Trots, tranen en troostvoer na trieste afzinking FC Emmen. 'Volgend jaar weer naar Maastricht'

Dat iedere supporter anders omgaat met die teleurstelling is zichtbaar langs de reclameborden meteen na het laatste fluitsignaal van het beslissende nacompetitieduel tegen Almere City FC (1-2). Natuurlijk is er woede. Over de labbekakkerigheid van de mannen op het veld. Maar gelijktijdig worden de clubliederen aangeheven. Muziek als troostende eensgezindheid.

Veerkracht hebben ze in Emmen. Eelt op de ziel ook. Gekweekt door resultaten in het verleden. Toen ze het lelijke eendje waren van het betaalde voetbal en de tribunes hier een stuk leger waren.

Maar ook de recente succesjaren boden blijkbaar geen garantie voor de toekomst. Het hernieuwde avontuur op het hoogste niveau bleek er eentje voor in de geschiedenisboeken en niet voor de sprookjesboeken.

Dikke tranen biggelen over de wangen een jongen. Zijn zonnebril kan ze niet verbergen. Zijn buurjongen heft fier zijn favoriete sjaal met de tekst ‘Wel döt ons wat’.

Ondertussen laat vertrekkend trainer Dick Lukkien geëmotioneerd het ‘Dickie is een Emmenaar’ vanuit de fanatieke aanhang over zich heen kletteren. Zijn ongetwijfeld bescheiden toespraak in een krakkemikkige microfoon bereikt de massa niet.

De spelers zijn al naar binnen als een rijtje kinderen teleurgesteld afdruipt. Ze hadden gehoopt op een boks of een foto van hun rood-witte-helden. Die hadden blijkbaar wat anders aan hun hoofd. Maar de spelers zijn passanten in dit stadion. De kinderen komen terug. Zij zullen vannacht in hun Emmen-shirt slapen en mama vragen of die morgenvroeg ook aan naar school mag.

,,Volgend jaar weer naar Maastricht’’, verzuchten de immer charmante gastdames in de persruimte. Tranen zijn er bij andere medewerkers van de club. Buiten bij de kebabkraam van Izmir lijkt het nog wat drukker dan anders. Troostvoer voor de echten.