In memorimama voor een politie van de oude stempel

Dit vanwege het droevig verscheiden van de oude opperwachtmeester Harm-Jan Hagewold in de contreinen rond Meppelt en omstreken aldaar. „Hampie was feiluk nog veuls te jong um der nou al tussen uut te kniepen, hij hef zien pensioen aginnig niet ehaald,”, aldus de oude opperwachtmeester Jalving van de plaatsenlijke politie alhier, in een persoonlijke terugblik op leven en werken van collega Harm-Jan Hagewold.

„Mar toe mar, uuteindelijk bint al die olde muiters ’n maol an de beurte, laow mar eerlijk weden”, aldus de opper Jalving, welke was neergestreken in het café De Eveltas alhier voor enige opmonterende verversingen. Daar het heengaan van de dierbare verstorvene bij hem div. gevoelige snaren geraakt had.

„Hampie Hagewold was kampioen op de gummielatte”, vervolgde de opper, „hij kunde ’t rapallie merakel best raken! Hij plèerde ze mit iene houwe finaal uut de sandalen seins; en dat zuver op techniek, weej niet? Ik hebbe der gloeiende garriet wel ies mit verstaand naor zitten te kieken. ’t Zat hum benaom in de subtiele polsbeweging, hein; der was der gieniene die net zo smeui in de polsen was as Hampie”, aldus de opper Jalving. Terwijl deze zelf toch ook beslist geen doetje of mietje was in het energiek rondzwaaien van de wapenstok en er op los houwen!

„Op ‘t moment is der van alles te doen aover gelieke kaansen en behandelings veur alleman”, vervolgde de opper Jalving, „ie worden der gloeiende glunige garriet wel ies was onpasselijk van; ikke temiensten wel. Mar ik mut eerlijk toegeven: Hampie Hagewold was ok op dit terrein zien tied ver veuruut. As hij vunde dat iene preventief een best pak klappen verdiend har, dan meuk hij beslist gien underscheid tussen de verschillende soorten mèensen die der bint. Manluu, vrouwgies, witten, zwarten of gelen: alleman was in gelieke mate an de beurte. Homo’s, lesbo’s, hetero’s, harko’s, gewonen of gendervolk: Hampie haalde ze gloeiende garriet allemaole in gelieke mate de gummielatte aover de ribben heur. Jonges, wat ’n kerel was dat. En weej wat nog ’t mooie van ’t geval was: deliekwinten en aander rapallie hadden der wel een zekere waardering veur”, en de opper Jalving eerst nog een dubbele schone bestelde bij de kastelein Jans-Maria Tissing van het café De Eveltas. Daar hij van al dat praten wat droog in de hals geworden was.

„Maar ja”, vervolgde hij diens monaloog, „dat was eerder. De korpsleiding wil niet meer hebben daw zogenaamd ‘excursief geweld’ gebruukt of zowat hen. As ‘t niet zo treurig was, zoj oe gloeiende garriet zó doodlachen, of niet dan. Afijn, toen was ook veur Hampie Hagewold de grap der of. Hij kunde zuk niet meer ontspannen, de argernissen kregen hum in de greep en hij veranderde van ’n fleurig, opgewekt plietsieman in ’n franterig persoon. ’Lubbert’, zee e ’n maol tegen mij, „ik hebbe de schik der dikke òf, hold der goed rekenschup mit. Alles wat oens wark zo leuk en interessant meuk, hebt ze oens òf ehaald. De gummielatte is gloeiende glunige garriet ’n slöp gevallegie eworden, ie kunt houwen waj wilt, mar ’t knep totaal niet meer deur; ‘t dienstwaopen is niet veule meer as ’n klappertiespistole. De koegel kump der mit ’n pisbogie uut; net ’n olde man. In wat veur wereld lèeve wij toch’”, aldus de opper Jalving in diens in memorimama of zo wat heen.

„Hampie, rust in vrede jonge en maakt oe mar niet langer naar, heur. Ie hebt oen best edaone; amen”, zo besloot de opper.