Een geheim iemand met jagershoedje en aangeplakte snor

Hier kunt deze lieden eens lekker bijkomen van de politiek, in de bossen, beemden en zandverstuivings, wat vaak niets als vuiligheid is. ,,Vake koomt die lui underwegens naor ’t vekaansiehuusie bij mij even wat eten”, aldus de patatesbakkert Jantienus Schut bij ons op de Brink alias Jan Eulie in de dorpsmond, ,,een raspatattie of ’n gehakballegie of lekker twei langen mit pudding….Ja,incognito heur, ik kan hier vanzelf gien volksoploop hebben bij de patatkrame”, aldus Jan Eulie aan Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling. Welke aan het eind van de drukke werkdag even afgestapt was voor de kleine trek, zo vlak voor het avondeten aan.

,,Zo hol ie der ok nog ’n paar centen an aover, Jan”, meende Ibrahiem, ,,an die ellende uut De Haag. Al kuj minstens de helfte weer afdragen aan de ficus; de hoge heren en dames van de regering zörgt wat dat angiet goed veur heurzelf, maakt oe mar gien zorgen. Doet mij mar even een ballegie gehak dan aj wilt, mit ’n likkie pudding asteblieft”, aldus hij.

,,Eén bal mayo”, herhaalde de patatesbakkert Jan Eulie, ,,even lekker uut de jus, Ieb? Een moment geduld heur asteblieft”, vervolgende: ,,Ik had hier lestdaags nog iene mit ’n jagershoedtie op en ’n aangeplakte snorre. Hij bestelde twei langen mit pudding. En ikke mar dèenken van: waor ken ik de beste man toch van…? En toen iniens zag ik ’t an de wallen under zien ogen: het was president Dirk Sloof himzelf! Ik zegge: uwe Sloof, ik schrikke dervan, mar die wallen bint in ’t echt nog veule slimmer as op tillevisie. Kerel, man, ie kunt der wel eerappels op verbouwen”, aldus Jan Eulie.

,,Afijn Ieb, president Sloof zegt zelf ok dat ’t puur van de zenen kump, die wallen”, vervolgde Jan Eulie. ’Ik kan der niks an doen meneer Olie’, zee e, ‘as Geert an ’t woord is of minister Fabel, dan vuul ik gewoon de wallen weer kommen opzetten’. Ja, alles in ’t hooghaarlemmerdieks vanzelf. Mar toe mar: zenen is een raar ding! Zijne Sloof zee dat er in de politiek in De Haag wel meer bint die as der last van hebt. Der bint goenende die bij ’n motie van wantrouwen steevast van de klaore zenen de wiend weeien laot; ie kunt der seins niet meer bij verkeren. Sloof hef um die reden wel ies zun motie mutten ofraoden. Dan dèenk ie dat ’t keurige dames en heren bint, hein; daorzoot, zee e. Nou, vergeet het! Verrot bint ze; ze stinkt seins zelf net zo arg as heur ideeën.”

„Zijne Dirk zee: der bint onder ons gezegd dagen bij meneer Olie, daor bin’k heel eerlijk in, dat ik dèenke: was ik maar gewoon lekker patatbakker eworden, net as ieje; dat mèensen bliede bint as ze oe zien. En daor gung e weer, oenze president Dirk Sloof, met zien twei frikandellen mayo. Ik zee nog: wat as ik niet snappe, uwe Sloof hein: ie liekt mij wel ’n fatsoenlijk persoon; wat hej dan in de godsname bij die lui in De Haag te zuken? Hij zee: ,,Familie en vrienden zeiden: doen, Dirk! Potverdrie man! Die kans krijg je nooit weer! En een beetje liegen en bedriegen en uit je nek lullen, dat kun jij na wat oefenen vast ook wel. Dan doe je gewoon lekker met die lui mee, kan jou het rotten. En je wordt er nog knap voor betaald ook! Dat zodoende, meneer Olie.”