Na haar broeierige historische drama Portrait de la jeune fille en feu (2019) lijkt de Franse filmmaakster Céline Sciamma terug te keren naar het heden. Totdat in het magisch-realistische Petite maman blijkt dat de grenzen van de tijd ook zomaar kunnen vervagen.
Grootmoeder is dood. Gestorven in het verpleeghuis. De 8-jarige Nelly (Joséphine Sanz) neemt afscheid van de andere bewoners en reist samen met haar ouders door naar oma’s oude woning, die nu ook moet worden leeggeruimd. Omdat die confrontatie met het verleden haar moeder (Nina Meurisse) al snel te pijnlijk wordt, vertrekt zij weer.
Samen een hut bouwen
Vader blijft om in te pakken, terwijl hun dochter de omgeving verkent. In het bos achter het huis ontmoet ze een meisje (Gabrielle Sanz) dat ongeveer even oud is en met takken sleept. Ze is bezig met het bouwen van een hut en vraagt Nelly haar te helpen. Ook neemt ze haar nieuwe vriendin mee naar huis, dat vreemd vertrouwd aandoet. Net als haar naam.
Veel kinderen zijn benieuwd naar de jeugd van hun ouders en naar hoe zij ooit waren als kind. In Petite maman speelt Céline Sciamma met dat idee en laat twee heel verschillende generaties even op gelijke voet met elkaar verkeren.
Hartveroverend sprookje
Net als in haar eerdere films met (Naissance des pieuvres, Tomboy, Bande de filles) kiest de regisseur daarbij consequent het perspectief van haar jonge personages. Nieuwsgierig, observerend en vol warmte smeden zij in dit hartveroverende sprookje een band die er eigenlijk ook al was.
De tweelingzusjes Ganz als vriendinnen in ’Petite maman’.
