De naam Peter van Dijk (58) prijkt overal, van FC Emmen tot de 4Mijl. ‘Jullie hebben gelijk, maar ik doe het lekker toch’

Zijn iconische bouwwerken vormen de skyline van Klazienaveen en Emmen. Zijn naam stond seizoenen lang op het shirt FC Emmen en veel verenigingen ontvangen van hem een donatie voor hun evenement of goed doel. De komende vijf jaar verbindt Peter van Dijk (58) zijn naam aan de 4Mijl van Emmen, die zondag weer losbarst.

„Haha, zie je hoe ik er bij loop? Ik kamp met hielspoor. Mijn vriendin en dochter houden dus de eer hoog samen met de jongens van kantoor. Ik ga ze flink toejuichen en genieten van het evenement.”

„Prachtig mooi, maar soms ook wel wat ongemakkelijk hoor. Ik hoef het niet te doen voor de naamsbekendheid en ik stapel er natuurlijk geen steen meer om, dus het is echt ondersteuning van mooie dingen. Als Emmen in beweging komt, dan wil ik daarbij zijn. Al die trotse opa’s en oma’s met hun kleinkinderen. Niets is mooier dan een vol Raadhuisplein vol vertier en vrolijkheid.

Daarvoor mogen ze altijd bij mij aankloppen. Het klinkt misschien een beetje vroom, maar dit soort dingen maken Emmen simpelweg gelukkiger. De mensen hier hebben mij tot een gelukkig mens gemaakt en dat wil ik terugbetalen.’’

„Klopt hoor, zo hoort het ook. Ondernemen is geven en nemen, maar ik ben daar misschien wel wat extreem in. Mensen dicht om mij heen zeggen wel eens: Peter jongen, geef je niet veel te veel weg? Dan zeg ik: jullie hebben gelijk, maar ik doe het lekker toch.’’

,,Het is dankbaarheid voor wat mij gegeven is in het leven. Het zit dieper dan het geld simpelweg laten rollen omdat ik goed geboerd heb. Het heeft met mijn achtergrond te maken.”

„Ik ben geadopteerd toen ik een jaar was en mijn biologische moeder uit Noordwijk niet voor mij kon zorgen. Mijn ouders Van Dijk uit Klazienaveen hebben mij een prachtig leven geschonken, ik kwam in Klazienaveen terecht en later in Emmen en mijn jeugd was mooi. Gelukkig kon iedereen het goed met elkaar vinden en had ik dus twee lieve moeders en een topvader.”

„Daar kwam een jaar of tien geleden ook nog mijn biologische vader bij. Dat bleek een Belg die inmiddels in Brazilië woonde, die we vonden na onderzoek van Spoorloos. Ik ben nog zeven keer een week bij hem geweest voor zijn dood. Mijn beide vaders zijn in 2016 overleden. Mijn moeder in Klazienaveen overleed in 2022. Nu ze er niet meer zijn, besef ik des te meer hoe belangrijk ze voor mij zijn. Ze zijn altijd nog bij me, en dat je moet genieten van het leven. Zonder hen zat ik niet hier.’’

,,De eerste twintig jaar van mijn leven waren een groot feest: voetballen, voetballen, voetballen en feestjes. Totdat ik op zaterdag in de witgoedzaak van mijn ouders ging werken, toen stopte dat. Dat was het begin van veertig jaar keihard werken. Dat heeft mij alles gebracht en daardoor kan ik nu de laatste twintig jaar van mijn leven die hopelijk voor me liggen vooral veel mooie herinneringen maken. Geen werkweken meer van honderd uur. Spontaan met mijn lieve moedertje van 79 een week naar Londen of met mijn gezin naar Disneyland. Zonder roodgloeiend mobiel in de aanslag. Heerlijk!’’

,,Moët is nu tien jaar en zit in groep 7. Vorige week werd ze voorleeskampioen van Emmen. Ik ben zo trots op haar. Op deze leeftijd ziet ze uiteraard steeds meer van wat voor werk ik doe, ik merk dat ze daardoor ook al lekker trots op Emmen wordt als we samen op stap zijn. Zij hoort en leest haar achternaam natuurlijk ook zo nu en dan terug; we willen graag dat ze weerbaar en blij opgroeit met familie en vriendinnetjes.’’

,,Ik voel instinctief vaak wel het verschil tussen mensen die er voor me zijn wanneer het erop aankomt, en mensen die simpelweg iets van me willen. Ik hoor iedere week wel een paar keer: Peter, mag ik je wat vragen? En dan weet ik vaak wat er komt. Natuurlijk help ik graag waar dat kan, dat geeft vaak voldoening en soms wordt er ook misbruik van gemaakt.’’

,,Jan was een mentor voor me. Ik heb ooit zijn succesvolle zaak HAKA overgenomen en sindsdien was hij ook een goede vriend. Ik was heel gek met hem en nu nog met zijn lieve familie. Jan had ook een instinct, maar was extreem impulsief. Hij schoot door in zijn enthousiasme. Ik heb veel van hem geleerd daarin, dus ook hoe het niet moet. Beide hebben we veel geld gestopt in FC Emmen. Hij kreeg de week na zijn dood een eretegel voor het stadion, nadat het heel lang stil bleef uit de club terwijl hij de boel van de ondergang redde. De onthulling was prachtig maar ook pijnlijk laat.

Ik ben zelf ook zeven jaar hoofdsponsor geweest. Dat was een prachtige tijd. Als dat stopt kijken ze toch anders naar je. Dat doen ze niet bewust hoor, zo werkt het voetbalwereldje gewoon. Ik blijf altijd betrokken bij FC Emmen voor onze jeugd, al die vrijwilligers en echte supporters in het stadion, zij maken de club. Bij mijn vader in het bejaardenthuis liepen mannen met een Emmen shirt en keken ze samen iedere wedstrijd. Daar draait het om, niet om de centen.”

,,Dat ben ik zeker, vroeger vond ik het spel en de uitdagingen veel leuker, er is zoveel regelgeving en altijd maar mitsen en maren, dat ik me soms net een bokser met handboeien om voel in de ring.

Begrijp me goed: ik ben op en top dankbaar en leef nu relaxed. Als je begint met een vastgoedbedrijf dan start je met een hoop schuld, maar daarvan los je ieder jaar een beetje af en als je een beetje geluk hebt wordt het aan de andere kant een beetje meer waard, als je er tenminste veel liefde en aandacht in steekt.’’