Op de dag dat ik leerde hoe ook plofkipboeren lieve mensen kunnen zijn, ging ik ’s avonds naar de oefenruimte om te spelen met mijn bandje. Mijn QR-code werd gecontroleerd door een man die eigenlijk mijn vriend was. Van de muzikanten die nu ineens thuis moesten blijven waarde de geest wel duidelijk rond, maar daar had je bij het spelen niks aan.
Het was nog wennen aan de nieuwe coronamaatregelen. Ik vergat steeds mijn mondkapje, wat ik opbiechtte aan mijn strenge covid-vrezende vriendin. Gek genoeg reageerde ze opgelucht. Ze had altijd gedacht dat al die lui zonder masker klootzakken waren en ze was blij dat ze nu beter wist.
Ik was zelf ook wat in de war. Had eerst met zeer bewust levende vaccinweigeraars gesproken die de vleesindustrie verketterden, zat daarna aan de keukentafel bij een plofkipboer die gewoon zo goed mogelijk wilde zorgen voor zijn drie snotterige dochtertjes.
De boer vreesde een ander virus dan corona. Het enige dat hij daartegen kon doen was zich aan de regels houden, maar als een met vogelgriep besmette gans op je erf landde was je zomaar de klos. Zijn werk vond hij vooral mooi omdat hij de hele dag dicht bij zijn meisjes kon zijn.
Ik keek naar de snotneuzen die over de keukenvloer kropen en dacht aan hoe ouders elkaar moesten controleren bij de kleutergym in ons dorp. De ene vader was zijn telefoon vergeten, de andere zei dat hij inmiddels vond dat alle ongevaccineerden maar thuis moesten blijven. Had ie ook nooit van zichzelf gedacht, zo’n mening.
Terwijl de man die eigenlijk mijn vriend was in de oefenruimte QR-codes controleerde, zat onze gitarist thuis. Een van de belangrijkste dingen in zijn leven werd hem ontnomen, zo voelde dat, en hij postte zijn woede in het paars op een sociaal medium. In de reacties die volgden werd de sfeer van alle kanten steeds grimmiger, maar ik ken iedereen in de discussie van toen we nog samen bier dronken en bandjes keken en het zijn stuk voor stuk aardige lui.
Zo wist ik nog steeds niet wie er dan wél de klootzakken waren. De drummer en ik probeerden er die avond het beste van te maken. Met z’n tweeën, want in de schouder van de bassiste was zomaar ineens een stuk kraakbeen afgebroken.
