaalt het werk van de Oekraïense dichter Lesja Oekrajinka naar het Nederlands. ,,Zij is heel krachtig, ik hoop dat haar woorden de mensen hoop geven.’’

Voorzichtig citeert ze een regel uit Oekrajinka’s Hoop zonder hoop: ,,Ik wil leven/ik wil zingen/ik wil hopen zonder hoop.’’