Ivan de Groot met hond Arthur voor de voormalige Raab Karcher gebouwen aan de Koningsweg. Peter Wassing
Ze wisten natuurlijk dat hun plekje maar tijdelijk van hen was. En ze willen best plaatsmaken voor een laadstation voor elektrische bussen. Maar dat ze op stel en sprong uit hun onderkomen worden gebonjourd, dat ergert de krakers van het Raab-Karcherterrein.
Een groot bord voor de deur van Koningsweg nummer 12 waarschuwt voor een waakhond, maar bij binnenkomst treft de bezoeker een zwart-witte poes. „Dit is Hilly”, zegt Ivan de Groot, terwijl Hilly zelf vriendelijk miauwt en een kopje geeft. „Wil je iets drinken? Ik denk dat we wel ergens thee hebben.”
Eigenlijk was het van bouwbedrijf Raab Karcher, dit immense terrein - 30.000 vierkante meter met loodsen en een kantoorpand - tussen de Koningsweg en de Regattaweg in het noordoosten van de stad. Maar het bouwbedrijf doet er al jaren niets meer mee en sinds 2014 woont er een groep van zo’n 15 krakers, inclusief twee kleine kinderen.
De Groot, die werkt als podiumbouwer voor evenementen en theaters, is een bewoner van het eerste uur. Niet uit armoede; hij zou iets kunnen huren, daar verdient hij genoeg voor. „Maar ik voel me niet fijn in een huis.”
Geef hem dit uitgestrekte complex maar, waar mensen van allerlei slag samenkomen en -wonen, waar hij aanspraak heeft én zich terug kan trekken, waar kleine ondernemers en kunstenaars de ruimte hebben en alternatieve bands een podium, waar vrijwilligers een weggeefwinkel runnen voor minima. Hier is hij thuis.
De Groot zet thee in de keuken annex gemeenschappelijke ruimte van het complex. Rond een grote eettafel staan gemakkelijke stoelen, op het aanrecht staat achtergebleven afwas. Je kunt het zachte zoemen horen van een koelkast, het water in de centrale verwarming, het tikken van een wandklok. En het ritmische dreunen van een heimachine.
Op ‘het plein’ achter het oude kantoorpand zijn aannemers in opdracht van IVECO Cornelis Bedrijfsauto’s druk aan het bouwen. Het garagebedrijf is de nieuwe eigenaar van het terrein aan de Koningsweg. „De koop is in principe rond, eind deze week tekenen we alles”, zegt directeur Bennie Haijkens van Cornelis Bedrijfsauto’s.
Nu is Haijkens’ bedrijf nog gevestigd aan de Pop Dijkemaweg. „Maar dat wordt te klein, dus verhuizen we naar de Koningsweg. En een stuk van het buitenterrein verhuren we aan Q-buzz. Daar komt een laadstation voor elektrische bussen.”
Ivan de Groot snapt dat hij moet vertrekken. „Da’s helemaal geen discussie. Natuurlijk houden we er rekening mee dat ons plekje hier tijdelijk is.” Maar dat Haijkens in september ineens op de stoep stond om plompverloren aan te kondigen dat de boel per 1 november leeg moest zijn, dat schoot in het verkeerde keelgat.
Ivan de Groot in het oude kantoorpand waar hij al ruim vijf jaar woont. Foto: Peter Wassing
„Van Raab Karcher hadden we helemaal niets gehoord over een nieuwe eigenaar”, zegt De Groot. „En Haijkens communiceert ook niet met ons. Op een keer liep hij hier ineens rond, te bekijken waar de kantine moest komen. Je kunt toch ook even bellen en een afspraak maken als je wilt komen kijken?” De krakers namen een advocaat in de arm. „We voelden meteen: als we niet oppassen, loopt deze man ons onder de voet.”
Volgens Haijkens heeft hij geprobeerd ‘er in goed overleg uit te komen’. „Als je iets koopt, wil je er natuurlijk zo snel mogelijk mee aan de slag”, zegt hij. Heeft hij er begrip voor dat de krakers graag wat meer tijd wilden? „Met een huurcontract heb je zekerheden, maar dit is een ander verhaal. Sowieso vind ik het een beetje zot, wonen in het bezit van een ander.”
Er kwam een kort geding en daaruit een ‘gedeeltelijke overeenstemming’. De krakers hebben een deel van het complex al opgegeven - daar waar nu de heipalen de grond in gedreund worden. De loodsen worden driftig opgeruimd; die moeten uiterlijk aanstaande vrijdag leeg zijn.
Over Bambara, het achterste gedeelte van het terrein dat tegen de Regattaweg aan ligt, is nog geen overeenstemming. Het woongedeelte kunnen de krakers houden tot 1 januari 2020.
En daarna?
Ivan de Groot weet het nog niet. De Koningsweggroep, het minimaatschappijtje waar hij vijfenhalf jaar bij heeft gehoord, valt waarschijnlijk uit elkaar. „Er is wel een idee om samen ergens wat te pachten, en daar dan met woonwagens te gaan staan. Maar ja, waar kan dat nog?”
Hij heeft er zelf een hard hoofd in. Er is in Groningen steeds minder ruimte voor mensen die ‘niet in hokjes passen’, merkt hij. „Het is allemaal wat rechtser geworden. Er zit meer stigma aan kraken dan vroeger.” In de publieke opinie geldt een kraker als langharig werkschuw tuig, in plaats van een heel gewone Groninger die zich niet zo fijn voelt in een huis.
„Ik zou willen dat de gemeente hier meer een rol in neemt”, zegt De Groot. „Er zijn best veel gebieden die voorlopig nog even leeg zijn, en er zijn een heleboel capabele mensen die zichzelf kunnen redden. Maak daar gewoon afspraken over.”
