Op de dag na de schoolshooting landde een traumahelikopter achter ons huis. Het een had met het ander niets te maken, alleen mijn brein legde verband. Waarschijnlijk omdat je, kijkend naar een imposant geel gevaarte dat alleen neerdaalt bij levensgevaar, niets anders kunt denken dan: waar zijn mijn kinderen?
De traumaheli kwam over het weiland aangevlogen. Eerst opgewonden – ‘een helikopter!’ – daarna nieuwsgierig en vervolgens verontrust volgden we zijn vlucht. Uiteindelijk voelde ik de wind van de wieken over ons slootje heen waaien en landde hij recht voor ons neus.
Alsof je in een film zit, zeggen mensen dan, want zo voelt het inderdaad. Ons gewone bestaan is zo veilig en voorspelbaar dat we geneigd zijn om alles wat spannend en onverwacht is buiten de werkelijkheid te plaatsen.
Het ene kind was net uit school, stond met een klasgenootje op de trampoline en keek zijn ogen uit. De ander kwam al snel aanfietsen met zijn vrienden om te zien wat er aan de hand was.
De primaire angst kon opzij. Die hele dag had ik elke voorstelling van wat zich daar in dat Amerikaanse klaslokaal had afgespeeld geblokkeerd, ik wilde er niet aan, maar die helikopter doorbrak mijn defensie.
Je kunt de ellende niet ontlopen. Vroeg of laat landt ie in je achtertuin.
Ik keek daarna wel naar de foto’s van die kinderen in Texas, zag de naam en de leeftijd van de schutter, las hoe het was gegaan die dag. Ik liet de informatie toe, maar kon me het nog steeds moeilijk echt voorstellen. Misschien omdat ik nooit filmbeelden heb gezien waarin jonge kinderen een voor een worden doodgeschoten.
Nadat de vliegende verpleegkundigen hun werk hadden gedaan steeg de traumahelikopter weer op en verdween. Ze namen geen patiënt mee, en we hoopten allemaal maar dat dat een goed teken was.
De volgende dag stond ik nog even met de buurman in de tuin na te praten over de hele toestand en de indruk die zoiets maakt. Hij keek naar het ongeschonden hoge gras van het weiland dat wuifde in de wind.
,,Gek hè’’, zei hij. ,,Je kunt nu al niet meer zien dat die helikopter daar heeft gestaan.’’
