Roelof uit Ternaard zit al een week vast in Israël. 'Ik wil mijn kinderen zien en mijn kleinkinderen'

,,Ik ben christen’’, zegt Roelof Kingma (63) uit Ternaard, geboren in Leeuwarden. ,,En ik hou van Israël, een prachtig land en het is Gods volk. Ik probeer er elk jaar een keer heen te gaan als het er feest is.’’

Thuis in Ternaard laat Kingma zich als timmerman inhuren door SW Vastgoedverbetering. Daarnaast heeft hij een eigen bedrijf, dat kapotte fietsaccu’s een tweede leven geeft. ,,Een elektrische sloep in Lemmer vaart erop.’’

Hij was in Israël voor het Loofhuttenfeest. Dan wordt herdacht hoe de Joden veertig jaar door de woestijn zijn getrokken. Er worden hutjes voor gemaakt met een bladerdek als dak, waar tussendoor je de hemel en de sterren kunt zien.

Vrijdagavond had hij buiten gezeten met een bevriend echtpaar in een dorp zo’n 30 kilometer oostelijk van Tel Aviv. Het was gezellig, het werd half drie. Zijn gastheer vertelde: ,,Morgen ga ik om acht uur naar de synagoge, ga maar mee.’’ Dat was Kingma te vroeg. ,,Maar om elf uur ga ik nog een keer’’, zei zijn gastheer.

Dus de zaterdag erop trok Kingma zijn beste kleren aan, keppeltje op, klaar voor de dienst van elf uur. Hij trof zijn gastheer in de kamer, in T-shirt en korte broek. ,,Het is oorlog’’, zei hij. De tv stond aan. Kingma, die later die dag met Transavia terug zou vliegen, zat vast. Zijn vlucht was gecanceld.

Als we hem spreken, donderdagmiddag, is het twee gecancelde vluchten later en zit hij nog in het huis van zijn vrienden. Kingma heeft contact met Buitenlandse Zaken en met het Nederlands consulaat, maar dat heeft nog geen terugvlucht opgeleverd.

,,Mijn gastvrouw zei: ‘In Israël was dit al lang voor elkaar geweest’. ‘Ja’, zei ik. ‘Maar jullie wonen in een land dat altijd waakzaam moet zijn. Ik kom uit een comfortabel land waar niks aan de hand is. En Den Haag is 5000 kilometer verderop.’’

De oorlog is niet iets van televisie alleen: de doffe knallen van het luchtafweergeschut in Tel Aviv zijn goed te horen en de voorraden in de supermarkten nemen af. Kingma nam intussen de saferoom in het huis van zijn vrienden onder handen. Een verstevigde ruimte in het huis, van 3 bij 3 meter, waar bewoners zich bij bombardementen kunnen verschuilen.

Bij het bouwen was die saferoom niet helemaal goed afgewerkt. Kingma haalde de deur eruit en stelde de scharnieren zo af dat ze nu met een draai aan de deurklinken vastzitten. Ongewoon werk, het kostte hem een halve dag om het uit te vogelen.

Ook maakte hij een plank met een gat erin die over de klink komt, zodat mensen van buitenaf er niet in kunnen komen. Want op de televisie waren beelden geweest van een jong stel met kinderen, niet ver van de Gazastrook. Die hadden niet zo’n plankje, en moesten terwijl ze in hun saferoom zaten om beurten de klink vasthouden, tegen Hamas-indringers.

Is dat niet eng, vragen we. ,,Nee, daar heb ik helemaal geen last van’’, zegt Kingma en herhaalt: ,,Ik ben christen. Ik weet dat als het mijn tijd is, dan is het mijn tijd. Ik heb eens een motorongeluk gehad en ik ben er nog steeds. Ik geloof in Jezus, ik ga naar de hemel.’’

Dat kan zo zijn, maar het is voorstelbaar dat je toch eerst naar Ternaard wilt. ,,Natuurlijk’’, zegt hij. ,,Ik wil mijn kinderen zien en mijn kleinkinderen, de derde is op komst en dat wil ik meemaken. Ik wil het liefste terug naar Nederland, maar is het mijn tijd, dan is het mijn tijd. Ik heb gewoon vertrouwen.’’

Af en toe kijkt hij naar beelden uit Nederland, maar ,,daar walg ik van. Als ik zo’n demonstratie in Rotterdam zie met Palestijnse vlaggen, of zo’n moslimvrouw die blij is met alle gedode Joden, ik word er misselijk van. Zou ik in Ternaard iemand met zo’n vlag zien zwaaien dan pak ik een stuk hout en ga ik achter hem aan, echt waar.’’