Nour (3) huilt elke avond en eet nauwelijks in de Expo Assen. Vader Abdel en moeder Amara: 'Verschrikkelijk om aan te zien als ouders'

„Deze plek is niet geschikt voor gezinnen”, zegt Abdel*. Hij vertelt hoe Nour van een levenslustig en dartel kind is veranderd in een teruggetrokken meisje. „Ze is bang voor andere mensen. Er is hier geen enkele privacy. Iedereen kan zo binnenlopen. We slapen met vijf man in één ruimte. Ze huilt elke avond en nacht.”

Drie weken geleden kwamen ze in Assen aan, Abdel, zijn vrouw Amara (33) en Nour (3). Gevlucht uit Syrië slijten ze de dagen in de Expo Assen, de evenementenhal die enkele dagen geleden zeer negatief in het nieuws kwam vanwege de beroerde omstandigheden voor kinderen.

Een GGD-arts schetste in een brandbrief een schrijnend beeld van kinderen die kampen met ondergewicht, weinig slapen vanwege lawaai, mentale problemen hebben en die hun behoefte niet op vieze toiletten willen doen. Inmiddels zijn in de Tweede Kamer vragen gesteld door NSC over de situatie in Assen.

Nour ligt onderuitgezakt in de buggy. Haar donkere ogen spieden af en toe onder de kap door. Een grote roze trui slobbert om haar lijf. Ze rilt van de kou. Volgens Abdel en Amara verliest het meisje gewicht. „Het eten is hier volledig gericht op volwassenen. Voor kinderen is er weinig aanbod. Sinds ze hier is eet ze meer chocolade en suiker. Andere dingen nauwelijks”, zegt Abdel. Een schampere lach. „Vers fruit is er bijna niet. Ja, misschien één banaan in de week.”

Het COA gaf eerder in een reactie aan dat het COA idealiter geen kinderen opvangt in de hal, maar dat dat wel gebeurt door het tekort aan opvangplekken. De brief was aanleiding voor het COA om in te grijpen en enkele kinderen met ondervoeding op medische gronden over te plaatsen. Deze week liet het COA weten dat op dit moment er geen kinderen in de Expo zitten van wie bekend is dat ondervoed zijn of ondergewicht hebben.

Toch is de situatie nog steeds enorm behelpen. Toiletten zijn nog steeds ontzettend smerig, zegt Amara. „Nour durft niet naar het toilet. Ze is bang dat ze er ziek van wordt, zo vies is het”, vertelt Amara. „Als ze naar de wc moet, ga ik met haar mee. Schoonmaken, schoonmaken, schoonmaken. Pas dan durft ze erop.”

Elke dag is een kopie van de vorige. „Er is bijna niets te doen. Eén keer per week komen mensen om een paar uurtjes activiteiten te doen met de kinderen. Dat is het. Verder spelen de kinderen wat met elkaar”, zegt moeder Amara. „Of spelen... ze maken ruzie. Het is schreeuwen, ruzie en rennen. Meer is het niet.” Het jonge gezin hoopt dat ze zo snel mogelijk overgeplaatst worden. „Nour is gespannen. Dat vreet aan haar.” Abdel blijft even stil. „Verschrikkelijk om aan te zien als ouders.”