De regering roept ons op een noodpakket aan te leggen, maar wat moet daar dan in?
Ik begrijp dat water nuttig is en kaarsen heb ik ook gekocht, maar ik staar in de keuken naar een verder lege doos en probeer mij voor te stellen wat ik in tijden van oorlog, een watersnoodramp, een nucleaire winter het meest zou missen. Waartoe ik zou oproepen dat iedereen dat in zijn, haar of diens noodpakket zou moeten doen.
Laten we beginnen met poëzie. Ik zeg bewust geen gedichten, want het moet moeilijk zijn, te moeilijk, zo onbegrijpelijk als maar kan. Door die eigenschap gaat het lekker lang mee, kun je er erg lang op blijven kauwen. Niet als kauwgom of gedroogd vlees, meer als een haar in je mond, maar dan plezierig. Zoals je langer geniet van een pot kappertjes in de koelkast, dan van een reep Bonbonbloc, maar allebei lekker.
Overweeg ook zeker de zingende zaag te leren spelen
Daarna een mondharp. Een neusfluit, duimpiano, ukelele of ocarina mag ook, zolang het maar een instrument is dat je eigenlijk nooit in een orkestsituatie ziet, altijd in zijn of haar eentje en bovendien niet al te groot. Je moet het nog niet beheersen, voor uren probeer je de wereld vergetend Kortjakje aan het mechaniek te ontlokken, maar belangrijker is dat de combinatie van een klein instrument, in essentie eenzaam want nooit in een orkest, en bovendien vals bespeeld omdat je het nog niet kunt, iets peilloos droevigs uitstraalt.
Buiten woeden verschrikkelijke branden, stormen razen en raketten schieten over de daken heen, maar bij jou binnen hoor je een valse ‘fuut’ en een bittere ‘ploing’ en omdat die klanken zo sip zijn, kom je toch, hoe vreemd ook, in iets van overeenstemming met de wereld. Overweeg ook zeker de zingende zaag te leren spelen, ook verdrietig en zelfs een beetje naargeestig, maar die kan ook dubbelen als echte zaag wanneer je een blok hout of diepgevroren politiepaard vindt.
Bewaar het eerste ijs
En dan volgen de belangrijke dingen des levens: stop in je noodpakket de zomerwind, de eerste sneeuw, een weckpot met een flard witte wieven. Een brandnetelprik, het geluid van een ontsnapte parkiet. Pak een dennenboom in zodat je niet vergeet hoe een dennenboom eruitziet wanneer de ramp vlak na kerst gebeurt. Bewaar het eerste ijs, de geur van Koninginnedag, hoe je een steentje over een meertje moet laten stuiteren juist wanneer er door droogte nergens meer een meertje is. Dit zijn allemaal belangrijke dingen. Zonder is het leven weinig waard.
Blijf iemand die wel of niet van pannenkoeken houdt
Maar bovenal, pak jezelf in. Het is belangrijk te onthouden dat wanneer de Russen of de golven komen, jij niet een soort supercommando bent of hoeft te worden, maar gewoon iemand mag blijven die wel of niet van pannenkoeken houdt. Het is belangrijk om te onthouden dat je niet opeens een soort held of hosselaar, reddingswerker of rampenfluisteraar moet zijn, maar gewoon iemand die ook niet weet hoe een tompouce te eten, ook niet weet hoe met één hand een stropdas te knopen.
Het tweede couplet van het Nederlandse volkslied? Ook tijdens een ramp, en dat is prima, weet je het niet.
En van de golven weet ik het niet zeker, maar van vijandige soldaten durf ik het wel te zeggen: ook zij zijn niet plotselinge beesten of helden. Ook zij houden van pannenkoeken. Of niet.
