Vriendschap met een Nederlander opbouwen vanuit een azc? Emre (31) en Carine (41) groeiden van buddy's naar vrienden

Moeten we in het Engels praten? „Nee, ik wil Nederlands spreken”, zegt Emre Doğen (31).Organisatoren van stichting Buddy to Buddy vertellen in Café 38 van theater de Machinefabriek in Groningen over de plannen.

Een project dat al in veel steden is uitgerold in Nederland en nu ook start in Groningen. Doğen en Carine Havenaar (41) zijn uit Deventer afgereisd om te vertellen over hun ervaringen. Zij leerden elkaar een jaar geleden kennen. Ze verschillen nogal van karakter. Waar Havenaar meer van de bonnefooi is, plant Doğen zijn dagen strikt. Havenaar: „Hij is echt wel van de structuur en het vooruitplannen.” Het stond ze niet in de weg: „We begonnen als buddy, nu zijn we gewoon vrienden”.

De achterliggende gedachte van Buddy to Buddy is eenvoudig. In Nederland zijn nieuwkomers die hier nog geen vrienden hebben. Vanuit een asielzoekerscentrum (azc) is het soms moeilijk om in de ‘gewone’ maatschappij te komen. En er zijn Nederlanders die graag nieuwe vrienden maken. Laat ze allebei een formulier invullen over hun hobby’s en interesses en koppel mensen met dezelfde interesses aan elkaar. En dan leuke dingen doen.

De klik tussen Doğen en Havenaar was zo goed, dat hij geregeldover de vloer komt bij Havenaar thuis. Met de kinderen (5 en 7) kijkt hij naar Peppa Pig. Dat zorgde voor wat verbazing. „Corine haar dochter vond het raar. ‘Dat is voor kinderen’, zei ze. Maar het helpt mij Nederlands te leren.” Met de man van Havenaar drinkt hij af en toe een biertje. Havenaar lacht luid. „Ja, als hij je appt ‘biertje?’ dan reageer je direct met ‘jo!’’ Maar als ik ‘s middags thee wil drinken, dan heb je het druk.” Tja, overdag heeft hij ook gewoon afspraken en dingen te doen, werpt hij tegen.

Het buddyproject bestaat uit twee onderdelen: samen dingen ondernemen en een buddycafé. Dat is een soort open café waarin iedereen elkaar kan ontmoeten, ook als je een koppelbuddy hebt. In Groningen is zo’n café er ‘s avonds op 31 oktober om 19.30 in Café 38 (het is goed op weg om het stamcafé te worden).

Havenaar en Doğen kenden elkaar al zijdelings via zo’n café. Ze werden pas als buddy gekoppeld nadat ze allebei een interesseformulier invulden. Een organisator bekijkt bij zo’n formulier wie dezelfde dingen leuk vindt. Ze trekken een half jaar samen op en krijgen waar nodig begeleiding of eventueel kaartjes voor bijvoorbeeld een museum.

Eerlijk is eerlijk, soms is een match het niet helemaal en stopt het contact na een halfjaar, zegt Renske van Oosterhout, projectleider van Buddy to Buddy Groningen. Maar dat is niet vaak zo. „In andere steden zien we dat ruim twee derde ook nog na het traject contact houdt.” Ze werkt voor de stichting en blaast de afdeling Groningen leven in.

Het aantal aanmeldingen via de website loopt al als een tierelier. Inmiddels zijn er zoveel mensen die mee willen doen, dat al hoopvol wordt gekeken naar een tweede start. ,,En als er nog meer aanmeldingen komen hebben we een ruimere keuze in matches. Bovendien worden de mensen zonder buddy actief betrokken in de community en is er ook voor hen zeker 1 á 2 keer per maand wel iets te doen.”

Dat het project zich als een olievlek uitbreidt, ziet Doğen ook thuis. Hij heeft een status en huurt voor nu een kamer bij een oudere dame. „Die was ook heel benieuwd om een keer naar een buddycafé te gaan. Nu doet ze mee.”

Voor Doğen was het project erg waardevol. „Ik wil de Nederlandse cultuur leren kennen, in het azc ontmoet je toch vooral asielzoekers.” Komt hij op andere plekken, dan is één van de eerste vragen vaak ‘waar kom je vandaan?’. Daar wil hij het niet steeds over hebben. Hij is meer dan vluchteling en er is meer dan het verleden.

Havenaar: „Het gaat om gelijkwaardigheid. We doen dingen die we allebei leuk vinden.” En net als met bij andere vrienden, is dat niet het invullen van belastingformulieren of het volgen van taalles. Er zijn andere projecten die zich daarop richten. Havenaar somt op: „Wandelen, een terrasje pakken, spelletjes, leuke dingen vieren of Sinterklaas: noem maar op.”

Ze hebben samen een hardloopwedstrijd gelopen, ,,heel schattig hij is veel sneller, maar bleef bij mij lopen”, zegt Havenaar. Of een bezoek aan het Rijksmuseum: ,,daarvoor kregen we kaartjes”. Die werden betaald vanuit particuliere donatie aan het Buddy to Buddy project.

Maar ook als het allemaal wat lastiger is, staan ze voor elkaar klaar. Havenaar: „Op een gegeven moment moest Emre verhuizen uit het azc in Deventer naar een nieuwe plek. Terwijl hij wel is toegewezen aan Deventer. Doğen: „Ik voel mij ook Deventeraar. Ik wil blijven.”

Dat was voor hem wel een lastige tijd, weet Havenaar. „We zaten tijdens het verhuizen in de auto en de sfeer was heel bedrukt.” Dat een melancholisch nummer van Lana del Rey uit de speakers rolde, hielp de sfeer niet, lacht ze nu. Ze slaat haar hand voor de mond: „Dat was wel echt verdrietig”. Via via vond hij de kamer bij de oudere Deventer dame – zij is inmiddels ook buddy.

Het contact met Havenaar en haar gezin geven Doğen het gevoel erbij te mogen horen. „En dat doet heel veel met mij.”