Arabella ontdekt de meest fabelachtige planten, maar geen man neemt haar serieus | gamerecensie Botany Manor

Botany Manor speelt zich af in 1890, in een prachtig Brits landhuis omringd door allerlei vorstelijke tuinen. Je kruipt in de huid van de gepensioneerde botanicus Arabella Greene. Zij doet onderzoek naar bijzondere, zeldzame, mysterieuze – en fictieve – bloemen die alleen in zeer specifieke situaties tot bloei komen.

Tuinieren dus. Maar eigenlijk: puzzelen, ontdekken en genieten van de sfeer. Om zo’n plantje te laten bloeien, moet je vaak heel wat handelingen verrichten. Stap één: vind een zaadje. Stap twee: verzamel hints over de bijzondere omstandigheden van plantje. Stap drie: laat de bijzondere plant bloeien.

Zo leer je dat de ‘Ash plume’ warmte nodig om te kiemen. En alleen tot bloei komt in de rook van een bepaalde houtsoort. Overal kom je boeken, brieven, schilderijen tegen die kleine beetjes informatie bevatten. Stap je voor stapje ontrafel je een geheim van de natuur.

Geweld komt daar niet aan te pas. Tijdsdruk ook niet. Dit is vooral een gezellig spel, dat je op je gemak doorloopt. Toch wil je blijven spelen. Dat komt vooral door het gezellig ingerichte en gevoelsmatig eindeloze landhuis.

In het begin zijn veel kamers gesloten, maar gaandeweg krijg je steeds meer toegang. En wat blijkt achter bijna elke deur te zitten? Meer plantjes, meer mysteries, én nog meer deuren. Het statige pand lijkt een schier oneindige opeenvolging van uitnodigende kamers en tuinen.

Dat brengt één klein minpunt met zich mee. De hints vind je in allerlei verschillende kamers en tuinen, maar kun je niet centraal inzien. Dat zorgt soms voor onnodig heen-en-weer geren. Maak dus vooral notities. Of maak, als je net zo lui bent als ik, regelmatig een foto van het scherm.

Gaandeweg leer je meer over het leven van Arabella Greene, vooral in de vorm van brieven die je her en der vindt. Ze is intelligent en ambitieus, wil meer leren over de wondere wereld van planten. Maar als vrouw, in 1890, wordt dat haar onmogelijk gemaakt. In afwijzingsbrieven beschrijven mannelijke professoren haar onderzoeken als ‘schattig’, leuk voor haar tuiniersclubje. Maar aan de universiteit doen ze alleen aan ‘echte’ wetenschap.

Tijdens het spelen voelde ik mijn frustratie groeien en groeien. Terwijl je de meest fantastische bloemen ontdekt, lees je de meest neerbuigende berichten van arrogante wetenschappers. Dat zorgt op subtiele wijze voor een diepere, emotionele onderlaag in een slim, uitnodigend spel.

Botany Manor heeft maar twee voorwaarden. Je moet voldoende Engels kunnen om alle hints te begrijpen en je moet niet te druk zijn met je echte tuin om al die fictieve plantjes te verzorgen. Qua timing komt het spel natuurlijk op een ongelukkig moment: net wanneer het gras weer gemaaid moet worden, zaadjes geplant en onkruid gewied. Het is maar waar je prioriteiten liggen.

Eén puntje van aandacht voor mensen die er gevoelig voor zijn: de game kan bij sommigen een gevoel van wagenziekte opwekken. De ontwikkelaar is zich daar zelf ook van bewust en heeft in het menu speciale opties tegen ‘motion sickness’ toegevoegd. Wel zo fijn, want tuinieren moet bovenal leuk blijven.