Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
Ten praktijke van de oude dokter Roesing alhier verscheen een tamenlijk mismoedige verschijnink, namenlijk een zekere Hilbert Fictorie van Kluitenberg.
„Hippe!” aldus Willie de doktersassistente, „mannegie, ie kiekt ja net zo grauw en gries toe; zegt ’t ies, wat bint de klachten?” en toonde Hilbert Fictorie de assistente Willie diens linkerhand met hierop enige vurige krassen.
„Ik ben te grazen eneumen deur Herman, de katte van mien vrouwe Griet”, verklaarde hij, „wat ’n rotzak, niet? En nou heb ik wel ies eheurd daj oe moet waren veur krabberije van katten, want ie hebt mar zó een beste tetanus te pakken. Of ’n aandere aandoenink; mien va is ok ies ekrabd deur ’n katte; hij was toen 92 jaor, mar hij was wel mooi de rest van zien lèeven onvruchtbaor. En ‘t spiet mij wel, Willie, mar daor heb ík dus gien belang bij”, aldus Hilbert Fictorie.
Boze plannen
„Of hej nog boze plannen, Hippe dan?” vroeg hem de assistente op guitige doch schalkse wijze af, „en hej dat al aoverlegd mit Griet? Die is ok niet meer de jongste en die zet oe al ankommen mit oen eh…. vruchtbaorheid. Mar vertelt ies even, hoe binj nou precies an die schrammegies ekommen?” en bleek hier een aangrijpend doch verdrietige familiedrama achter te schuilen.
„Griet zee op zeker moment tegen mij: ‘Hippe, aj oenze Herman ies aaien wilt, dèenkt der dan umme daj hum niet an de rogge koomt heur, want die is hum wat gevulig op ’t moment. Ie magt hum allent achter zien oorties kriebeln en kroelen”, zo startte Hilbert Fictorie diens relaas. „Ik zegge: mèense, ikke Herman aaien? Binj wel goed wies?”, daar Hilbert Fictorie als bekend in chroningse onmin leeft met Herman de kat.
Kriebeln en kroelen
„Afijn Willie, ’t bleef toch wat bij mij hangen, van dat achter de oorties kriebeln en kroelen”, vervolgde hij. „Griet was even hen de winkel, Herman zat lekker in de veensterbaanke en hoe ’t kwam, dat weet ik ok niet, mar zo iniens had ik mien buusmesse in de klavieren, mien fijne f. herdertie, die eerder van mien va was. Die lubde de keunen der mit en alles. Ik zegge: ‘Herman mien keerltie, zal H…Hippie oe ies even lekker achter de oo…oo..oorties kriebeln en kr…oelen? Even mit Hippie zien m…m…messie? O, wat zal dat een lekker gevuul weden! Wacht mar ies even mien ventie heur, ik k…k…kome wel even b..bij oe...’” en Hilbert Fictorie thans geheel overstuur dreigde te raken door deze en andere ontroerende herinnerings.
Loeder van ‘n katte
„Die katte zet mij ankommen”, vervolgde hij enigzsins gekalmeerd, „die bedèenkt hum niet en haalt mij zien nagels aover de klauwe. Ik zegge: ‘Toe loeder van ’n katte, viezerd, en nou binj an de beurte, dèenkt der goed umme’. Afijn, Herman zag ’t zwerk drieven, dat die steuf de gerdienen in en sprung op Griet zien antieke koekkoeksklokke. Daor zat e te blaozen en te mauwen en ikke der under te zweeien mit ’t messe, mit bloed aan de haanden en te roepen en te vluken. Tot overmaot van ramp begunde ok nog de koekkoeksklokke te slaon; k…koekoekkoekkekoekkoekkoek; ik wordde der náár van. Jonges, wat een bende weer. En toen kwam Griet dus binnen…”, aldus Hilbert Fictorie op inmiddels toonloze wijze. „Blinder Willie, wat was ze hellig, Griet. Ze hef mij uut emeuken veur moordenaar en viezerd en kattenmepper en dierenbeul en wat niet al”, aldus hij.
Schrammegies
„’t Was dus feiluk weer gewoon oen eigen schuld”, meende de assistente Willie, „man, wat binj seins toch ok een gaorenklöpper van ’n vent. Mar troost oe: van die paar schrammegies op oen haand kriej heus gien tetanus heur. Dat scheelt alweer”, aldus zij.
