Pastoor Peter Wellen (57) uit Hoogeveen vervangt bisschop Groningen-Leeuwarden. 'De enige mijter die ik ooit in huis heb gehad is die van Sinterklaas'

Een ferme handdruk, een gulle glimlach en twinkelende ogen bij binnenkomst. In de pastorie naast de Rooms-Katholieke kerk in het centrum van Hoogeveen staan op verschillende plekken Mariabeeldjes en in de kasten staan tientallen lijsten met foto’s van dierbaren. De zachte gloed van de lampen verlicht de kamer, de houten vloer kraakt wanneer Wellen zijn stoel naar achteren schuift om aan tafel te gaan zitten. Met een flinke pot heet water en thee naast zich, met daarbij een dikke plak cake, is de pastoor klaar voor zijn vloed van woorden.

Een ding is zeker: Wellen kijkt uit naar zijn nieuwe taak. Wel valt het vertrek van bisschop Ron van den Hout, die naar Roermond is gegaan, hem zwaar.

„Niet alleen bij mij. Het was echt een schok voor het bisdom. We zaten eerst met de handen in het haar. Hij was nog druk bezig met allerlei beleidsplannen die hij nu niet kan afronden. Het is eigenlijk te snel, hij is maar 7 jaar bisschop geweest van dit bisdom, maar het is zoals het moet zijn.”

De bisschop kiest hier zelf niet voor, legt Wellens. Dat doet Rome. En dus moest er een interim-bestuurder worden gekozen, volgens de regels uit eigen gelederen. De stemmen voor de pastoor uit Hoogeveen waren unaniem. „Een hele eer, want dan krijg je het vertrouwen.”

Een drukke periode breekt voor hem aan. Naast de verantwoordelijkheden voor zijn parochie, het waarnemend pastoorschap van de St. Franciscusparochie te Assen, Roden en Zuidlaren en de Emmaüsparochie in de Noordoostpolder, heeft hij nog een bestuurlijke verantwoordelijkheid voor de provincies van Groningen en Drenthe.

„Drenthe! Uit Emmer-Compascuum. Mijn vader en moeder wonen nog steeds op dezelfde plek en als het meezit zijn ze volgend jaar 60 jaar getrouwd. Ik ben ontzettend dankbaar dat ze nog bij mij zijn.”

„Het is goed om eerst uit te leggen dat de functie van vicaris-generaal is komen te vervallen vanaf het moment dat bisschop Van den Hout op de zetel van Roermond is gaan zitten. Deze functie is namelijk aan de bisschop gebonden. Iedere bisschop kiest zijn eigen vicaris-generaal en vicaris. Ik werk voor 50 procent als pastoor voor de parochie Heilige Drie-eenheid (Beilen, Hoogeveen en Meppel, red.) en voor 50 procent als vicaris-generaal voor het bisdom Groningen-Leeuwarden.

„Als vicaris-generaal draag je medeverantwoordelijkheid over het bestuur van het bisdom. Daarnaast vervang je de bisschop waar nodig. Echt een bestuurlijke functie, die ik goed kan combineren met mijn werk als pastoor. De functie van diocesaan-administrator erbij lukt ook, maar wel mede dankzij de hulp van de staf van het bisdom, van het Kathedraal Kapittel en mijn directe collega, priester César Cortés. Hij moet mij waarschijnlijk vaker vervangen in de parochie zolang ik de taken van de bisschop waarneem. Dat is ook overlegd. Ook familie en vrienden heb ik ingelicht. Het wordt de komende tijd druk, dus ze weten dat ik misschien wat minder tijd voor ze heb.”

,,Die vraag krijg ik veel. En het antwoord is nee. Ik hoef geen bisschop te worden. Ik ben wel eens genoemd als een mogelijke kandidaat, maar ik verwacht sowieso niet dat ik het word. Gelukkig maar. Ik geniet van mijn werk als pastoor en ik zou dat niet graag willen missen. Als pastoor heb je echt een thuis binnen je parochie en sta je voor mijn gevoel veel meer midden in de gemeenschap dan wanneer je bisschop bent. Ik bid heel hard dat de Heilige Geest snel de kant op waait richting een goede kandidaat voor de taak van bisschop van Groningen-Leeuwarden, maar zeker niet mijn kant op. Dat wil niet zeggen dat ik niet geniet van de pareltjes die bij de taak van diocesaan-administrator horen. Zo ga ik in april mee met de landelijke bedevaart naar Rome, om mogelijk voor de tweede keer paus Franciscus te ontmoeten.”

„Dan is dát mijn roeping. Want als de keus op jou valt, dan moet je met sterke argumenten komen om de taak niet op je te nemen. Dus als het zo is: de enige mijter die ik tot nu toe in huis had, was de mijter van Sinterklaas. Misschien komt daar te zijner tijd wel eentje bij, maar dat zien we dan wel weer.”

„Ik zou dan iets organiseren met al mijn dierbaren om mij heen. Ik wil dan een feest vieren met elkaar. En ik wil het gezellig laten zijn, ook al weet je dan dat het daarna moeilijk wordt. Dat komt daarna dan wel. Het hoeft dus niet iets kerkelijks te zijn. Ik zou vooral graag zien dat er grote zorg en bijstand voor mijn ouders is. Zij zijn mijn rotsen in de branding. Ik weet nog wel dat ik in 2006 werd gevraagd voor de functie van vicaris. Ik was nog geen 40 en ik had twee dagen bedenktijd. Ik mocht er met niemand over praten, behalve met mijn vader en mijn moeder. Ik besprak het met ze en zei dat ze het even mochten laten bezinken. De dag erna belden we met elkaar: ‘Wij denken dat je dat kan’ zeiden ze. En dus zei ik ja.”

,,Ik heb niet echt een moeilijke periode ervaren. Veel dierbaren van mij zijn er nog, gelukkig. Maar wat ik wel moeilijk vind, is het begeleiden van uitvaarten van kinderen en jonge mensen. Dat grijpt mij enorm aan. Dergelijke moeilijke ervaringen laten zien dat we moeten genieten van de kleine dingen in het leven. De uitspraak die ik vaak gebruik is: ‘verwacht geen lichtflitsen, maar zie de knipogen van God in het leven’. Als je die kunt zien, dan kun je gelukkig en tevreden zijn.”

Wellen is even stil en denkt diep na. „Dan is dat toch de priesterwijding geweest. Dat was na een zware periode van 6 jaar studie met volledige inzet van mijzelf. Ik werkte 40 uur en volgde daarnaast in de weekenden de opleiding in Noord-Brabant. Ik werd gewijd door bisschop Bernard Möller. Een prachtig moment.”