Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
De oude opperwachtmeester Jalving van de plaatsenlijke politie alhier kreeg zeer tegen diens zin (daar hij wel wat beters te doen had) bezoek van Strubben-Alie, de meewerkend voorvrouw van de dames van plezier in Huize Harmonika alhier.
„Wat hej”, gromde de opper, „ie mut gloeiende garriet niet mienen da’k wel even tied hebbe veur de eerste de beste snollebelle, te zeuren aover niks. ’t Wark löp mij wat dan angiet alle dagen al meer as genog aover de lèerzen, hold der gloeiende glunige garriet goed rekenschup mit”, aldus de opper Jalving.
Als de opper al had gemeend, Strubben-Alie zoude haar door deze en andere barse woorden hebben afschrikken gelaten: neen.
‘Wij helpt der oe zó baovenop’
,”Ik heure ’t al wel weer, Jalving”, aldus Strubben-Alie, „ie hebt der vandage weer echt ‘zin’ in! Man, wat binj toch een olde bromkloot. Of hej ’t in huus ammit niet meer fijn op ‘t moment? Koomt dan ies ’n maol bij oens in de zaak; wij helpt der oe zó bovenop, tegen ’n speciaal plietsietarief”, hetgeen de opper Jalving op nerveuze wijze aan ’t gummiestok tasten deed. Doch reeds was Strubben-Alie voortgevaren.
„Jalving, de leste tied slöp der ’t ien of ‘t aander in ’t donker bij oens um de tente, mit ’n bulte kabaal”, aldus zij, „’t giet dan van oewoehhhhhoeoowoeeee! Oewhooooehoehoeeee! Ja, ’n echt vervelend geluud heur. Hiel angstig ook; de magies wordt der zo zenuwachtig en gespannen van dat heur de sjarritellen der spontaan van knapt. Wij dachten dat ’t grootkaans een wolf was. Singelier, niet? Ie zulden zeggen dat ’n wolf achter de schaopen antjakt en niet achter fatsoenlijke dames van plezier”, aldus Strubben-Alie. Wat door de opper Jalving met groeiende ontstemmink aangehoord werd.
‘Hoe duurj ’t waogen!’
„Wolven valt under de veldplietsie”, aldus hij, ,,dat ie zit hier kats verkeerd, ik was der drekt al bange veur. Dit is zuver valsheid in aangifte; gloeiende garriet mèense hoe duurj ’t waogen”, en de opper wenkte dat Strubben-Alie wel weer gaan mocht nu het nog kon.
„’t Spiet mij wel Jalving, mar ik bin nog niet klaor”, aldus Strubben-Alie, „ien van oenze cliënten wus die ‘wolf’ te trapperen in de koplaampen van de auto, en wat bleek nou? ’t Was gien wolf, mar ’n ex-cliënt van oens; een cockse domeneer uut Overiessel, vlak aover de Drèense grenze. En inderdaod, de beste man verbeeldde hum dat e ’n wolf was. Hij kreup in zien blote tabernakel op haanden en voeten bij oens deur de zaak en reup dan van: ’Halleluja! Halleluja! Whoeooooehooooooooe! Amen!’ En dan wol e iene van oens bieten, als ‘wolf’ zijnde. Alles tegen betaling heur, daor giet ’t niet umme, mar ik laote mij hier en ginder ’t personiel toch niet bieten deur ’n cockse ‘wolf’, of wel dan? Dat ik hebbe dizze man de toegang tot de zaak ontzegd. Mit tegenzin heur, in principe bedient wij ok de allergrootste halvegare; daor stiet oenze sector ok um bekend. En wat we wel niet binnenkriegt op dit terrein…hurre hurre. Mar der bint grèenzen, of niet dan. Afijn, zuks kriej mit die wolvendiscussie op ’t moment, hein. Zuks brengt mèensen op verkeerde ideeën seins. ’t Löp finaal uut de klauwen; laow mar eerlijk weden”, aldus Strubben-Alie.
Zedenplietsie
Zij stelde voor, de oude opper Jalving zoude politionele actie ondernemen tegen de bijtgrage zielenherder en ex-cliënt met diens gejoel en gehuil rond Huize Harmonika in het donker. „Aans graag, Alie heur”, aldus echter de opper Jalving, niet eens onvriendelijk, „mar dit gevallegie heurt nou toch echt bij de zedenplietsie, en daor kome ik niet tussen. Die jonges viendt heur wark zelf veuls te mooi, die kunt slecht wat delen”, en de opper Jalving hiermede deze affere seponeerde.
