Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
De smakenlijke doch culinere avonturen van Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling en diens vrouw Somalia vorige week hebt een staartje gekregen in de plaatsenlijke courant De Heidepost, al is deze jammer genoeg vaak niets als sensatie.
En wel een Ingezonden Brief van een zekere Lucille Fijnvandraat. ‘Dhr. Afrikaan repte over hoe hij graag olifanten en neushorens eet in zijn land van herkomst, doch weet dhr. Afrikaan dan niet dat deze zwaar beschermd zijn? Bah, wat gemeen en dan te bedenken dat dhr. Afrikaan directeur is van een grote bank en dus beter weten zou moeten. Hr. Afrikaan, stop hiermee en laat de wilde dieren met rust; zij eten u toch ook niet op in een restaurant of cafetaria encetera?’, aldus de Ingezonden Brief.
An de ledder
„Tja, wat muj der van zeggen”, meende Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling bij ons op de biljartclub in het café De Eveltas alhier, „op ’t moment bent die biesten inderdaod bescharmd, dat wet mien konte ok wel, mar in mien jeugd had zowat alleman een eulifantie op ’t hokke, vake een jong bollegie en die kwam dan in november an de ledder, makkelk genog. Net as hierzoot in Drenthe ’t varken. Dat was usance bij oens in de boesboes, ‘k hebbe ’t der donkt mij wel ies vaker aover ehad. En dat nou zun vrouwgie Fienvandraod zuk daoran argert, ja, dat mut zij weten heur, ik kan wat dat angiet de geschiedenisse ok niet terugdreeien, of wel dan”, aldus Ibrahiem.
„Juistum Van Putten”, meende de kastelein Jans-Maria Tissing van het café De Eveltas, „mar weej wat ’t ok is? Dat vrouwgie Fienvandraod is dikke import vanzelf en die lui kunt zuk seins naar maken um niks. Wij Drenten bint wat dat angiet wat nuchterder, laow mar eerlijk weden”, welke beaamd werd door Willem Zoer de scheper van de Brummelheugt’ en diens trouwe hond Willem II.
„Kiek, wij trekt zo nou en dan een old schaop van de poten en die kloeve wij dan lekker op mit zien beide, makkelk zat”, aldus Willem Zoer, vervolgende: „Lekker sam, mar dat zal dan ok wel niet maggen van dat mèense, mar daor trekke wij oens niks van an heur, hold der goed rekenschup mit. Wij laot oens niet bestellen deur zun importfiguur”, en dronken Willem Zoer en Willem II op gehorige wijze hun glazen pils uit.
Georganiseerde streuperije
De oude opperwachtmeester Jalving van de plaatenlijke politie alhier heeft echter een iets genuauanuceerderer (of zo wat heen) menink alhier. „Weej wat der gloeiende garriet op ’t moment al rond etromt wordt in ’t dorp hierzoot?”, zo vroeg de opper Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling af, „namelijk dat ie geregeld òfreist hen Afrika um eulifanten en neushoorns van kant te maken. ‘k Hebbe der op ’t bureau al gezeur en gezever genog van ehad.”
„Kiek, bliekbaor is dit een soort van georganiseerde streuperije met de zegen van de regering daorzoot, dat muj ok allemaole lekker zelf wëten, mar daj gloeiende glunige garriet de plietsie van ‘n bevriende nazi weer opknapt met ’t naowark, dat vien ik smèerig. En dat valt mij barre van oe tegen”, en de opper Jalving door deze en andere ergernissen een zware klots veroorzaakte op het biljart, zodat de bal hem over de rand stuiterde en aan een wilde ommegang begon door het café De Eveltas.
Brief an de plietsiebroek
„Eh, Jalving”, aldus Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling, „eempies nog hein: ie hadden het zonet aover een ‘bevriende nazi’, mar ik rèeken daj ‘bevriende natie’ bedoelden. Dat kuj bèeter drekt mar even rechtzetten heur, want dat nazigedoe leg barre gevulig op ’t moment. Waart oe kammeraad, want ie hebt mar zó een Ingezonden Brief an de plietsiebroek, vertel mij wat”, aldus Ibrahiem.
