Ondanks de drukte is het allerminst lawaaiig bij Strandpaviljoen aan 't Wiede in Wanneperveen. De meeste mensen zitten met een drankje na te genieten | Aan het water

Het is een zonnige zaterdagmiddag midden in de zomer. We doen wat klusjes in en om het huis, maar nemen tussendoor de tijd voor een lome late lunch op een terras aan het water. We gaan in de richting van Giethoorn, al is het bekendste dorp in de Kop van Overijssel niet ons einddoel.

Natuurlijk is het heerlijk mensen kijken vanaf het terras bij het beroemde café Fanfare of de megapopulaire Italiaan Fratelli aan de andere kant van het loopbruggetje. Uit ervaring weten we dat het zeker in de zomermaanden gigantisch druk is in en rond de dorpsgracht. Er zijn weliswaar nu geen Chinezen (die zelfs een uitgedroogd viooltje in een plantenbakje vol bewondering fotograferen), maar Giethoorn blijft massa’s toeristen trekken. En in mensenmassa’s hebben we even geen zin.

Ons doel ligt in Wanneperveen. Het Overijsselse lintdorp ligt tussen Meppel en Giethoorn aan de prachtige meren van natuurgebied De Wieden. Het is iets meer dan een kwartiertje rijden van ons huis. De eerste optie, een vrij nieuw eethuisje, valt af. We knappen af op de lege, lelijke plastic stoelen op het terras. Het wordt optie twee: Strandpaviljoen aan ‘t Wiede aan de Belterwiede.

Het wordt ons tweede bezoek, de eerste keer was ruim twintig jaar geleden. Met een groepje onervaren zeilers huurden we er een zeilbootje. Hoe het afliep? Laat ik het zo zeggen: gelukkig is het water van de Wieden en de Weerribben op de meeste plekken niet heel diep.

Het strandpaviljoen, een restaurant met een bar en een groot terras, ligt ingeklemd tussen de gelijknamige camping en de jachthaven. Het heeft een heel eigen sfeer, en eigen gasten. Veel gasten. Een flink aantal tafels van het terras is bezet. Schaduwplekken zijn er genoeg, onder grote parasols, doeken en een tarp. Wij kiezen voor de lange houten banken met dito tafels waaraan makkelijk een hele familie kan zitten. De comfortabele bank delen we met een ander stel, een stukje verderop.

Als drankje neem ik heel saai een cola light en mijn man een tapbier van een Duitse brouwer. Hoewel het dik 25 graden is, lusten we allebei wel een mosterdsoepje (6,50 euro). Op de lunchkaart heet mosterdsoep gewoon mosterdsoep. Bijna alle andere gerechten hebben namen als Sloep (broodje carpaccio), Kompas (gehaktbal met saté en brood of friet), Vloot (grote borrelplank), Rietzeiler (salade met geitenkaas) en Zeiler (sushibowl). Ik ga voor de Kruiser, een broodje warme kip met cheddar uit de oven en chilimayo (11,50 euro). Mijn man kiest de Catamaran, brood met twee kroketten en een salade (9,50 euro).

Ondanks de drukte is het hier allerminst lawaaiig. De meeste mensen zijn al uitgegeten en zitten met een drankje na te genieten. We worden omringd door stelletjes van alle leeftijden, vriendinnen, moeders en dochters en gezinnen. Een groepje pubers dolt vrolijk met een bal in het water. Kinderen spelen rustig in het zand van het bijbehorende strandje. In het water liggen bootjes aan de ketting te dobberen.

Een kleuter vindt het duidelijk mooi geweest. ,,Ik wil naar huis’’, zegt hij tegen zijn moeder. Een medewerkster van het strandpaviljoen staat toevallig net bij haar tafel. ,,Mag ik de rekening?”, vraagt de moeder vlug. Ondertussen hebben we onze mosterdsoep opgeslurpt. Lekker, wel een tikkeltje zout. Nog maar een glaasje cola dan.

Wij vragen ons af hoe lang dit strandpaviljoen al bestaat. Binnen hangen enorme zwart-witfoto’s uit lang vervlogen tijden, zonder verdere informatie, constateer ik na een toiletbezoek. Een medewerkster vertelt desgevraagd dat het strandpaviljoen al sinds 1934 bestaat. Ooit was het een theehuis dat uitsluitend bereikbaar was via het water. Later zijn er de jachthaven en de camping bijgekomen.

Mijn broodje hete kip smaak goed. Het is voor een lunchgerecht wel wat veel, zeker als je bedenkt dat er ook friet in plaats van brood bij had gemogen. En we hadden ook al een soepje gehad. Mijn man zegt dat de kroketten lekker zijn. Om ons heen is het duidelijk leger geworden. Niet veel later komen er weer plukjes nieuwe gasten.

De borrelaars nemen het terras over. Mijn man, een bierfanaat, kijkt met een schuin oog naar het drankje van een jongeman achter ons. Hij heeft een flesje speciaalbier van Meppeler huize, vertelt mijn partner. ,,Dat is een Gula’’, doceert hij. ,,Ze hebben een blond, een IPA, een tripel, een witte en een black. Die gast heeft een blond zo te zien. Je kunt dat bier ook bij ons bij de Appie krijgen. Prima biertje.”

Tot mijn verbazing hoeft hij er zelf geen. ,,Vanavond weer.” De rekening is 41,80 euro, iets meer dan we van plan waren uit te geven. Het strandpaviljoen is een aanrader. Het leukste is om met een bootje te komen, concluderen we. Dat is iets voor de volgende keer.