Zorgen om dienstverlening in gemeentehuis Pekela. 'Uit nood hebben we de bureaus te heet gewassen'

Vóór het einde van het jaar wil burgemeester Jaap Kuin van de gemeenteraad horen hoe ze de situatie willen oplossen. Daarvoor zijn drie opties: verbouwen zodat het nog eens tien jaar mee kan (2,8 miljoen euro). Nieuwbouw op de huidige locatie (11,1 miljoen euro) of nieuwbouw naast steenfabriek Stratingh (9,3 miljoen euro). Met die laatste optie zou het kenmerkende rode gebouw uit het centrum van Oude Pekela verdwijnen.

In het gemeentehuis kan een inwoonster zich wel verbazen over de staat van het gebouw. „Ik zei net nog, het is tijd dat ze een keertje de ramen lappen.” Ze zit in de centrale wachtruimte van het gemeentehuis. Boven haar is een groot piramidevormig dakraam. Van beneden lijkt het haast alsof er folie overheen is geplakt, maar het raam is lek, getuige een emmertje. Die staat haast midden in de centrale ontvangsthal. „Wij kunnen het raam ook niet meer schoonmaken, volgens de Arbo-wet mogen we er niet meer bij”, verzucht burgemeester Jaap Kuin.

Het oorspronkelijke gebouw is in de jaren ‘50 opgeleverd. Daarna is er steeds een stukje aangebouwd. „We zijn ook zuinig geweest”, zegt Kuin. Maar inmiddels is het niet meer vol te houden. Zo zijn de installaties van het gebouw volledig afgeschreven.

Omdat het gebouw meerdere keren is uitgebreid en het koel- en warmtesysteem daar steeds weer op werd aangesloten, is van het originele ontwerp weinig over. „Als ze voor in het gebouw de radiatoren verder opendraaien, hebben wij het hier achter koud”, zegt een ambtenaar. ‘s Zomers is het te heet en ‘s winters te koud. Bij tijd en wijle druipt de condens naar beneden.

Op de afdeling vergunningen kunnen ze meepraten over het slechte klimaat. „Dankzij de Action is het nog een beetje uit te houden”, grapt een ambtenaar, wijzend naar een witte airco naast zijn bureau. In de muur naast een collega zitten scheuren. Ten overvloede wijst Kuin naar het raam, daartussen groeien dikke kringen schimmel. De ramen vervangen kan niet, de originele leverancier bestaat na zoveel jaar niet meer. Een ambtenaar: „Het tocht hier zo dat het soms haast langs je heen waait, echt”.

Er zijn ook niet genoeg werkplekken. Op een normale werkdag moeten veel collega’s uitwijken van een bureau naar een grote tafel in het kantoor. Het is stoelendansen om een rustige kamer te vinden voor een overleg of om iemand te ontvangen. Constant wisselt personeel van hokje. „Het is hier net een mierennest”, zegt een man. Dat laat zich ook zien op andere plekken, waar een ambtenaar zittend op een radiator een belletje pleegt. Kuin wijst: „Die man is ons hoofd veiligheid. Hij moet vertrouwelijke gesprekken voeren maar dat kan dus niet altijd.”

Voor nood is een mobiel telefoonhokje gekocht. Het houten bouwseltje van ongeveer één bij één meter staat verstopt in een hoekje achter een pop-up kunstmuur van de band Ro-d-y’s in de centrale hal. Ideaal is het niet, zegt Kuin.

Het ruimtegebrek heeft ook zijn weerslag op inwoners. „Als ouders onder toezicht een kindbezoek mogen, dan gebeurt dat in de raadszaal. Dan spelen de kinderen tussen de stoelen.” In die zaal worden ook weleens verhoren door de sociale recherche gehouden, bekent een ambtenaar. „Dat is niet prettig. Je kunt van een hoop kanten naar binnen kijken. In Pekela kennen veel mensen elkaar.”

Kuin: „En heel eerlijk, soms horen ouders hier ook dat hun kind niet meer naar huis gaat. Of ze zijn om een andere reden heel boos.” Sommige kantoren zijn niet afgesloten door een hek. „Onze mensen moeten dan in hun kantoor blijven totdat de situatie is gekalmeerd”, zegt Kuin.

In een ander kantoor zitten in plaats van vier mensen nu acht. Hier zorgen ze voor sociale zekerheid, zoals het uitbetalen van uitkeringen of schuldhulp. Het hele team bestaat uit elf mensen, drie stoelen tekort dus. Het is er muf. Snel zet een ambtenaar een raampje open. Kuin: „Deze ruimte is voor vier mensen bedoeld. Uit nood hebben we de bureaus te heet gewassen.” Waarmee hij wil zeggen: er zijn flink kleinere bureaus ingezet.

Als meer dan twee collega’s met elkaar bellen, is een goed gesprek voeren lastig. „Het zijn gevoelige gesprekken. En om die goed te voeren, moeten we het systeem op onze computer kunnen raadplegen”, zegt een ambtenaar.

De gemeenteraad toont zich huiverig om geld in een nieuw gemeentehuis te steken zolang er nog geen oplossing is voor de krakkemikkige bruggen in het dorp. Maar zoals het nu gaat kan het niet langer, zegt Kuin. „We moeten een stip op de horizon hebben. De arbeidsinspectie is hier nog niet geweest, maar de Ondernemingsraad heeft al wel gewaarschuwd.” Gebeurt er niets, dan kan niet iedereen meer op het gemeentehuis werken en blijft er werk liggen. „Dat gaan onze inwoners merken.”