Groningen wordt deze dagen overspoeld door popmuziek, vanwege festival Eurosonic Noorderslag. Muziekredacteur Jacob Haagsma laat zich er graag door meeslepen.
En, Jacob, hoe heb jij je eerste ESNS-dag doorstaan?
Nou, de eerste.... Het begon dinsdagavond al, met Popgala Noord. Even een onderonsje van de noordelijke popscene, voor de Europese horden met hun rolkoffertjes in de stad aankomen. Dat was een leuk feestje, met allemaal mooie prijzen. Het mooiste vond ik toch de lifetime achievement award voor Robb (ja, met twee b’s) Kauffman, de man die al vanaf de jaren zestig allemaal spraakmakende bands naar Groningen haalde.
Een gala dus voor het hele Noorden?
We hadden winnaars uit Roden, want Zoë Tauran werd volkomen terecht Artiest van het Jaar, en Leeuwarden, met queercollectief Glitch voor het beste inclusieve initiatief. Maar verder was het toch een beetje een stad-Groninger onderonsje, hoorde je wel mopperen. Presentatrice Evelien Bosch had het zelfs een keer per ongeluk over de Groninger scene.
Altijd wat. Doe jij op Eurosonic ook niet iets op een podium?
Ja zowaar. Platenlabel Excelsior organiseert dezer dagen drie ‘doka’-sessies. In het pikkedonker luisteren naar de nieuwe platen van Spinvis, Froukje en Johan. En ik mag ze daarna interviewen. Spinvis was de eerste en dat leverde een mooi gesprek op.
Ook in het donker zeker?
Nou nee, Spinvis en ik zijn niet de jongsten of de knapsten, maar we moeten ook weer niet overdrijven. Strikt genomen was het niet eens een podium trouwens: plaats van handeling was een bioscoopzaal in het Groninger Forum.
Want daar kun je het lekker donker maken.
Dat was de bedoeling. Heel aandachtig een plaat beluisteren, zonder enige vorm van afleiding (uit, die telefoons) en er daarna over praten. Ik vond dat alleen al een mooie ervaring. Op deze manier, over heel goede boxen en in het donker dus, hoorde ik allerlei nieuwe dingen. Of misschien vielen ze nu meer op, met mijn oren aangescherpt door het donker.
En vinyl, dus.
De artiest draait zelf de plaat om. Al bleek Spinvis, Erik de Jong, niet al te handig met de naald, voor iemand van zijn leeftijd. Net als ik is hij onderhand op de b-kant van zijn bestaan aangeland.
De prijswinnaars van Popgala Noord op een rijtje. Foto: Niels Knelis
Sterker nog, de uitloopgroef komt al aardig in zicht bij jullie.
En bedankt. Dat leverde heel aardige bespiegelingen op. Vaak blijkt het b-kantje uiteindelijk veel leuker dan de a-kant, bij singles tenminste. Voor Erik de Jong, die pas op zijn veertigste als Spinvis debuteerde en sindsdien allerlei moois heeft gemaakt, geldt dat wel. Hij had het ook over Dada, de kunststroming waarin eigenlijk alles mag. Als verzet tegen de rede. Zo vindt hij zijn teksten niet belangrijker dan alle andere elementen in zijn muziek, die wil hij dus liever niet afgedrukt zien.
Ja leuk, maar nog goede bandjes gezien? Daar gaat Eurosonic toch over?
Op de receptie van de Poolse delegatie, zonder zapiekanka (soort pizza) en dat soort inheems lekkers helaas, zag ik Artificialice. Een erg bombastische stoofpot van drum ‘n’ bass, progrock, metal en aanstellerij. Maar helaas, niet lang genoeg op het vuur gestaan.
Dat leek anders bij Sekou: een jonge Londenaar met een machtige soulstem, bescheiden begeleiding van drums, toetsen en een goed (met voorbespeelde partijen en achtergrondzang) gevulde harde schijf – met een pakje dus eigenlijk, om de culinaire metafoor even door te trekken. Erg leuk en toch weer Brits, welbeschouwd de tragiek van Eurosonic.
Want?
Eurosonic is tenslotte bedoeld om de muziek uit heel Europa voor het voetlicht te brengen, tegen de traditionele Angelsaksische dominantie in. Maar de bands en artiesten waar mensen het dan over hebben, zijn toch opvallend vaak Engels, of anders wel Iers. Ja, ik wil wel zoeken naar de aankomende sensaties uit Noord-Macedonië of San Marino, maar voor je het weet sta je toch weer in Vera bij zo’n Honesty uit Leeds, leuke maar wisselvallige mix van elektronica en shoegaze en zo, en Chalk uit Ierland, dansbare rock met puike elektronica, een fantastisch groovende gitarist en een verschrikkelijke zanger. Leatherette, daarna op datzelfde podium, deed de Eurosonic-gedachte voor de helft eer aan: uit Italië, maar met een nogal Brits postpunk-geluid. Toch leuk.
En dan heb je nog honderden bands uit heel Europa te gaan.
