'Wat als er nou geen ijs komt?', wil de zoon weten die het maar een vreemde gang van zaken vindt. 'Hebben we dan voor niks betaald?’ | column Maaike Borst
De deurbel gaat tijdens een bloedeloze wedstrijd op het WK-voetbal. We denken aan goede doelen: hartstichting, kankerbestrijding, kinderen die niet naar school kunnen. Het is tenslotte die tijd van het jaar.
Stiekem hopen we op Amnesty International, om ons schuldgevoel over het kijken naar dat schandelijke toernooi af te kunnen kopen, maar het is iets nog veel fijners.
De plaatselijke ijsvereniging.
Het is een van de mooiste dingen die je overkomt als je vanuit de stad verhuist naar een dorp. Einde herfst komen de verenigingsmensen trouw aan de deur met gestencilde lidmaatschapskaartjes. Elk jaar in een andere kleur. Vorige winter oranje, dit keer blauw.
Hoe hoog de inflatie ook is, de ijsvereniging geeft geen sjoege. In al de tien jaar dat we hier wonen kost een lidmaatschap voor het hele gezin 5 euro. Vrijwilligerswerk blijft even onbetaalbaar als altijd.
,,Hee! Jullie hebben een voordeurbel!’’
De ijsverenigingskaartjesverkoopster is aangenaam verrast door onze moderne draadloze aanwinst. Ze vertelt de vrouw die haar vergezelt hoe ze hier al jaren komt en altijd op het raam klopte of achterom moest lopen.
Ze kijkt goedkeurend naar het simpele apparaatje dat we inderdaad best eerder hadden kunnen aanschaffen en raakt al helemáál in haar sas als ook nog blijkt dat we dit jaar zelfs contant geld in huis hebben. Gepast nog wel.
,,Wat als er nou geen ijs komt?’’, wil zoon (6) weten, die het maar een vreemde gang van zaken vindt. ,,Hebben we dan voor niks betaald?’’
Dan betalen we voor de voorpret, zeg ik. Voor het weiland dat de hele winter onder water ligt te hopen op de vorst. Voor de donkere plas naast de provinciale weg die ons eraan herinnert dat een paar koude nachten het dorpsleven op de kop kunnen zetten. Voor die trouwe verenigingsmensen die schaatskoorts verspreiden, hoe miezerig en grijs de wereld ook moge zijn.
Vooruit dan maar, lijkt hij te denken. We keren met tegenzin terug naar de bank, die kurkdroge woestijnwedstrijd in Qatar heeft nu echt al onze aandacht verloren.
