Dragon's Dogma 2 avonturier je zonder begeleiding. Dat zouden meer games moeten doen | gamerecensie

Ik loop door een dorpje, op zoek naar een vent met een pakketje. Net als ik een veelbelovend huisje binnen wil gaan, word ik aangesproken. Een klein mannetje vraagt me, nee, smeekt me, om hulp. Zijn broer is de wildernis ingegaan maar niet teruggekomen. Daar is iets mis! Kan ik, een ware avonturier, hem niet helpen? Zijn broer kan het niet lang volhouden.

Natuurlijk, zeg ik. Ik noteer de queeste op mijn lange, lange lijst vol opdrachten, en loop vrolijk verder. Op zoek naar een vent met een pakketje. Vele omzwervingen en tientallen queesten later ben ik eindelijk terug in het dorpje, klaar om heldhaftig een broer te redden. Maar wat blijkt? Die broer, die is dood. Verzwolgen door de wildernis. De held die hem zou redden, kwam niet. Ik kwam niet.

Dat scenario is Dragon’s Dogma 2 in een notendop: een rollenspel dat niet op jou wacht. Het leven gaat door. De dood ook. Ben je te druk om iemand te redden? Dan kan ‘ie zomaar sterven. Te lui om het gebied rond je kampement goed te checken? Wees niet verrast als je plotseling wordt aangevallen. Onderweg naar die ene vent met een pakketje? Dikke kans dat je ondertussen wordt afgeleid door monsters, mensen of magie. Een spel voor avonturiers dus, meer dan je gewend bent van andere games.

Die filosofie zie je ook terug in de mappen. In veel hedendaagse spellen met een open wereld ren je van icoontje naar icoontje. ‘Geheime’ schatten worden netjes aangegeven, vaak zelfs met een stippellijntje voor de beste route. Dragon’s Dogma 2 houdt je minder bij de hand. Zoek het zelf maar uit, het avontuur komt je wel tegemoet. Hoewel, zelf...

Nee, niet echt. Je bent namelijk de Arisen, de uitverkorene, hij die de draak moet doden. En als Arisen kun je pawns, pionnen inhuren. Dat zijn krijgers die je bijstaan in de vele, vele gevechten, maar die ook op andere manieren nuttig zijn. Als een van die pionnen toevallig weet wie je zoekt, leidt hij je graag naar hem toe. En als ‘ie weet hoe je dat enige lastige monster kan verslaan, geeft hij tips. Je kunt zelfs pawns van andere spelers lenen, die misschien weer andere ervaringen hebben opgedaan dan jij. Ze roddelen zelfs over hun meester. Dat hij alleen maar vrouwen in zijn team wil, bijvoorbeeld. Toch wat verdacht.

Het is een enorme wereld die je grotendeels te voet ontdekt. Je bent tientallen uren kwijt voordat je een aanzienlijk deel hebt doorgrond. En het vechtsysteem blijft leuk, deels omdat je uit allerlei stijlen kan kiezen. Blijf je met pijl en boog op afstand, of ren je overal met een groot zwaard op af? Gebruik je graag magie, of ben je liever snel en behendig met dolken? De keuze is aan jou.

Je kunt makkelijk wisselen tussen die verschillende stijlen, daardoor vind je altijd wel een optie die je aanstaat. Ook leuk: je kunt grote monsters beklimmen om ze efficiënter neer te halen. Een cycloop heeft een harde huid, maar zijn ene enorme oog is een makkelijk doelwit. Als je er tenminste bij kunt...