‘De Tatta's 3’: ongeïnspireerd ratjetoe

Met bijna 700.000 bezoekers én een Gouden Publiekskalf was de multiculti-comedy De Tatta’s dé verrassingshit van 2022. Geen wonder dat in een moordtempo nóg een film én een serie uit de grond werden gestampt over het steenrijke witte poldergezin Van Kampen dat in een ’achterstandsbuurt’ belandt. En het uitmelken van de succesformule gaat vrolijk door, nu met De Tatta’s 3. Maar of dat de kwaliteit ten goede komt...

Eerst maar even het verhaal. Wegens een grote renovatie moeten de Van Kampens hun flat in de Hollandwijk voor zes weken inruilen voor een vervangende woning in de naastgelegen Duitslandwijk. Om met zijn gezin even op vakantie te kunnen, gaat vader Erik werken op de lokale bazaar. Maar daar krijgt hij het al gauw aan de stok met de dictatoriale marktmeester Dolf Dekker. In het koffiehuis mobiliseert de stoethaspel alle marktlui om tegen de bruut in verzet te komen.

Net als het matige vervolg is ook het derde filmdeel van De Tatta’s een ongeïnspireerd ratjetoe geworden. Niet alleen oogt de productie goedkoop, ook de personages, plotlijnen, dialogen en grappen ontstijgen nergens het niveau van amateurtoneel. De bonje tussen de Sluipschutters-maatjes Leo Alkemade (Erik) en Bas Hoeflaak (Dolf) wil maar niet knetteren. En de pogingen van opper-tatta Richard (John Buijsman) om roti-verkoopster Roxy (Imanuelle Grives) te versieren, zijn pijnlijk onleuk.

De enige die nog wat uit zijn rol weet te peuren, is Najib Amhali. Maar als buurthuisbeheerder Mo mag hij dan ook uitpakken met liefst tien verschillende typetjes: van Indonesische chef-kok en aikido-leraar tot waarzegger en barista. Toch zouden wij regisseur Jamel Aattache willen adviseren: laat dit het laatste deel zijn, de koek is op. Want dat de bloopers aan het eind van de film eigenlijk nog het grappigst zijn, is veelzeggend.

Is er leven na de dood? En zo ja, hoe ziet dat er dan uit? Het antwoord op deze vragen krijgen we in de bovennatuurlijke feelgood-romcom Eternity.

Na haar dood belandt weduwe Joan (Elizabeth Olsen) op het Overstapstation, een reishalte tussen het aardse bestaan en de eeuwigheid. Onder begeleiding van een hiernamaalsconsulent mag ze kiezen in welke wereld ze voor altijd wil voortleven en... met wie. Vooral die laatste keuze stelt haar voor een duivels dilemma. Wordt het haar eerste echtgenoot, de gesneuvelde Korea-soldaat Luke (Callum Turner)? Of toch haar tweede man Larry (Miles Teller), de vader van haar kinderen die ooit stikte in een pretzel?

Eternity van regisseur David Freyne trapt verrukkelijk af met het Overstapstation als fantasierijk vagevuur. In een soort retro-luchthaven zien we hiernamaalscoördinatoren vechten om klandizie. De keuze is dan ook reuze. Er is de Mannenvrije Wereld, maar die is helaas al vol. De Studio 54 Wereld, met lekker veel drugs misschien? Of toch de bruisende Weimar Wereld, gegarandeerd zonder nazi’s? Tussen de overleden ziekenhuispatiënten en neergestorte parachutisten zien we arme Joan dolen: welk universum te kiezen?

Wat zonde dat Eternity na het veelbelovende begin verzandt in een wat plichtmatige driehoeksverhouding. Daarin kibbelen de twee overleden echtgenoten over wie Joan moet kiezen. „Ik heb mijn leven voor mijn land gegeven!” brult de één. „Ik heb haar twee kinderen opgevoed!” krijst de ander. En zo wordt langzaam toegewerkt naar een melancholische finale. Kiest de weduwe daarin voor de dierlijke lust die ze voor de woest aantrekkelijke Luke voelde? Of toch voor de intense liefde die er was voor goedzakkige Larry? De uitkomst laat zich raden in deze aardige romcom waarvan het concept leuker is dan de uiteindelijke uitwerking.