Sleutelmomenten van Thomas Cammaert: 'Als je eerlijk bent en je kwetsbaarheid laat zien, dan kun je elkaars liefde pas écht omarmen'

Op de achtergrond klinkt muziek van Édith Piaf. In de musical over het leven van de Franse zangeres speelt Thomas Cammaert de mannen die haar roem en liefde gaven. Haar overgave voor het vak spreekt hem aan. „Altijd onderweg zijn voor een groot publiek is natuurlijk fantastisch. Maar de prijs die ze daarvoor betaalde in haar persoonlijke leven was hoog. Dat zou ik er nooit voor over hebben.”

Hier vertelt hij over vijf sleutelmomenten uit zijn eigen leven.

„Samen met mijn zus had ik een fijne jeugd. Ik ging graag naar school en op zondag was ik misdienaar in de kerk. Uit de kast komen, was voor mij een grote stap. Ik was net 18 en vond het moeilijk om thuis te vertellen dat ik op jongens viel. Ik wist wel dat ze het oké zouden vinden, maar ik was bang dat de band tussen ons anders zou worden en dat er afstand tussen ons zou ontstaan. Maar het was onvermijdelijk dat ik het moest vertellen.’’

,,Achteraf besef ik dat die vrees voor afstand tussen ons onterecht was. De band met mijn ouders is alleen maar beter geworden. Als je eerlijk bent en je kwetsbaarheid laat zien, krijg je daar ook eerlijkheid en kwetsbaarheid voor terug. Dan kun je elkaars liefde pas écht omarmen. Niet als je achter een façade leeft. Daarom was het niet alleen een opluchting om het te vertellen maar ook een impuls voor ons onderlinge contact.’’

„Op school volgde ik eerst de economische richting, maar ik kreeg het advies om de creatieve kant op te gaan. Rond mijn 15de ben ik daarom overgestapt naar een kunstopleiding. Als tiener ging ik vaak naar het theater. Hoe meer voorstellingen ik zag, hoe duidelijker het voor me werd dat ik acteur wilde worden. Daarom wilde ik na de middelbare school naar een theateropleiding. In Antwerpen waren er toen twee. De school waar ik naartoe wilde, sloot dat jaar en bij de andere werd ik niet toegelaten. Daarom deed ik auditie voor de Toneelschool in Amsterdam. Daar werd ik meteen aangenomen.”

„Het was een enorme sprong voor me. Niet alleen om aan een nieuwe school te beginnen, maar ook om het huis uit te gaan en in een ander land een nieuwe start te maken, in mijn eentje. Zodra ik de landsgrens was gepasseerd, besefte ik dat ik het voortaan zelf moest zien te redden, zonder mijn ouders, zonder mijn zus. De eerste tijd in Amsterdam woonde ik op een kamertje van 2 bij 2 meter. De school vond ik leuk en ik vond het fijn om na de lessen veel voorstellingen te zien. Een beschermd wereldje, maar ik miste mijn familie en vrienden ontzettend. Daarom pakte ik op vrijdag na de laatste les meteen de trein naar Antwerpen om weer even veilig thuis te zijn.”

„Ik kon maar moeilijk wennen aan de Nederlandse mentaliteit. Dat directe, dat harde, vond ik lastig. Maar inmiddels is dat allemaal heel gewoon voor me. Nu woon ik langer in Amsterdam dan ik in Vlaanderen heb gewoond. Ik ben compleet vernederlandst.”

„Ik zocht een appartement in de Pijp, de gezelligste buurt van Amsterdam. Bij de makelaar had ik een strak omlijnd wensenlijstje neergelegd: twee slaapkamers, een balkon met zon en kant-en-klaar, zonder dat er verbouwd hoefde te worden. Gelukkig was de markt toen nog niet zo gek als nu. Ik heb heel wat huizen bekeken, maar het werd toch lastig. Uiteindelijk belde de makelaar: ze had wat leuks voor me en zag het helemaal zitten. Maar op papier was het precies wat ik niet wilde: één slaapkamer, een balkon zonder zon en er moest flink worden verbouwd. Ze begon meteen te schetsen en haalde er een aannemer bij. Zo bleek het tóçh een geschikt huis voor me te kunnen worden. Het werd na de verbouwing helemaal mijn plek.”

„Toen ik de sleutel kreeg, voelde dat als een euforisch moment. Ik was trots dat ik als nieuwkomer uit een ander land hier een carrière had kunnen ontwikkelen en daardoor een eigen huis kon kopen. Met een hypotheek van de bank natuurlijk, maar het was me op mijn 32ste tóch gelukt.”

„’Wie is de Mol’ is één van mijn favoriete tv-programma’s. Dus af en toe liet ik bij bekenden die hadden meegedaan vallen dat het mij óók erg leuk leek om daaraan mee te doen. Zij lieten mijn naam vallen bij de makers. Daarna kwam ik ook wat meer in de kijker door mijn rol in de tv-serie ’Ramses’ (Cammaert speelt Joop Admiraal, de grote liefde van Ramses, red). Uiteindelijk kwamen ze bij me thuis om me te polsen. Daarbij vroegen ze me bijvoorbeeld hoe ik het wilde aanpakken. Ik heb geen moment getwijfeld toen ze me vroegen om de mol te zijn. In dat programma is dat toch het hoogst haalbare. Nee, het kostte me geen moeite om het geheim te bewaren. Ik ben tenslotte acteur. En ik kan toch al goed mijn mond houden.”

„Dat het programma een kleine drie miljoen kijkers trok, was een impuls voor mijn bekendheid. Na ’Wie is de Mol?’ kreeg ik opeens veel meer aanvragen voor tv-optredens. Ze vroegen me bijvoorbeeld voor ’De Verraders’ en als Petrus in ’The Passion’. Maar het leukste was misschien wel dat ik door ’De Mol’ cabaretière Sanne Wallis de Vries heb leren kennen. Sinds die tijd zijn we vrienden.”

„Corona heeft me flink dwars gezeten. Niet dat ik ziek werd, maar de hindernis was dat ik amper kon werken en nauwelijks vrienden ontmoette. Om mijn leven tóch betekenis te geven, ging ik op zoek naar zingeving. Mijn zoektocht bracht me op het spoor van spiritualiteit en bezieling. Dat kwam van pas toen KRO-NCRV later een presentator zocht voor hun programma ’Zin in Morgen’, want dat gaat over die thema’s.”

„Op het dieptepunt van die coronastilte heb ik ook mijn vriend leren kennen, via een datingapp. Op die app hadden we al twee keer een match gehad. Toen dat voor de derde keer gebeurde, hebben we afgesproken. Het was meteen raak. Hij heet Tim en hij werkt bij een bank. Het klikt op alle fronten, maar we kunnen vooral erg met elkaar lachen. Ik vind het fijn dat hij totaal ander werk doet dan ik, daardoor houden we steeds gespreksstof. Inmiddels hebben we samen een huis gekocht en gaan we samenwonen. Gelukkig in de Amsterdamse Pijp, want daar wil ik echt nooit meer weg.”