Ouders van een zeer jonge dochter hebben vorig jaar juni hun kind vanuit Roodeschool in een camper meegenomen naar het buitenland. Het lukte ze om maandenlang onder het toezicht van jeugdbescherming uit te komen.
,,Niemand is hier om je kinderen van je af te pakken’’, praat advocaat Jolanda Veltman in op haar 33-jarige cliënte uit Leek, die dan al ruim een uur naast haar zit in de rechtbank Groningen. Tot die tijd is ze boos geweest. Op de politie, op de jeugdbescherming, op zichzelf.
Na de woorden van de raadsvrouw knakt ze. ,,Ik wil naar huis’’, snikt de vrouw op de gang.
Vorig jaar juni doet ze iets waarvan ze weet dat het niet mag. Haar eigen instinct fluistert haar in dat het moet. Haar dan vijf maanden oude dochter is onder toezicht gesteld, nadat een kinderrechter oordeelt dat de camper waarin ze woont in Brabant, niet goed is voor de veiligheid en gezondheid van het kind.
‘Ik deed het uit veiligheid voor mijn kind’
Het dochtertje mag dan nog bij haar blijven, maar de vrouw moet bij haar ouders in Roodeschool gaan wonen en bereikbaar zijn voor begeleiding. Al snel wil de vrouw daar weg. Via de mail maakt ze een plan met de vader (31) van het kind om hun biezen te pakken. ,,Ik deed het uit veiligheid voor mijn kind’’, vertelt de vrouw woensdag. ,,Voor haar doe ik alles.’’
De vrouw heeft inmiddels een tweede kind met dezelfde man, die al een tijd spoorloos is. Hij verschijnt ook niet op zitting voor zijn aandeel in de zaak. Hij laat vorig jaar de camper repareren in aanloop naar de ontsnapping en steelt volgens justitie twee kentekenplaten in Doetinchem en sleutelt die op het voertuig.
Op een zondagochtend duikt de vrouw met haar kind weg in de camper, terwijl de man koers zet richting Duitsland. Omdat het gezag niet meer bij de moeder ligt, is hun vertrek strafbaar.
Internationale opsporing
Internationale aanhoudingsbevelen, het monitoren van pinbetalingen en kentekenregistraties in binnen- en buitenland leveren lange tijd niets op. Er worden transacties gezien in Duitsland, Oostenrijk en Hongarije, maar maandenlang blijft het stel onder de radar. Tot ze bij de Servische grens worden geweigerd.
De ouders krijgen ruzie. De sfeer wordt grimmig en ze besluiten terug te rijden naar Nederland. Niet om zich te aan te geven, maar om gasflessen te kopen en verder te reizen naar Denemarken. Hun kenteken wordt getraceerd bij Oldenzaal, waar de twee uiteindelijk in september worden gearresteerd.
Met spoed wordt het kind uit huis geplaatst, terwijl de ouders vastzitten. Het kind leeft inmiddels al ruim een jaar bij een pleeggezin.
Vrouw trekt verklaringen op zitting weer in
In de rechtszaal trekt de vrouw haar verklaring bij de politie in. ,,Ik heb alles gelogen om de boel wat mooier te maken.’’ Signalen van mishandeling door haar vriend? ,,Ik sloeg mezelf bont en blauw.’’ Dat de man wel degelijk wist van het toezicht op hun dochter? ,,Niets van waar.’’
Aan eventuele psychologische behandeling wil ze niet meewerken. Dat ze haar dochtertje verloor, voelt voor haar als een zware veroordeling. Ze vreest ook haar tweede jongere kindje - dat eveneens onder toezicht staat - kwijt te raken als ze de cel in moet. Dat besef sijpelt binnen als haar advocaat op haar inpraat. Na een korte schorsing kan ze niet anders dan huilen, met haar hoofd in haar armen.
Maar tegenover de zorgen van de vrouw over haar kinderen, leven er tegelijk ook grote zorgen bij zorginstanties en het Openbaar Ministerie over de verdachte zelf. Een poos ging het heel aardig, totdat de man van haar kinderen weer contact zoekt, vertellen deskundigen de rechtbank.
‘Kans bestaat dat ze weer vertrekken’
,,De kans bestaat dat ze weer vertrekken’’, stelt de officier van justitie. ,,Vorig jaar stelden ze alleen hun eigen belangen voorop. Ze hebben zich niet druk gemaakt om de gezondheid van hun dochter, terwijl dát juist moet als je alles voor je kind over hebt.’’
Omdat de vrouw de zorg heeft over haar tweede kind, eist ze voor haar geen onvoorwaardelijke celstraf, maar 180 uur taakstraf. Een jaar gevangenisstraf blijft boven haar hoofd hangen, op voorwaarde dat ze zich laat behandelen. Tegen de man eist de officier 15 maanden cel, waarvan eveneens 12 maanden voorwaardelijk.
Advocaat Jolanda Veltman doet geen concreet verzoek bij de rechtbank, maar hoopt op een creatieve oplossing. ,,Hier zit iemand die moeder is, die het beste wil voor haar kind. Voor de fout die ze heeft gemaakt, ,,word ik nog elke dag gestraft’’, vult de Leekster haar roepend aan.
