Soms loopt de streektaal gewoonweg door elkaar heen

„Dou ons baaidend mor eefkes n kopvol kovvie, boas”, aldus de mannelijke toerist aan de kastelein Jans-Maria Tissing, „en zet der ons ok mor even een Klokje noast van Hooghoudt oet Grunnen. Wie hemmen t der wel even aan tou, wat doe Graitje?”, aan diens gezellin op het terras. „Krekt wast zegste, Aafko”, aldus deze, „mag wel even noa aal dat pokkeln en vrutten op fietse over dei zaandbulten hier bie joe op Drìnt. Heden, heden, ‘k heb kont sikkom oet hoaken.”

Op dit punt aangekomen of daar trad Wipke Tissing-Bosklopper op het terras, waarals de kastelein Jans-Maria Tissing mee getrouwd en toevallig ook een Groningse is; het is niet anders. Nog maar net kreeg Wipke Tissing-Bosklopper de twee fietstoeristen in de kijkert of daar zakte de mond haar los van de klare verbazink. „Mien laive tied, as dat Aafko en Graitje Baalkemoa oet Middelsom nait binnen!”, aldus zij, „dat is al ‘n mooi zetje leden dat ik joe zain heb! Aal goud, minsken? Zond? En hou is t mit moeke? Watte: is moeke dood? Lukst toch zeker; is t staarmwoar? Bliksiekoater, dat is den ook gaauw goan! Wat zeden ie Aafko: was moeke al 99 en mocht t ok wel ais? Heden, heden.”

„Het gung mar deur, Jalving, dat Grunnings geknauw”, aldus later op de dag de kastelein Jans-Maria aan de oude opperwachtmeester Jalving van de plaatsenlijke politie alhier. Welke dringend verlet had van een verversing, daar hij bezocht werd door ergernis op ergernis in de dagenlijkse politiepraktijk. „Aafko Balkema en Wip hebt vrouger eh… eerder nog mit ‘n kander eh…. mit menaar op schoel ezeten”, vervolgde Jans-Maria, „dat die hadden ’n een bulte te reveln en te roddeln. En mar snakken dat ien Grunning alles beter en groter is. Ik bin der bij vut eleupen Jalving, ik wordde der mizzelk eh…. beroerd van”, aldus de kastelein Jans-Maria Tissing.

De opper Jalving heeft in het verleden ook wel samengewerkt met Groningse polities. „Wij hadden bij ’t korps op zeker moment een wachtmeister Tammo Boersma uut Noorderwijtwert”, aldus de opper, „’n beste kerel heur, mar ok zun opschupper. As iene van oens drei deliekwinten uut de pantoffels eplèerd had mit de gummielatte – dat mug toen nog – dan Tammo zesse, weej niet? Asse wij gloeiende garriet ’n fietser wegens ’n kapot achterlocht op honderd mèeter beide baanden preventief lek scheuten mit ’t dienstpistool zunder waorskouwing veuròf, dan Tammo op twéíhonderd mèeter alle dréí baanden.”

„Op zeker moment was oenze chef, de olde adjudant Waninge, der zat van en hij nam Tammo even apart. ‘Tammo mien jonkje, even áín ding hein’, zee Waninge, ‘dat gesnak mout doan wezen hör, dou der goud denken om. Jongens worden der gloeiende garriet seupeltjes van’”, aldus de opper Jalving in deze korte doch ontroerende terugblik.

„Toch zaten der ok goeien tussen heur, laow mar eerlijk weden”, meende de kastelein Jans-Maria Tissing, welke vijftien jaar op de wilde vaart gezeten heeft, „oenze eerste machinist was ok ’n Grunneger, de olde Piet Blazoen, die wat sliste. ‘n Mooie kerel. ‘Jongefs, wie goan der aifs eefkefs fstevig tegenaan’, zee e fseinfs eh… seins, asse wij passagieren gongen, ‘wie fzellen die fchikkiefs op wal ais even goud omfstoan leren, wat joe!’ En wij mar brullen van ‘komt aaldonner goud meefster hör! Moak joe mor gain fzörgen’. En dan kwam alleman terug mit ’n paar beste blauwe kneien”, aldus Jans-Maria Tissing en enige tijd weemoedig in de verte staarde als gewezen zeeman zijnde; door deze en andere aangrijpende herinneringfs.