Oud-Meppeler Henri de Vries is ‘de man die denkt dat ie Neil Young is’, hij komt er heel dichtbij

Het is zeven uur en achterin de cultuursalon zitten de bandleden nog aan de pizza’s met nog ruim een uur te gaan voordat het concert begint. In het knusse zaaltje druppelen de eerste bezoekers al binnen, zodat ze een zitplek naar wens kunnen scoren. „Het is mooi om hier te spelen, super gezellig met allemaal lieve mensen, zoals Wiedy, die liefde voor het podium hebben”, verwijst Henri naar Wiedy Jacobs, eigenaar van de salon.

Er kunnen maximaal vijftig bezoekers naar binnen, geen probleem voor Henri en zijn band. „Voor tweehonderd man spelen is ook leuk. Je hebt in mijn woonplaats Den Haag café De Oude Mol, een hele kleine kroeg, maar met een fantastische sfeer. Dit is vergelijkbaar.”

Op deze vrijdagavond blijkt nog een flink aantal mensen aan de deur te komen, maar dan zonder kaartje. Ze hebben pech. „Het was al uitverkocht voordat we reclame maakten”, lacht Wiedy. Onder die pechvogels is ook Hilga Vedder uit Meppel, oud-klasgenoot van Henri op de Rijksscholengemeenschap Meppel en destijds succesvol dubbelspel-tennispartner bij MLTC in Meppel. Ze besluit toch even te wachten en heeft alsnog geluk: het blijkt dat iemand niet komt. Het leidt later tot de avond tot het ophalen van herinneringen, maar bovenal genieten van de muziek.

Henri de Vries werd geboren in Coevorden, maar bracht zijn jeugd door in Meppel. „Het aardige aan Coevorden is dat het een band heeft met Vancouver in Canada; Neil Young komt uit Canada.” Misschien was het voorbestemd, al had Henri wel zijn moeder Jannie nodig. „Zijn vader vond dat de kinderen niet muzikaal waren en wilde er niets van weten”, kijkt zijn 85-jarige moeder terug. Uiteraard zit ook zij weer in het publiek, trots als altijd. Ze bedacht een list. „Op zijn 15^de verjaardag heb ik Henri toegefluisterd dat zijn cadeau onder zijn bed lag: een saxofoon”, glundert de Meppelse.

Die saxofoon was het begin van een muzikale reis, als jong ventje onder meer in een jazzbandje uit Emmen, waar hij tussen de oudere ervaren muzikanten zijn eerste podiumervaring opdeed. „Hij is zelfmade”, voegt moeder Jannie er aan toe. „Dan was hij boven aan het zingen en ik zei hem dat hij wel op zangles mocht. Dat hoefde van hem niet, hij heeft zich veel zelf aangeleerd.” De keuze voor Neil Young? „Ik draaide zijn platen grijs op mijn zolder, die platen waren onder andere van een oom van mij”, vertelt Henri.

Vrijdagavond blijkt hij dat allemaal goed te hebben gedaan, want behalve gitaar speelt hij er mondharmonica en piano bij en benadert zijn stem die van Neil Young heel dicht. Met Out on the Weekend, Unknown Legend en Expecting to fly weet Henri met zijn band het publiek al snel aan zich te binden. Zonder die band gaat het ook niet, want Gijsbert Diteweg op gitaar en viool, Danya Plugge op bas en Bert Fonderie op drums zijn strak op elkaar ingespeeld. Dit kwartet vormt The Tribute, maar samen met Gijsbert treedt Henri ook op onder de naam De man die denkt dat ie Neil Young is. „Dan vertel ik er ook verhalen bij en is alles akoestisch”, verklaart de Drentse Neil Young het verschil.

De sfeer is optimaal in de cultuursalon en iedereen valt stil als Henri de ukelele van zijn moeder tevoorschijn tovert en speciaal voor haar Tumbleweed speelt en zingt. „Ik wilde graag ukelele leren spelen, maar dat lukt me niet. Ik heb het instrument vanavond meegenomen, zodat Henri erop kan spelen”, legt moeder uit. „Normaal speel ik er één keer per jaar voor haar op, maar vooruit, vanavond is een uitzondering”, verklaart zoonlief.

Het wordt een heerlijke avond met voldoende pauzes om de kelen te smeren. De cultuursalon biedt een huiselijke sfeer, wat wordt benadrukt door de hond des huizes die af en toe mee komt luisteren en door kompaan Peter Nijsingh, zelf ook muzikant, die de vuile vaat tussen de bedrijven door gewoon naar achteren brengt. Het publiek geniet met volle teugen en krijgt het voor elkaar dat Rockin in the free world wordt gespeeld, al stond dat nummer voor deze avond niet op de setlist. Afgesloten wordt met het fameuze Harvest Moon, wat een enthousiast onthaal krijgt. „Fijn dat jullie zo blij zijn, dat zijn wij ook”, besluit Henri.

Wiedy is niet minder blij. „Ze spelen met hun hart en het zijn hartstikke lieve mensen die hier goed passen. Jannie heeft ze hier ooit geïntroduceerd, ik denk dat Henri hier al wel tien keer heeft opgetreden. Dit soort muziek spreekt de mensen aan en weet je, een van de eerste elpees die ik kocht, was ook van Neil Young.”