Chris Rea schreef kersthit ’Driving home for Christmas’ in de file: ’Frustrerend nummer’

Rea was in 1978 op weg naar huis. Zijn vrouw, met wie hij al sinds zijn zestiende samen is, haalde hem op in Londen om naar het in het noordoosten van Engeland gelegen Middlesborough te rijden, waar het tweetal woonde. Dat was om geld te besparen, want een treinkaartje was duurder. Rea en zijn vrouw belandden in een file. De muzikant pakte er een kladblok bij en binnen tien minuten stond de tekst van het kerstnummer op papier. „Het is een frustrerend nummer, maar tegelijkertijd ook hoopvol en troostend.”

De Engelsman (met een Italiaanse vader en Ierse moeder) probeerde het lied te slijten aan de Noord-Ierse muzikant Van Morrison, maar daar kwam het nooit terecht. Uiteindelijk nam hij het zelf op en de song zag in november 1986 het levenslicht: als B-kantje. „Ik kan er nu al jaren lang comfortabel van leven”, zei hij in 2007 over de royalties van het nummer.

In de tijd dat hij ’Driving home for Christmas’ schreef, mocht Rea voor het eerst proeven aan succes. Zijn debuutalbum, dat in juni 1978 verscheen, was meteen een schot in de roos. Opvallend genoeg begint het grote succes in de Verenigde Staten.  ‘Whatever happened to Benny Santini’ leverde direct een Grammy-nominatie op en een grote hit met het liedje ’Fool if you think it’s over’. Zijn eerste platenbaas herinnert zich Rea als „meer een bedachtzame, introspectieve dichter dan een geboren popartiest”.

Een leven als artiest lag niet voor de hand. Pas toen hij begin twintig was, kocht de Engelsman zijn allereerste gitaar. Het was de liefde voor de blues die hem naar een gitaar deed grijpen. Hij werkte in die tijd in de ijssalon van zijn vader. Al snel bleek hij talent te hebben. Rea ontpopte zich als een meesterlijk gitarist, maar een rockster wilde hij niet zijn.

Toch ging hij platen maken. Met veel succes. Liedjes schrijven werd zijn grote passie. Zijn hese gruizige stem werd een van zijn handelsmerken. Songs als ’Josephine’ en ’On the beach’ werden grote hits. Samen met de Britse James Bond-zangeres Shirley Bassey maakte hij filmmuziek voor ’La passione’.

In zijn hele carrière verkocht hij tientallen miljoenen albums. Maar het waren niet altijd de songs die hij wilde schrijven. De Engelsman had een voorkeur voor blues boven commerciële pop. De radiohits maakte hij voor de platenmaatschappij en de blues maakte hij voor zichzelf. Wel hield hij van het succes. „Applaus kan een mens heel gelukkig maken.”

Het noodlot sloeg echter toe in het jaar 2000. De Engelsman kreeg de diagnose alvleesklierkanker.

In de jaren erna ondergaat de muzikant een hele reeks ingrijpende operaties. Sindsdien moet hij een stuk van zijn maag en darmen missen en had hij geen alvleesklier meer. Hij keek de dood in de ogen. „Ik heb zestien weken in het ziekenhuis gelegen en acht maanden herstel nodig gehad. Ik leef in blessuretijd”, zei hij daar steeds over.

Rea raakte diep getekend door zijn ziekte. Maar stoppen met muziek deed hij niet. Het bracht hem definitief terug naar zijn allereerste liefde: de blues. Sindsdien maakt hij alleen nog muziek voor zijn eigen plezier. „Geen platenpief die me vandaag nog kan overhalen om een song uit te geven die mij niets doet”, zei hij weleens.  

Alvleesklierkanker werd overwonnen, maar zijn kwakkelende gezondheid bleef de rest van zijn leven van grote invloed. Diabetes trof hem en in 2016 volgde een beroerte, met spraak- en bewegingsproblemen tot gevolg. Over zijn dagelijkse confrontatie met zijn fysieke grenzen zegt hij: „Er gaat geen dag voorbij dat ik niet met mijn doodsstrijd geconfronteerd wordt.”

Maar in 2017 begon hij gewoon weer aan een tournee, die hij aftrapte in het Amsterdamse Carré. Tijdens die tour zakt hij in Oxford in elkaar. Na drie kwartier spelen, begon de zanger te trillen. Sinds die val in trok Rea zich terug uit het publieke leven.

De Engelse muzikant overleed op 22 december 2025 op 74-jarige leeftijd. Hij laat een vrouw en twee dochters achter.