Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
In de schemering patroellieerde vorige week door het dorp alhier een beklagenswaardige doch bijzonder ontstemde verschijnink in een bedriegenlijke vermommink, welke hem zo goed als onherkenbaar maakte.
Deze persoon droeg een lange burgerregenjas met hierover een koppelriem gesnoerd aan welke een pistooltas, wapenstok, pepperspray en handboeien bengelden. Ook viel onmiddellijk op dat deze verschijnink een hoofddoekje droeg, bekroond door een politiepet welke – om de vermommink helemaal af te maken - achterstevoren gedragen werd.
Ook kwam er een gestage doch mompelende woordenstroom uit deze figuur welke men beslist niet als psalmversjes of andere poëzie duiden kon. „….arriet in gien ende”, aldus de woordenstroom, „gloeiende glunige…mompeldemompel…”
‘Wat ziej der uut’
Het was niet meer dan logisch dat al deze verschijnselen de aandacht trokken van Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling, welke even een frisse doch donkere neus haalde tijdens een wandelingetje. „Huh?”, aldus Ibrahiem op verraste wijze, „zie ik dat nou goed? Is dat niet plietsie Jalving? Ja, verduld; ’t is hum echt!” en deze aansprak.
„Jalving, kerel, man, wat ziej der uut”, aldus Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling, „of muj optreden in de revue, ofzo. Nou, dat wordt dan lachen, gieren, brullen”, wat niet zo goed viel bij de oude opperwachtmeester Jalving van de plaatsenlijke politie alhier (welke het inderdaad was). „’k Hebbe graag daj oen geluud hold”, gromde de opper, „ik ben hier incognito umreden ik mij de ogen uut de kop schame. En dan wil ie rondtettern dat ik ’t binne? Gloeiende garriet man, hoe duurj ‘t waogen”, aldus de opper Jalving.
Hoofddoekje
Want wat bleek nu het geval? Namenlijk dat alle polities in Drenthe, vrouwen én mannen, vanaf heden verplicht een hoofddoekje dragen moet, op bevel van de Korpsleiding in een papieren brief aan alle personeel. „De commissaris wil hebben dat wij solidair bint mit andere gezindten en geleufsovertugings binnen ’t Korps”, aldus de opper Jalving aan Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling, „cocksen, mohammiedanen, roomsen, openbaren stinksigaren, jehova’s, lui van ‘t Leger des Heils en aandere hemeldragonders, atheïsten en nuumt het gloeiende glunige garriet mar op. Alleman is geliek en dat kump tot uutdrukking in dat heufddoekie”, aldus de opper Jalving vanuit diens vermommink.
„Wat ’n verstaand, of niet dan”, vervolgde hij, „kiek, ’t Korps was altied al iene slöppe bende van mietjes en vrouwluu, laow mar eerlijk weden, mar dit is gloeiende garriet toch wel de limiet, of niet dan. Dat ie snapt wel da’k liever niet herkend worden wille mit ’n heufddoekie umme. ’t Rapallie miegt zuk de pantoffels vol van ‘t lachen as ze ’t ziet. ‘Hej ‘t al eheurd luu’, zult ze zeggen, ‘plietsie Jalving hef zuk umme laoten bouwen. Ja man, ze hebt hum körte jan der of ehaald en alles en nou is ’n vrouwgie. Dat ie mut niet raar opkieken as e … ze, eerdaags an ’t wark is bij de snollebellen van Huize Harmonika’. Gloeiende garriet in gien ende, in wat veur wereld lèeve wij toch” aldus de opper Jalving op bittere wijze, door deze en andere misselijkmakende gedachten.
Lillijk bij de bok edaone
„Eh, Jalving, heur ies even”, aldus Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling, welke aandachtig had geluisterd, ,,warkt der bij ’t Korps behaalve mietjes en vrouwluu ammit ok helderweg wat komieken van allerlei gezindten? Want weej wel wat veur dag ’t is vandage? ’t Is 1 april man! Ze hebt oe lillijk bij de bok edaone. Biezunder veur ’n plietsiekorps, mar toe mar: de wereld is toch al íén groot gekkenhuus op ’t moment, net waj zegt.”
En Ibrahiem nog nagenietend zijn weg vervolgde, zijn frisse doch donkere neus achterna. Nagekeken door de opper Jalving, die hem de politiepet van de schedel lichtte en zich nadenkend doch met groeiend misnoegen onder het hoofddoekje krabde.
