Coen (links) en zijn tijdelijke huisgenoot Milad. Foto: Nienke Maat
Verslaggever Coen Berkhout heeft, via Shelter Our Students, Milad uit Iran in huis genomen. Hij is een van de vele studenten die naar Groningen zijn gekomen en geen kamer heeft.
Dankzij Milad leer ik een hoop. Niet alleen over Iran, zijn thuisland waarover hij veel vertelt. Ook het studentenleven van een 31-jarige masterstudent maak ik van kleine afstand mee. Het valt op dat van doorzakken in de Poele nog weinig terechtkomt, maar dat zal ongetwijfeld aan corona liggen.
En ik zie natuurlijk (te) veel van de klotezooi die hier in Groningen huisvesting moet voorstellen.
Behalve dat leer ik over Nederlanders. Milad raakt niet uitgepraat over hoe vriendelijk en behulpzaam ons volk is. De mensen van het koffietentje op de markt, zijn docenten en Nederlandse studiegenoten. Zelfs de makelaars die hem nu al zo’n veertig keer hebben afgewezen, zijn volgens hem tenminste erg vriendelijk.
Milad sloeg steil achterover toen ik hem vertelde dat onze premier nog de fiets pakt. Nota bene om naar de Koning te gaan met zijn ontslagbrief. ‘Zoveel nuchterheid en eenvoud. En dat in zo’n rijk land met zulke goede wegen’, aldus mijn huisgenoot over onze liefde voor tweewielers.
Wat ik ook leerde: Nederlanders zijn heel erg besmettelijk.
‘s Avonds staar ik naar de kartonnen doos groenten op het aanrecht, in gedachten verzonken over wat ermee te brouwen valt voor ons tweeën. Het is mijn beurt, want Milad heeft gisteren gekookt.
‘Ga je koken?’, klinkt zijn stem vanuit de deuropening. ‘Ja, maar ik weet niet wat. De paprika moet op denk ik. Suggesties?’, zeg ik zonder mijn blik op te richten.
‘Nou. Um. Ik wilde eigenlijk wel eten bestellen. Niet dat koken niet goed is hoor, maar...’
Ik antwoord kortaf. Dat ik niet aan bestellen doe, behalve bij de pizzabakker aan het einde van de straat. Om af te halen.
Toch wil Milad graag bestellen. In Groningen zitten allemaal restaurants (lees: fast-food-toko’s) die Iran vanwege de sancties niet binnenlaat. Maar alleen naar een restaurant gaan, ziet hij ook niet zitten.
Vooruit. Bestellen dan maar. ‘Fijn! Ik heb een kortingscode van Uber Eats. 15 euro! Die is vandaag voor het laatst geldig.’
Amper twee weken in Groningen. Nu al een Hollander.
