De Groningse vlag hangt halfstok bij een boerderij in Beerta na het nieuws dat de vermiste kinderen Jeffrey en Emma en hun vader gevonden zijn. Foto:"Jilmer Postma
Het dorp Beerta is in diepe rouw nu het doordringt: Inwoner Klaas Bijl heeft zijn kinderen Jeffrey (10) en Emma (8) meegenomen in de dood. Ontzetting, verdriet en boosheid strijden om voorrang bij de inwoners.
,,Vreselijk, vreselijk.’’ Een buurvrouw van Bijl en goede vriendin van de moeder van de overleden kinderen opent woensdag met rode ogen de deur. ,,Ik zag het gisteravond al op de televisie: een auto met lichamen gevonden. Dan weet je het eigenlijk al.’’
‘s Nachts om 02.13 uur krijgt ze een appje van de moeder. ‘Er is net bericht...niet goed...ze zijn gevonden’.
De vriendin is er kapot van. ,,Ik zag de kinderen veel.” Ze laat een filmpje zien op haar telefoon van een dansende Jeffrey en Emma. ,,Dit was vorig jaar, ze waren altijd zo blij als ik op ze paste. Het was de laatste keer.” Ook haar vriend is overmand door verdriet. ,,Ik kende Klaas al 15 jaar. Dronken en doorgedraaid....Wat een ellende.”
‘Die arme kindertjes’
,,Niet te bevatten’’, reageert een stel aan de overkant. De dochter is op bezoek. ,,Mijn zoon belde. Zaterdagavond reed hij nog langs de plek bij de McDonalds, waar de auto is gevonden. ‘Had ik maar wat gezien, dan had ik misschien nog wat kunnen doen’, zei hij.’’ Het drietal is verdrietig, maar heeft ook ‘geen goed woord’ meer over voor de vader. ,,Die arme kindertjes.’’
Een andere buurvrouw oordeelt milder. ,,Ik veroordeel niemand. Ik kende hem en ik ken de moeder van de kinderen. Ze waren aan elkaar gewaagd.’’ Ze gaat naar het huis van de 67-jarige man, waar de kinderen en hun moeder tot voor kort nog woonden.
De vrouw wil kijken hoe het is met Mirka, de Tsjechische vrouw die jarenlang de vriendin was van Bijl. Kort na de scheiding van Bijl met de moeder van de kinderen kwam ze terug. ,,Ze kent bijna niemand hier.’’ Mirka, die ook de kinderen heel goed kende, is te verdrietig om een gesprek te voeren.
Vlaggen Beerta halfstok
Om de hoek staat de school waar de kinderen op zaten, tot hun recente verhuizing naar Delfzijl. De vlag bij de ingang hangt half stok, net zoals bij veel huizen in het dorp.
Na vier dagen van onzekerheid is de harde waarheid overal het gesprek van de dag. Zo ook bij het groepje mannen dat vrijwel dagelijks rondhangt bij de plaatselijke supermarkt. ,,Een drama’’, zegt een van hen. ,,Zo dichtbij…’’ Op de achtergrond luidt de kerkklok. Voor drie verloren dorpsgenoten.
