Vele wegen komen uit op het kruispunt van de blues, blijkt tijdens Crossroads in Assen

„Wachten jullie op onze speciale gast?” Zanger Remko Wind van Mose’s Mojo kijkt over het randje van zijn donkere zonnebril de zaal in. Er klinkt gejoel als gitarist Erwin Java het podium opstapt om een ode te brengen aan Harry Muskee, de godfather van de Nederlandse blues die op de dag af veertien jaar geleden overleed. „Hij heeft Drenthe mede op de kaart gezet.”

Als het in Assen over de blues gaat, zijn Cuby + Blizzards nooit ver weg. Toch is Crossroads nadrukkelijk geen klassiek bluesfestival. Verspreid over drie zalen in De Nieuwe Kolk laten elf artiesten met uitstapjes naar soul, jazz en rock zien dat het oer-genre een vertrekpunt is.

De blues en daar voorbij, dat vraagt een zekere flexibiliteit van de dik 900 bezoekers waarvan een deel zich soms peinzend op het – veelal grijze – hoofd krabt bij het zien van het programma. De Amerikaanse saxofonist Don Braden (61) houdt al vroeg op de avond een klein college jazz-theorie, midden in zijn optreden. „Dit is jullie huiswerk”, zegt hij na een pittige uitleg over toonladders en ritmes. „Kijk maar of je er in het volgende nummer iets van herkent. Ik ga jullie straks overhoren.”

Het publiek kennis laten maken met nieuwe genres en artiesten is een doel op zich, zegt mede-oprichter Johan Kleine. „Je kan ergens aan proeven, als je het niks vindt loop je door.” Het festival werd in 2024 als Promising Crossroads opgetuigd om het 25-jarig jubileum van TakeRoot te vieren. De eerste editie smaakte naar meer; vanaf dit jaar moet het festival een jaarlijks terugkerend feestje worden in DNK.

Een feestje wordt het pas echt als om 20.00 uur soulzanger Johnny Rawls in gouden glitterblouse het podium op schuifelt. De 74-jarige zanger uit het zuiden van de VS laat zijn band rustig vijf minuten warmspelen voor hij zijn gezicht laat zien, maar met zijn doorleefde soul pakt hij de Grote Zaal meteen in. „Zijn jullie wel eens in Mississippi geweest? Willen jullie gaan? Let’s go!”

„Voor deze show voorbij is breken we de hele tent af”, vervolgt de bejaarde zanger voor hij met een karatetrap het volgende nummer aankondigt. „Hierbij kan je niet op je stoel blijven zitten.”

Dat de Grote Zaal geen staanplaatsen heeft is een manco voor het festival. Een funky set van New Cool Collective, met driekoppige ritmesectie, nodigt eerder op de avond uit tot dansen maar het blijft bij wippen op de roodfluwelen theaterstoelen. En ook bij de Noord-Ierse zangeres Kaz Hawkins, met een wapperende zebrajurk en even grote persoonlijkheid, wordt er alleen in de gangpaden met de heupen gewiegd.

Muziekplatform The Bake Shop heeft een eigen podium waar Noordelijke acts drie kwartier mogen spelen. Voor de doorgewinterde bluesliefhebber is de Friestalige pop van Mayte misschien een brug te ver, maar de pas 19-jarige zangeres speelt een begeesterde set vol slimme liedjes.

Even oud is de Britse Toby Lee. Een fenomeen in wording, zo zoemt het door de zaal. De vingervlugge gitarist geeft een gelikte show waarbij hij de ene gitaarsolo aan de andere rijgt. Een waar virtuoos, die al op zijn twaalfde met grote namen als Joe Bonamassa het podium deelde.

Naar het schijnt heeft zijn verkering het eerder op de dag met hem uitgemaakt. Rafelrandjes van het hartzeer horen we in zijn stevige bluesrock niet terug. Maar wie de jonge Brit zijn blonde lokken achter de oren ziet strijken weet: een nieuwe liefde kan niet lang op zich kan laten wachten.

Zo laat Crossroads tijdens de tweede editie zien dat er vele wegen naar het kruispunt van de blues lopen. „We spelen vanavond in de geest van Harry”, zegt Erwin Java voor hij met Mose’s Mojo het laatste nummer speelt. „Niet te veel nadenken, gewoon spelen.”