Hoe een dorpshuis Oldenzijl in tweeën splitste. 'Er is hier helemaal geen gedoe hoor' | DVHN Zomertour

Voor iemand die niet gewend is in een busje te rijden, is het best een uitdaging om naar minidorp Oldenzijl (bij Uithuizen in de buurt) te rijden. Smalle slingerende boerenweggetjes met alleen hier en daar uitwijkmogelijkheden voor tegenliggend verkeer leiden de DVHN-bus naar het dorpje met ongeveer honderd inwoners.

Bijna elk huis is oud en karakteristiek (het ene meer gemoderniseerd dan het andere) en heeft uitzicht op de omliggende weilanden. Maar we zijn hier niet voor de woningen, we zijn hier voor het dorpshuis met daarnaast het vroegere schooltje dat nu woonproject Ik & Zorg is. Het hoekige gebouw past qua stijl niet echt bij de rest van het dorp. En over de invulling ervan is de afgelopen jaren nogal wat te doen geweest.

Actief lid van de dorpsvereniging Ad Prins komt ons tegemoet, nadat hij onze bus heeft zien rijden. Het gebouw waar het allemaal om draait, bestaat uit twee delen, zegt hij. De ene kant is altijd het dorpshuis geweest, de andere was tot 2015 een school. Toen die verdween was de vraag aan het dorp: wat willen jullie nu in het gebouw? Iets met maatschappelijke waarde, was de algemene voorkeur.

Eric en Gea de Rover met hun bedrijf Ik & Zorg kwamen om de hoek kijken. Prins: „Het hele dorp was heel enthousiast over het idee dat de woon-zorginstelling voor mensen met beperkingen in het dorp zou komen.” Er wonen ongeveer acht mensen en in juli vierden ze het vijfjarig bestaan van de instelling.

De andere kant, het dorpshuis, was altijd in bezit van de gemeente. Toen die het wilde verkopen, begon het gedoe. Ik & Zorg wilde het graag hebben om uit te breiden en zei dat het dorp de ruimte altijd mocht gebruiken voor activiteiten. Prins: „Wij hebben als dorp besloten dat we het dorpshuis zelf wilden behouden, in een vergadering met dertig aanwezigen. Dat is veel als je bedenkt dat het dorp honderd inwoners heeft. Het idee van Ik & Zorg vonden we te wankel, het zou ons te afhankelijk van ze maken. Bovendien is het dan niet echt van het dorp. Toen hebben we een stichting opgericht om het gebouw te kopen.” Prins is voorzitter van die stichting en de verkoop staat volgens hem op het punt van overdracht.

„Volgens mij is er geen gedoe met Ik & Zorg hoor”, zegt Prins. „Zij hebben een proces aangespannen tegen de gemeente, omdat de verkoop volgens hen niet eerlijk verliep. De rechter heeft gezegd dat de gemeente juist gehandeld heeft. Wij hebben telkens gezegd dat we graag willen samenwerken. Dat zou goed zijn voor beide, maar ik weet niet waarom we daar niet verder in zijn gekomen. Het kan nog steeds.”

Geeske Ruben (66) en Gijs Visser (70) zijn aan het klussen in hun tuin vol gezellige zitjes, een zelfgebouwde sauna en een jacuzzi aan de rand van het dorp. Volgens hen is de situatie geëscaleerd door het kort geding. Er ontstond een tweedeling tussen dorp en Ik & Zorg. Dat komt ook doordat Eric de Rover andere plannen had - zoals een camping - waar het dorp niet op zat te wachten. „Ik vind het heel vervelend hoe het is gegaan”, zegt Visser. „Eric was een oude vriend van ons en ik heb het gevoel dat we partij moeten kiezen. Het is jammer dat we hem nu nooit meer over de vloer hebben.”

Het was volgens Visser en Ruben de bedoeling dat Ik & Zorg echt onderdeel zou worden van de gemeenschap. Samen op een scherm voetbal kijken in het dorpshuis, koken en andere activiteiten. „Ik kom zelf uit de zorg en het is voor de mensen die er wonen heel jammer dat dat niet meer gebeurt”, zegt Ruben. Volgens Visser zijn er maar weinig mensen uit het dorp bij de lustrumviering van Ik & Zorg geweest.

De spanning over de zaak is voelbaar. Volgens Visser en Ruben heeft Eric de Rover het standpunt ingenomen dat het dorp ‘de vijand’ is. Een andere buurvrouw wil niks zeggen omdat ze ‘geen olie op het vuur wil gooien’. Ook Prins twijfelt in eerste instantie wat hij wil delen.

Maar het is niet allemaal negatief. Overbuurman Frans Aué (90), die naar eigen zeggen de op een na oudste inwoner van het dorp is, gaat bijvoorbeeld elke avond eten bij Ik & Zorg. Hij is heel blij met hoe ze voor hem zorgen sinds het overlijden van zijn vrouw, maar zegt ook: „Ik ben de enige uit het dorp die daar regelmatig komt.”

Gea de Rover van Ik & Zorg heeft de hele soap achter zich gelaten en wil haar verhaal niet nogmaals doen. „Ik heb er al meer dan genoeg over gezegd en wil geen oude koeien uit de sloot halen. We kijken vooruit. Eric is nu aan het kamperen in Papenvoort met een groep bewoners. We zijn trots op het bedrijf dat we hier hebben.”