Dick Lukkien had zich zijn afscheid bij FC Emmen wel anders voorgesteld. 'Brok in mijn keel'

Vrijwel direct nadat scheidsrechter Allard Lindhout voor het einde van het duel met Almere City floot, wist Dick Lukkien zich omringd door een klein leger aan fotografen en cameramensen. Daar stond-ie dan, armen over elkaar, starend naar het veld waar zijn spelers als omver geschoten pionnetjes ter aarde waren gestort. Niet veel later beende Lukkien naar de catacomben, overmand door emoties.

„Ik voelde dat de emoties mij misschien even te veel zouden worden”, zei hij daar ruim een half uur later over. „Als inmiddels 51-jarige stoere kerel wil je dat natuurlijk aan niemand laten zien, maar aan de andere kant hoort dat er ook gewoon bij. Even later liep ik weer naar buiten, want ik dacht: ach, laat het maar eens gebeuren. En het gebeurde. Ik had gewoon een brok in mijn keel.”

 

Nee, Lukkien had het einde van zijn zeven jaar durende tijdperk aan het roer bij FC Emmen wel anders voorgesteld dan degraderen. Binnenkort begint hij, na een vakantie onder de Turkse zon, aan een nieuwe uitdaging bij het eveneens gedegradeerde FC Groningen. Een beetje gek is het wel, gaf hij toe. „Ik had liever gehad dat ik volgend jaar niet met FC Groningen tegen FC Emmen zou spelen.”

De Veendammer peinsde even, en vervolgde zijn reactie. „Het is een waardeloos gevoel om mensen met een degradatie achter te laten. Dat doet gewoon pijn. Omdat ik ook voel wat dat met hen doet. Maar ook wat dat met mezelf doet, met de spelers. Mensen die keihard hebben gewerkt om erin te blijven en dat lukt dan niet. Dan doet het zeer. Dat is wat nu overheerst. Het doet gewoon pijn.”

Met Lukkien groeide de club uit tot wat het nu is. „Een echte cultclub”, aldus de trainer, die zijn dank uitspreekt naar de mensen achter de schermen. „Wat hier de afgelopen jaren is ontstaan, is haast niet voor te stellen. In 2016 wist men nog niet eens dat we op vrijdagavond speelden. Waar en wanneer je nu ook speelt: supporters zijn bereid steun te geven. Uiteindelijk bepaalt dat wat voor club je bent.”

Dat die supporters Lukkien dankbaar zijn voor wat hij de afgelopen jaren heeft gepresteerd met FC Emmen, bleek andermaal na afloop van de met 1-2 verloren wedstrijd tegen Almere City. Ondanks dat de club naar de eerste divisie afdaalde, wilden veel supporters met hem op de foto. Andere bood hij een schouder om uit te huilen, terwijl hij dat misschien zelf ook wel net zo hard nodig had.

„Dat ze ondanks de degradatie in staat zijn om te laten merken dat ze me waarderen is pracht om te zien, dat ontroert”, zei Lukkien . Na afloop van de wedstrijd bedankte hij, eenmaal zijn emoties enigszins een beetje onder controle, met een megafoon het publiek in het stadion. „Ik wilde ze bedanken voor deze wedstrijd. De support was ook vandaag weer hartstikke goed.”

Aan de support lag het dus niet, maar waaraan dan wel? „Als je mij dat nu vraagt, dan zeg ik niet dat wij zonder alle blessures een topjaar hadden gehad. Maar als je vanaf eind januari Rui Mendes moet missen, als je medio augustus Maikel Kieftenbeld kwijtraakt, het in de beslissende fase zonder Keziah Veendorp moet doen en ook Lorenzo Burnet en Jeroen Veldmate regelmatig moet missen...”

Het waren volgens Lukkien bepalende spelers, die de ploeg eigenlijk niet kon missen. „Het was af en toe gewoon te veel van het goede. En laat ik het zo zeggen: het is eigenlijk niet aan mij om hier een oordeel over te vellen, omdat ik deze jongens heb getraind, maar ik denk dat bijvoorbeeld een Julius Dirksen een heel goede speler kan worden, maar nog niet van het niveau Lorenzo Burnet is.”

Maandag nemen spelers en stafleden afscheid van elkaar, in een café in Schoonebeek. Het einde van een tijdperk. „Ik weet niet wat er gepland staat, maar meld mij om kwart over twee”, zei Lukkien, die verklapte: „Uitslapen wordt het niet. Half negen heb ik Leo Oldenburger op de stoep staan, die nog wat beelden wil schieten. De volgende dag stap ik met mijn gezin op het vliegtuig naar Turkije.”