Fietsfanaat Bennie Kardol (82) uit Coevorden: 'Als het hoofd overloopt, past de koning maar één remedie: fiets!'

Wat er Koningsdag precies van Bennie Kardol (82, Coevorden) wordt verwacht, weet hij nog niet. „Dat krijgen we pas een dag van tevoren te horen. Maar we zullen met wat wielrenners wel deel gaan uitmaken van de stoet. Ik laat het maar mooi over me heen komen. Ik heb al zoveel meegemaakt op de fiets, mij zullen ze niet snel verrassen.”

Wat heet! Kardol, die jarenlang met zijn vrouw de gelijknamige boekhandel in Coevorden bestierde, was altijd voetballer in hart en nieren. Gescheurde kruisbanden (het zal eens niet) deden hem overstappen op de fiets. Daar kreeg hij zoveel aardigheid in dat hij zich aan monstertochten ging wagen.

Zoals in 2003, toen hij met een groepje van Vladivostok (helemaal aan de oostkant van Rusland, aan de Japanse Zee) naar Scheveningen fietste. In drie maanden tijd 12.500 kilometer overbruggen, oftewel zo’n 140 kilometer per dag. Dat is op onze platte asfaltwegen al een prestatie, maar helemaal als je bedenkt dat grote delen gingen over stoffige gravelwegen. Met hellingen van 20 procent. En met bijtgrage horzels als tempomaker.

Maar wat een ervaring. Wat een avontuur. Maar wat ook een armoede. Siberië spande de kroon. De tranen schieten hem in de ogen als hij daarover vertelt. „Dat heb ik nou altijd nog, ook 21 jaar later. Het heeft mij zo aangegrepen. Die uitzichtloosheid. Vrouwen die al het werk doen, omdat mannen hun roes moeten uitslapen. We waren eens bij een mijndorpje aan een meer. Al het gif vanuit de mijn werd rechtstreeks op het meer geloosd. Alle begroeiing was weg. Nergens ook maar een raam in het schoolgebouw en huizen.”

Dat lijmsnuivende jochie van een jaar of negen met een bierfles in de hand verdwijnt nooit van zijn netvlies. Zo jong nog, en dan al een verloren leven.

Ze fietsten destijds om geld in te zamelen in de strijd tegen polio. „Er waren toen nog twee landen in de wereld waar artsen geen inentingen mochten geven. Ik trok me dat erg aan. In mijn schooltijd had ik een klasgenootje dat niet goed kon lopen vanwege kinderverlamming. Iets dat je tegenwoordig makkelijk kan voorkomen met een vaccinatie. Maar nu steeds meer mensen inentingen weigeren, dreigt zelfs in Nederland polio weer terug te keren, hoorde ik op televisie. Dat is toch niet te geloven?”

Dwars door Rusland fietsen (zo’n 10.000 kilometer voor Kardol en de zijnen) is iets dat vanwege de oorlog nu haast niet meer zou kunnen. „Aan de mensen die we onderweg tegenkwamen zal het niet liggen. Die krijgen helemaal niets mee van de oorlog. We hebben altijd veel hulp onderweg gehad. Hadden we ons drinken op, dan was er altijd wel iemand te vinden die met melk en water kwam aanzetten.”

Hachelijke situaties hebben ze nauwelijks meegemaakt. „Afgezien dan van die ene keer dat we bij binnenkomst van een stadje onze paspoorten moesten inleveren op het politiebureau. Dat nooit, want dan ben je verloren. Gelukkig hadden we een aanbevelingsbrief van de burgemeester van Vladivostok meegekregen. Die moesten we maar gebruiken in geval van nood, had hij ons aanbevolen. Nou, de agenten draaiden om als een blad aan een boom. We werden naar een overnachtingsplek geëscorteerd, waar later nog vrouwen in mooie jurken werden gebracht voor dans en weet ik veel wat.”

Gelukkig moesten de wielrenners op tijd naar bed, want geen dag werd er verzaakt.

De fietsers werden destijds groots onthaald in Coevorden. Nog steeds fietst hij met een man of zes uit dat groepje, overal in Nederland. „Elke keer gaat het daar nog over. Dat vorstelijke eten op het Kasteel, het feest op de Markt, de enthousiaste woorden van burgemeester Bé Jansema, zelf ook wielrenner.”

Ook huidig burgemeester Renze Bergsma heeft wielrennersbloed in zich. „Toen hij in 2022 op bezoek was vanwege ons 60-jarige huwelijk, hoorde hij van het groepje 50-plussers van Wielertoerclub Coevorden dat twee keer per week op pad gaat. Hij wilde wel eens meedoen, hoewel hij nog niet die leeftijd heeft. Nou, dat ging prima. Dat was ook voor hem de aanleiding om mij te vragen voor Koningsdag in Emmen. Samen met Tiny Tent vertegenwoordigen we de wielrenners uit Coevorden.” Zij is de oudste vrouwelijke fietser binnen de club.

Kardol is best koningsgezind, maar tegen zijn inmiddels overleden zwager kan hij niet op. „Ik was een van de mensen die altijd de ganzen regelde voor Ganzenmarkt. Die moesten ook eens komen opdraven toen koningin Beatrix Coevorden bezocht. Prompt hebben we mijn zwager gebombardeerd tot begeleider van de vogels, zodat hij de hele tijd dichtbij de koningin kon zijn. Nou, hij week geen moment van haar zijde. Er kwam geen één dichtbij. Na afloop kreeg hij zelfs een hand van de koningin. Die man was zo trots.”

Hij zal minder zijn best doen om zo dichtbij te komen, maar Kardol heeft wel een tip voor Willem-Alexander. „Met zijn drukke werkzaamheden zal hem regelmatig het hoofd overlopen. Daar past maar één remedie tegen: fiets! Met vrienden, met je kinderen, met de hele familie, maakt niet uit. Je maakt niet alleen het hoofd leeg, je praat ook nog eens met elkaar op een andere manier. Je leert elkaar zo door en door kennen.”

Het hoeven niet meteen de monstertochten van Kardol te zijn. Een rondje Den Haag is ook heel mooi. Scheveningen!

Kardol kreeg na Vladivostok de smaak flink te pakken, met tochten dwars door Europa, naar de Noordkaap met zijn oudste zoon, van Canada naar Mexico via de westkust en ‘gewoon’ naar Santiago de Compostella. Maar tussendoor fietste hij ook met zijn vrouw Diny (81) lekker door Drenthe. Zat zij nooit in angst, als hij weer duizenden kilometers verderop in een straatarm land als Georgië aan het afzien was? ,,Ik heb altijd veel vertrouwen in hem gehad. Gelukkig woonden onze drie kinderen altijd dichtbij.”

Zomaar opnieuw vertrekken is tegenwoordig moeilijker voor Kardol. Maar als hij niet in beperkingen hoefde te denken, welke tocht zou hij dan nog eens willen ondernemen? „Van de oost- naar de westkust van de Verenigde Staten. Dan heb ik de hele wereld rondgefietst.”