Bea de Vries voor Rode Kruis aan het werk bij Martini Plaza. Foto: Irene Lantman
De wereld verhardt, vindt Bea de Vries. Daarom begon ze zeven jaar geleden als EHBO-vrijwilliger bij het Rode Kruis. „Mijn motto: doe iets kleins voor je omgeving.”
Bea de Vries (47) ziet ze nog zo voor zich. De Afghaanse vrouwen die in augustus 2021 met bussen vol naar de kazernes van Zoutkamp kwamen voor noodopvang. De baby’s in hun armen waren overstuur en tot op het bot verkleumd. Nat van de plas, poep in hun nek. De Vries leidde de operatie als vrijwilliger namens het Rode Kruis. De vrouwen keken haar met tranen in de ogen aan. „We hebben die kindjes opgewarmd en melk gegeven.”
Toen onlangs een 80-jarige langs de Eemshavenweg stond met pech, op krukken dus slecht ter been, sjeesde iedereen domweg door. „Ik trek dat gewoon niet. Ik ben omgekeerd, we hebben samen op de ANWB gewacht. Ze was blij dat ik stopte. Ik was trouwens jarig, het werd eigenlijk heel gezellig.”
Schoenenactie loopt uit de hand
Het kenmerkt De Vries uit Eelde. Als ze een probleem ziet, móét ze iets doen. Ook voor de Afghaanse vrouwen in Zoutkamp die op blote voeten en slippers verkleumden in de winderige Hollandse augustusmaand. Ze deed een oproep op Facebook: doneer schoenen, zet ze bij mijn voordeur.
Dat heeft ze geweten. Tijdens haar werk kreeg ze berichtjes van haar zoon, wat er toch in vredesnaam gaande was. De hele oprit kwam vol te liggen. Vuilniszakken en dozen vol. Haar oproep was massaal gedeeld. Zelfs de buurvrouw ruimde haar oprit leeg. De schoenen – ze had ze mee willen nemen in de achterbak van haar auto – werden door een busje van het Rode Kruis naar Zoutkamp vervoerd.
Een bus vol schoenen voor Afghaanse vrouwen. Foto: eigen beeld
Het is menslievendheid wat haar beweegt. Dat haar Facebook-bericht ook reacties uitlokte dat je zulke ‘gelukzoekers’ niet moest helpen, vindt ze onbegrijpelijk. „Ga er zelf maar staan, kijk die vrouwen in hun wanhopige ogen en durf het dán nog eens te zeggen…”
Domino-effect
Haar motto is geheel anders: pay it forward. Met andere woorden: doe iets kleins voor iemand anders, zodat ook diegene weer iets voor een ander doet. Een domino-effect om de wereld mooier te maken. Onlangs bracht De Vries iemand na een wandelevenement thuis die te moe was om met het openbaar vervoer terug te reizen.
„Kan ik iets voor je terugdoen?”
„Doe maar iets goeds voor een ander.”
Het Rode Kruis springt in bij noodsituaties, zoals bij Ter Apel in 2023. Veel vaker wordt de organisatie ingehuurd voor evenementen en festivals. Bij hardloopevenement 4Mijl bijvoorbeeld, waar meer dan honderd vrijwilligers in actie komen. Ze bouwen een meldkamer, zorgen voor de logistiek en eerste hulp. „We hebben dan echt een groepsgevoel.”
Naast een fulltime baan
Doordeweeks doet De Vries fulltime administratief werk bij het Loodswezen in de Eemshaven. Ze is de enige vrouw en vaak ook de enige op kantoor. Lekker rustig, maar ook wat eenzaam. Daarom startte De Vries zeven jaar geleden bij het Rode Kruis als ‘sociaalmaatschappelijke tegenhanger’ van haar betaalde baan. Bijkomende voordeel: ze kon haar EHBO-vaardigheden oefenen. „Ik ga gewoon wat pleisters plakken en verbandjes leggen, dacht ik.”
Het werd wat meer dan dat. Ze werd coördinator van de 150 vrijwilligers in en rond Groningen-stad, draait diensten als teamleider bij de EHBO, maakt roosters en offertes en zit in het team dat psychosociale nazorg biedt aan medevrijwilligers.
Soms rijdt ze het hele land door. Onlangs mocht ze bij de Zwarte Cross tientallen mensen aansturen voor hulp bij verstuikingen, problemen door alcohol, botbreuken, allergische reacties, aanrijdingen. Aan het eind is De Vries gesloopt en voldaan. „Ik heb zeven jaar geleden de beste beslissing van mijn leven genomen. Het Rode Kruis is altijd in mijn leven: een uit de hand gelopen hobby.”
In Zachte Krachten komen mensen aan het woord die de wereld mooier maken, zonder winstbejag. U kunt iemand aandragen via marijke.brouwer@dvhn.nl en wie weet vindt u uw kandidaat terug in deze serie.
