Toch denk ik dat dat front van twee zogenaamde vrienden binnen nu en afzienbare tijd zal verkruimelen | Column Joost Oomen

Tijdens onze eerste week op de universiteit kwamen we erachter dat er erg veel meisjes en maar bar weinig jongens de studie Nederlands hadden gekozen en omdat we vers van de middelbare school kwamen en we nog, hoewel we dat zeker niet wilden toegeven, doodsbang voor meisjes waren, werden we maar vrienden met elkaar. Dat met die meisjes kwam al snel goed, maar onze vriendschap bleef. De 4 jaar van onze studie hebben we tosti etend, snooker spelend, slenterend en discussiërend, maar vooral lachend doorgebracht.

Op een dag staken we onze duimen op en liftten in recordtijd naar Brugge, op een dag pakten we het vliegtuig naar Tallinn en dronken daar wodka in het park. Wodka dronken we ook in Boekarest, waar ik in een vlaag van overmoed op het hoogpolige tapijt van het voormalig paleis van Ceaușescu een koprol deed toen de gids even niet oplette, waarna ik de rest van de rondleiding zenuwachtig was dat een beveiligingscamera dat misschien toch had opgemerkt, zenuwen waar mijn goede vriend smakelijk om moest lachen.

Hij was erbij toen ik voor het eerst optrad met mijn gedichten, ik was erbij toen hij zijn eerste stappen als journalist zette en verslag deed van de Harener verjaardagsrellen tijdens Project X. Op een dag stonden we allebei voor zonsopgang op, reden door de vrieskou richting een meer, bonden onze schaatsen onder en gleden voordat ook maar één iemand anders het had gedaan over de bevroren spiegel. Het ijs kraakte aan alle kanten, dus letten we in de schemer van de ochtend goed op elkaar.

Waarom vertel ik dit? Omdat de media deze dagen maar niet uitgepraat raken over de bijzondere vriendschap van twee andere mannen. De rijkste man ter wereld is op schoot gekropen bij de nieuwe-oude president van Amerika en samen vormen zij een fascistoïde front waar zelfs het brengen van een slecht verhulde Hitlergroet door één van die twee nog geen deuk in kan slaan. Sterker nog, dat front lijkt door elke aanval van buiten sterker te worden. Toch denk ik dat dat front binnen nu en afzienbare tijd zal verkruimelen. Ik denk dat elke keer wanneer ik die twee zogenaamde vrienden samen zie.

Want vriendschap, echte vriendschap, is geen relatie die kan bestaan op basis van een transactie, en de relatie tussen Trump en Musk, die is dat nou net wel. De afspraak tussen die twee is als volgt: jij, de rijkste man, geeft mij geld zodat ik de machtigste man kan worden, om vervolgens als ik dat ben wat van mijn macht weer aan jou te geven, zodat jij voortaan rijk én machtig bent. Maar uit zo’n afspraak kan geen echte vriendschap ontstaan. En zonder echte vriendschap is deze nepvriendschap gedoemd om uit elkaar te spatten. Of dat spatten voor de wereld een goed of slecht iets is? De tijd zal het leren.

Een goede vriend kwam op visite. Hij kwam met zijn lief, die ik ook al heel lang ken, en zijn jongste zoon. Die speelde met het speelgoed wat ik al voor de mijne in huis had gehaald, de mijne is er toch nog veel te klein voor, die lag te slapen. Mijn goede vriend tilde zijn zoon op. Liet hem kijken in de wieg.