Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
De patatesbakkert Jantinus Schut, in de dorpsmond Jan Eulie genaamd, heeft hem inspireren gelaten door bepaalde int. ontwikkelings en aldoende een nieuwe snack ontwikkeld: de trumpanelle.
,,’t Is h-o-h gehak mit ’n siepeltie en ’n beste beste vlotte pèeper der in”, aldus Jan Eulie, ,,’t liekt veul op de frikandelle, mar zoas de name al angef: lang niet alleman kan ’t verdragen, dat ik lever der ok rennies bij”, aldus hij aan een klant, een zekere Hilbert Fictorie van Kluitenberg. ,,’k Hebbe der patiënt op an evraogd”, vervolgde hij, ,,ook veur de Amerikaanse markt. En wat kan ik veur oe betiekenen Hippe; woj ok ies een lekker trumpanellegie preberen?”, doch had Hilbert Fictorie hier geen belang bij.
Twei gewone langen mit pudding
,,Doet mij mar twei gewone langen mit pudding, Jan”, meende hij, ,,die neimootse rommelpot bin ik seins gien liefhebber van; sorry heur” en de patatesbakkert alias Jan Eulie even de bestellink herhaalde. ,,Twee gewone frikandellen mit mayo”, aldus hij, ,,kump der zo an heur, even een moment geduld asteblieft” en er twee in de bruisende frituurolie glijden liet.
,,Hoe is ’t trouwens thuus, Hippe?”, informeerde hij, ,,kuj de vrede nog wat bewaren mit Griet?”, daar Hilbert Fictorie namenlijk in chroningsche onmin leeft mit diens vrouw Grietje Fictorie inzake haar kat Herman. Aangezien deze Herman door Griet Fictorie in alles voorgetrokken wordt en Hilbert Fictorie zelf overal maar achter het net aan vist, qua lekkere hapjes, de beste plek voor de tv of in het ledikant encetera encetera. ,,Nou Jan, nou je ’t zegt: ik ben zowat an de dood ontsnapt….”, aldus Hilbert Fictorie, en diens relaas deed.
‘Die rotzak schrök zuk zowat dood’
,,Ik zate gistermorgen wat in ’n tiedschrift te lezen, Jan”, aldus hij, ,,mit ’n grote kleurenfoto der in van Donald Trump. Griet was even weg veur ’n bosschuppie en Herman de katte zat ’n endtie van mij òf wat veur hum uut te suffen mit zien lillijke gele kattekop. En hoe ‘k der bij kwame, dat weet ik nóg niet, mar zo iniens hield ik die foto van Trump veur Herman zien kop. Och mien jonge, die rotzak schrök zuk zowat dood; de haoren vleugen hum overende, en mar blaozen en mauwen tegen ’t pertret van Trump. Ik zegge: ‘Zo vaderman, hier hej zo te zien wel s… schik van hein, mar niet heus…’ Afijn Jan, ik kunde ’t mij ok nog wel wat veurstellen, want Trump hef wel wat weg van ’n kwaoie plietsiehond en daor hebt katten een hèekel an, seins… “, aldus Hilbert Fictorie, die zo te zien in snel tempo geheel overstuur dreigde te raken door deze andere aangrijpende herinneringen.
,,Veur de poelegrap wapperde ik wat mit Trumpe zien foto hen en weer”, vervolgde hij, ,,en die katte be…be…dèenkt zuk niet en vlög in de gerdienen, doodsbenauwd veur Trump. Afijn Jan, de gerdienerails kunden ’t niet holden en scheuten lös en daor kwam Herman mit ’t hele za…..za….za…. eh, zwikkie naor beneden zetten. Bof, baoven op Griet zien antieke kraantiespot. ’t Hele ding an flarden; de pooties der òf, ’n dikke deuke der in…. Een bénde Jan mien jonge; en toen kwam Griet dus binnen, ‘Wat is hier weer loos’, zee Griet, ‘wat is mij dit hier en ginder weer veur ’n stel. Hippe Fictorie, hej ammit oenze Herman weer zitten opneeien?’ Ik zee: mèense, ik ben die rotz….eh, die katte mit gien vinger an ewest, grootkaans is oen Herman gek eworden; weet ik veule… ‘k Hebbe sindsdien geen beeld en gien geluud meer van Griet, mar ze kan dit keer niet bewiezen dat ’t mien schuld was, dat daor heb ik mazzel mit. Aans haj mij grootkaans nou under de zudden kunnen spitten…”
