De Kleine Heerlijkheid in Groningen: even binnen stappen in een huiskamer uit de 17de eeuw

Van buiten een schattig arbeidershuisje, dat tegenwoordig makkelijk meer dan een half miljoen zou kosten als het een woonhuis was geweest. Van binnen is het een restaurant met een flinke geschiedenis. Het pand stond vroeger in een bedrijvig havengebied: het Schuitenschuiverskwartier. Ooit werd het gedeeld door twee families, de uitbater van onder andere een tinsmederij, een lompenhandel en groentenhandel. Pas in de 20ste eeuw werd het een huis voor één gezin. Moeilijk voor te stellen tegenwoordig. In de jaren 70 werd het, na jarenlang verval, een Rijksmonument. Sindsdien staat het pandje er fier bij en kwam er in 1992 een restaurant in. De Kleine Heerlijkheid, tegenwoordig gerund door chef Jasper Beerekamp.

Een oud woonhuis dus, en daardoor waan je je in een echt huiskamerrestaurant. Het misschien wel kleinste restaurant van Groningen is lieflijk ingericht. Wij zitten naast de ingang en kunnen elk gesprek van nieuwe gasten volgen. En vanaf mijn stoel kan ik elke andere gast zien zitten. De inrichting van de kleine ruimte is slim gedaan. De helft van de deurpost is bijvoorbeeld weggezaagd zodat de tafel dichter bij de muur kan staan. Mooi, weer een paar centimeter meer loopruimte.

Ook de gesprekken tussen de bediening zijn woord voor woord te volgen, wat af en toe voor geamuseerde blikken tussen mij en tafelgenoot zorgt.

Een van de serveersters is de ander aan het inwerken. Ze moet bijna alles stap voor stap uitleggen en geeft af en toe grappige tips. „Als je alles enthousiast vertelt, komt het vast goed!”

Ze gedraagt zich in elk geval zelf ook volgens dat principe. Vrolijk legt ze uit wat er op de borden ligt.

Ook handig: we horen haar telkens zeggen dat iets voor ‘tafel vier’ is. En tussendoor: „Tafel vier wil ook graag lepels.” Dat zijn wij en dus weten we precies wat we wanneer kunnen verwachten. Maar na talloze keren achter mijn rug met ‘tafel vier’ aangesproken te zijn begint de twijfel: ben ik niet meer Carleen maar nu voorgoed tafel vier?

Weinig keuze in dit restaurant, ze werken hier met een verrassingsmenu van vier tot zeven gangen, vega of vlees. Wij willen vier gangen, een met vlees en de ander zonder. Spoiler: het is een aaneenschakeling van verwennerijen. Vooraf krijgen we al een keur aan amuses. Zoals een heerlijk smaakvol Indiaas deegballetje met schuim van Parmezaan, poeder van olijf en in balsamico ingelegde tomaat. En een te zoete tartaar van watermeloen, luchtige focaccia en papadum met bieslookdip.

De eerste gang is zo goed als hetzelfde voor ons beiden. Mijn tafelgenoot krijgt een stukje gepekelde regenboogforel en ik een rouleau (een rolletje) van spitskool. Daarnaast ligt mierikswortel, radijs, schuim van garnalen (bij mij crème met kokos) en een vinaigrette van citrus en cassave. Een zomers, fris, zuur en hartig gerechtje.

De rode biet met geitenkaas die mijn tafelgenoot als gang twee krijgt heeft wat weg van appeltaart. Het gaat gepaard met een amuse van hangop en bietenkaramel en gelei van gezouten citroen, gelei van biet en vinaigrette van munt. Het gerecht is mij te zoet en er liggen wel erg veel onderdelen op het bord. Mijn voorkeur gaat uit naar de asperges en prei met schuim van aardappel en truffel op mijn bord. Knapperig, hartig en huiselijk.

Ze zijn hier goed in huiselijke gerechten (uiteraard, kijk naar de locatie). Mijn hoofdgerecht - een aardse prei wellington, zachte groenten, een luchtig aardappelsoesje en een fris, licht bittere groentejus - voelt ook al als een fijne avond in een warme keuken. Alleen het groentetaartje maakt weinig indruk.

Aan de overkant bijna hetzelfde bordje, alleen ligt daar een kalfslende met eendenlever (een aanvulling waar we extra voor betalen). Het vlees is prima gebakken, maar de lever maakt het geheel een stuk spannender. Ik durf toch te zeggen dat je met het vegamenu een leukere en interessantere culinaire ervaring krijgt bij De Kleine Heerlijkheid.

Voordat het dessert komt krijgen we een dessertamuse voorgeschoteld die smaakt naar een aardbeisnoepje: zoet, zuur en prikkelend. Dat wordt voortgezet in het dessert: een frisse panna cotta van aardbei en ijs van basilicum met daarbij rabarber.

Ons grootste kritiekpunt is dat het alcoholvrije aanbod dat ons wordt aangeboden nogal tegenvalt. Daar zijn inmiddels zoveel toffe dingen voor bedacht dat dat eigenlijk niet meer kan.