Bert en Rosa werken bijna 40 jaar op station Groningen en hadden nooit eerder zo weinig te doen

Bert Anderiessen (64) uit Delfzijl en Rosa Bothmer (59) uit Roden werken allebei al zo lang in de horeca op het Hoofdstation in Groningen dat ze alles wel een keer meemaakten. Tumultueuze druktes door concerten en voetbalwedstrijden of juist extreem stille periodes: in vakantietijd, door verbouwingen, werkzaamheden, stakingen en natuurlijk de coronaperiode.

Maar de afgelopen weken slaan alles. Ze hebben bijna niets meer te doen. „De rust is ongelofelijk. We zijn hartstikke blij dat de treinen zondag (13 juli, red.) weer rijden”, zeggen de medewerkers van Starbucks (en eerder Douwe Egberts en de Stationsrestauratie).

Op het station is sinds 14 juni helemaal geen trein meer aangekomen of vertrokken. En treinen uit Bad Nieuweschans, Veendam en Zwolle komen er al vanaf 10 mei niet meer. De vervangende bussen staan bovendien niet voor de deur, maar een eindje verderop: op het Emmaplein.

Reizigers zijn ver te zoeken, maar de winkels zijn gewoon open en voor koffie kunnen ze terecht bij Anderiessen, Bothmer en hun collega’s van de Starbucks. De deur aan de perronkant is dicht vanwege de verbouwing maar via de stationshal en vanaf het Stadsbalkon kun je er gewoon een Caffè Americano, Latte Macchiato dan wel Frappuccino halen.

Alleen doet / weet bijna niemand dat. Een verdwaalde reiziger die even binnenkomt om te vragen waar hij de trein naar Utrecht kan vinden (nergens dus...) kan in een uur de enige afleiding zijn. Of een groepje Starbucks-fans dat wel eens wil meemaken om meteen aan de beurt te zijn.

Oudgedienden Bert en Rosa lopen een beetje met de ziel onder hun arm. „We hebben liever veel te doen. Eventjes wat rust is fijn, maar dit duurt te lang. Zo hebben we het station nog nooit meegemaakt. Alleen de vaste busklanten zijn over.”

Ze zagen de KPN borg verrijzen, het voorplein meermaals veranderen, loketten verdwijnen, zaten met hun neus op de ‘onthulling’ van het historische plafond, zagen winkels (zoals Bruna) verschijnen en weer worden afgebroken (zoals Bruna) , asbakken in de ban gaan (eerst in een rookvrije ruimte, later overal) en maakten mee hoe de sporen 3, 4 en 5 werden ‘ontkoppeld’ (waar ze nu weer aan elkaar worden gekoppeld).

Een pleintje nam destijds de functie van de oude loopbrug (’luchtbrug’) over. Sindsdien kunnen reizigers sindsdien zonder trap naar elke trein wandelen. Vanaf zondag gaat de route weer via een (rol)trap.

De hoge traverse is vervangen door een ondergrondse, ruim bemeten passage/tunnel annex reizigersplein. De ingang ligt pal achter de historische stationshal in het oude gebouw, dat al zo lang achtereen de iconische werkplek is van Anderiessen (bijna 40 jaar) en Bothmer (37 jaar).

„We zijn heel benieuwd hoe het nieuwe deel eruitziet. Dat kennen we alleen van de plaatjes. Die zijn imposant, maar zelf hebben we er nog niks van gezien. We zijn alleen blij dat er aan de spoorkant weer wat meer licht binnen komt.”

„Hopelijk krijgen we volgende week gelegenheid om goed rond te kijken, maar het zal wel druk worden op het werk. Ondanks de vakanties. We denken dat veel Stadjers het nieuwe station komen bewonderen en dan natuurlijk ook blijven koffie drinken.”

Voordeeltje van de rust: ze hebben eindelijk tijd voor een onderlinge terugblik op hun begintijd in het gebouw. „We zijn allebei in de jaren ‘80 in stationsrestauratie begonnen, bij meneer Driessen. Die pachtte dat toen van Servex”, zegt Anderiessen. Hij noemt dat een zware, maar mooie tijd met een goede teamgeest.

„De Stationsrestauratie was een volwaardig restaurant, waar ook veel Stadjers uit eten gingen. Veel oudere mensen ook. Ik was destijds een van de zes koks en was een volle week bezig met de voorbereidingen voor de kerstdagen. We hadden 750 reserveringen in die twee dagen.”

„Ik was een van de eerste vrouwen”, zegt Bothmers. „Op het station liepen doorgewinterde kelners die mij het vak leerden. Ouderwets vakmanschap, dat je helaas zelden meer ziet. En het was meer dan hamburgers met patat hè. We fileerden aan tafel in het chique restaurantgedeelte. Dat zat in de voormalige eerste klas wachtkamer, wat later de Rituals werd.”

De grote cafézaal annex wachtkamer, de huidige Starbucks (net als vroeger 365 dagen per jaar open), was oorspronkelijk de 2e klas restauratie. „Mevrouw Bakker reindigde de Perzische tapijtjes met azijn en zette de vloer geregeld in de was. In de 3e klas stond een eigen bar, daar zit nu de AH to Go in. En de vrouwenwachtkamer heeft jaren dienst gedaan als Grenswisselkantoor.”

Ze hebben de indruk dat het houten interieur met de ingebouwde kasten en de bijzondere constructie (1 paal in het midden) tegenwoordig minder goed wordt bijgehouden. Of de Starbucks op de huidige plek blijft, is nog onduidelijk, liet NS onlangs weten. Er moet een fietstunnel onderdoor en dat kan de nodige overlast veroorzaken. Bovendien krijgt het gebouw een onderhouds- en verduurzamingslag.

„We zien het wel” zeggen de oudgedienden van de Starbuck. „Hopelijk maken we de verhuizing nog mee. Het zou mooi zijn als het gebouw zijn oude functie als horecabedrijf voor de stad terugkrijgt en de bovenverdieping wordt verhuurd, zoals eind jaren ‘90 de bedoeling was. Als zalencentrum of zo. Met in elk geval een mooi horecabedrijf aan het voorplein. Maar dat zal onze tijd wel duren.”