Moet gevolgschade van aanval door wolf ook worden vergoed? Schapenhouder Jantinus de Groote uit Tiendeveen vindt van wel. Nu buigt de hoogste bestuursrechter zich erover

,,Ik wil mijn gelijk halen’’, zegt de professionele schapenhouder én zorgboer, die 2500 schapen weidt op een groot aantal percelen in Drenthe. Voor de hoogste bestuursrechter bepleit hij vrijdag in Den Haag dat de provincie álle schade moet vergoeden, die het gevolg is van een aanval door een wolf.

Het gaat De Groote om het principe: hij heeft niet om de wolf gevraagd, maar draait wel op voor een deel van de kosten en de schade.

In 2018, toen de eerste wolf zich net in Drenthe had gevestigd, werden op een perceel in Oosterhesselen vier drachtige schapen doodgebeten. De provincie Drenthe vergoedde alleen de dode ooien. De ongeboren lammeren kwamen niet voor vergoeding in aanmerking. Dat gold evenzo voor de spontane abortussen van vijf andere schapen, de dierenartskosten en de uren die de eigenaren kwijt waren met het incident.

Bij de bestuursrechter in Groningen ving De Groote bijna twee jaar geleden bot. De provincie had het schadebedrag verhoogd van ruim 900 naar bijna 1100 euro. Dat vond de rechter ‘niet onredelijk’.

De provincie stelt zich op het standpunt dat wettelijk gezien alleen de directe schade van een wolvenaanval moet worden vergoed. Bijkomende kosten en schade die op een later tijdstip ontstaan, komen voor rekening van de schapenhouder. Eigenaren zijn bij wet verplicht hun dieren te beschermen tegen bijvoorbeeld de wolf.

In de ogen van De Groote is het ‘niet eerlijk’ dat zijn familiebedrijf opdraait voor een deel van de kosten en de schade: ,,Wij moeten bestaan van de schapen.’’

En daar komt volgens hem nog iets bij: ,,Ik zie en hoor om mij heen dat de provincie in bepaalde gevallen wel degelijk de gevolgschade vergoedt. Er wordt dus met twee maten gemeten en dat maakt het nóg oneerlijker.’’

De provincie Drenthe laat in een reactie weten dat één lijn wordt getrokken en dat alleen de directe schade wordt vergoed. Maar, zo wordt eraan toegevoegd, in sommige gevallen wordt ook de gevolgschade vergoed, maar alleen wanneer wordt aangetoond dat die één op één het gevolg is van een wolvenaanval.

De Groote gebruikt geen wolfwerende rasters. Ondoenlijk, zegt hij. ,,Ik kan misschien wel 30.000 euro subsidie ophalen, maar het plaatsen en verplaatsen van die rasters kost ons anderhalve ton per jaar. Dat kan niet uit, want zoveel leveren de schapen ons niet eens op.’’ Hoe het kan, weet hij niet, maar ondanks de dagelijkse aanvallen op landbouwhuisdieren in Drenthe blijven zijn schapen de laatste tijd buiten schot.

Het niet hebben van deze rasters speelt nu en in de nabije toekomst nog geen rol bij de vergoeding van wolvenschade. Op termijn wordt voor schapenhouders een ‘eigen risico’ ingevoerd, zo staat in het concept van het nieuwe Interprovinciale Wolvenplan, waarover deze krant onlangs publiceerde.